Droga ku przeznaczeniu

Rozdział 78

Przez kolejne dwa tysiące osiemset mil sporo myślałam.

O mnie, o Robercie i o naszym dziecku.

Chciałabym najbardziej na świecie, by wszystko się ułożyło. Już wystarczająco przeszliśmy w naszym, krótkim wspólnym życiu, by teraz się poddać.

Do obranego celu zajechałabym o dobre trzy dni wcześniej, gdybym nie złapała gumy, zaledwie dzień drogi od Bridges.

Nie chciałabym zobaczyć własnej miny, gdy wyciągnęłam na pobocze wszystkie rzeczy z bagażnika, a po otwarciu skrytki, gdzie znajdowało się zapasowe koło, znalazłam tylko mój komputer.

Zadzwoniłam po pomoc drogową i wtedy się zaczęło.

***

- Jak to nie mają państwo na stanie takiego koła? - niemal krzyknęłam, gdy mężczyzna wciągał na hol moje auto.

- Bardzo mi przykro, ale niestety nie mamy, to mała miejscowość i raczej posiadamy zapasy kół, do bardziej popularnych w tych rejonach samochodów.

- Nie da się sprowadzić z innego miasta.

- Wątpię, by coś mieli - odparł mężczyzna około pięćdziesiątki.

- Ile będę musiała zaczekać? - spytałam załamując ręce.

- Jeśli zmówimy w hurtowni, towar będzie za pięć dni.

- Pięć dni?! - ponownie się uniosłam i złapałam za brzuch.

- Spokojnie, nie powinna się pani denerwować - wyznał spokojnie.

- Proszę mi powiedzieć, że jednak coś pan wymyślił i nie będę musieć tyle czekać. Bardzo mi zależy, by dojechać na miejsce jak najszybciej.

- Rozumiem - westchnął i podrapał się po głowie. - Mam pewną opcję, ale i tak ten czas skróci się tylko o dwa dni czekania.

- To i tak dla mnie dużo. Dziękuję.

- Mój pracownik wraca za trzy dni z urlopu i zajmuje się wulkanizacją. Naprawi koło.

- Dobrze.

- Podwieźć panią do jakiegoś motelu? - spytał.

- Będę ogromnie wdzięczna i przepraszam, że się uniosła.

- Spokojnie, rozumiem.

***

Wjeżdżając do Bridges nie wiedziałam, co mnie czeka. Przejechałam trzy strefy czasowe, spędziłam ponad tydzień w samochodzie tylko po to, by spotkać mężczyznę którego kochałam, a nawet nie wiedziałam czy tu jest.

I czy mnie dalej chce.

Zwłaszcza w zestawie.

Gdy przyjechałam do miasta byłam padnięta, był późny wieczór, ale wiedziałam, że jestem już blisko więc nie zatrzymywałam się w motelu po drodze jak każdej nocy dotąd.

Jako pierwszy wyłonił się zza zakrętu szyld przydrożnego hotelu "Pod różą," więc tam właśnie się zatrzymałam.