Imah teh pikabetaheun najan ayana di pasisian. Disebut di pasisian teh pedah we deukeut wates kota. Imah camperenik, model kaayeunakeun, minimalis tea cenah. Atuh da hayang imah di tengah kota Bandung mah beu pimanaeun, pisabarahaeun hargana jeung geus euweuh lahan ongkoh. Meuli imah di dieu ge meureun geus diitung, sakumaha anggangna ti tempat pagawean, wayah kumaha macetna di jalan, wayah kumaha kudu nganteur budak ka sakola, jeung sajabana ti eta. Tapi aya untungna lantaran padeukeut jeung pilemburan, padeukeut jeung pasawahan. Disebut untung teh pedah we hawana seger keneh, teu cara di tengah kota, bayeungyang jeung haringhang.
Keur Ma Inung mah genah we nu aya, diangkir ka kota teh. Mangpuluh-puluh taun cicing di pilemburan, najan sapopoe jadi guru sakola dasar ge angger we ulin ka Bandung mah arang langka. Can lila pangsiun tina guru teh, aya kana lima bulan mah. Sanggeus pangsiun asa euweuh cabak, kadangkala ngarasa kesel. Komo sanggeus salakina miheulaan mulih ka jati mulang kaasal. Hirup asa cuang-cieung. Matakna waktu diangkir ka kota ku anakna, giak nyanggupan. Keur Ma Inung, nu kaimpleng teh bakal resep ngasuh incu. Mangkaning incuna teh aya dua, nu hiji awewe kakara sakola di SD kelas hiji, ari nu saurang deui lalaki kakara umur opat taun jalan. Keur meujeuhna kembang buruan, lucu ku capetangna.
Bageur boga minantu teh, karasa kanyaahna, ari ngobrol omhang teu weleh nyeuleukeuteuk seuri. Geus aya kana sabulanna bareng jeung anakna teh. Sapopoe ngasuh incu, nu leutik nu gede. Ari nu gede mah sanggeus balik sakola, malah apan dipapagkeunana ka sakola ge ku Ma Inung, kana beca nu geus ngalanggan.
Ari kaprak-keprek di imah mah aya nu babantu, budak lanjang ti Cilacap, alus deuih budak teh, gawena geten, masak pinter, nyeuseuh beresih, sagala pagawean kasiwer, kapake deuih.
Anakna jeung minantuna tara aya di imah da duanana digawe. Nyiar kipayah keur hirup jeung huripna kulawarga. Resep ngasuh incu teh, cek pikirna teu beda jeung ngasuh barudak di sakola jaman keur ngaguruan keneh kelas hiji SD. Tapis pisan jeung apal kana lilingeranana ngasuh budak. Ongkoh deuih incuna mah euweuh nu bangor, euweuh nu pikakeuheuleun, sigana perbawa ti indung bapana nu bageur. Incuna mah tara nepi ka ceurik lolongseran pedah teu diturut kahayangna. Tara kaciri hayang jajan di warung, atawa hayang meuli cocooan, estu barang dahar teh cukup ku nu aya di imah, kitu deui cocoan.
Lain pedah di imah sagala aya, atawa owel ku duit keur jajan, tapi dibiasakeun ti leuleutik, dibiasakeun tara jajan, dibiasakeun tara barang beuli sakahayang budak. Atuh da sok teu resep mun ningali budak leutik ngarenghik hayang jajan, teu kaop ningali warung, komo mun bari keur nyemah.
Bada isa, incuna nu leutik dipepende ku Ma Inung, dihariringan ku pupujian, digeberan ku tungtung samping. Budak teh reup sare tibra, bari leungeunna nangkeup ka Ma Inung.
Ma Inung neuteup beungeut budak, buukna diusapan, celengok dicium. Kasep budak teh.
Anteb neuteup beungeut budak, teu karasa dina kongkolak panon Ma Inung aya nu herang ngagendang, celengok deui budak dicium. Majarkeun sok leuwih nyaah ka nu jadi incu, ieu pisan nu karasa ku Ma Inung. Ditahan teh naha kalah ka beuki merebey cimata.
Kulutrak kana panto aya nu muka, minantuna rek mindahkeun anakna, ningali Ma Inung reumbay cimata teh kalah ngaheugeu, neuteup.
"Ka dieu geulis, yap kana pangkuan Ema!"
Minantuna ngagoloyoh, "Ema teh teu damang?" pokna.
"Henteu geulis, Ema mah reumbay cimata teh bakating ku bagja, kuduna mah...," teu kebat ngomongna.
"Kedahna naon, Ema?"
Ma Inung ngahuleng, semu nu hanjakal kalepasan ngomong.
"Geulis, ieu kabagjaan teh lain milik Ema sorangan, kuduna mah aya deui nu ngarasakeunana, nyaeta akina ieu si kasep," ngomongna teh bari ngusapan incuna nu keur sare ngageubra.
