"Din, isukan moal ka mamana?"
"Badé naon kitu, Pa?"
"Urang ka Taman Safari. Itu barudak cenah hayang ulin ka Taman Safari."
"Aduh, kumaha nya. Saleresna mah énjing téh abdi ogé badé ka Kebon Binatang sareng pun anak."
"Ka mana?"
"Muhun ka Kebon Binatang."
"Lah, atuh ka Kebon Binatang mah bisa engké deui da deukeut ieuh," ceuk dunungan.
"Jeung deuih, meungpeung aya waktu wé Bapana. Minggu hareup mah apan rapat rutin ka Jakarta, Minggu hareupna deui, atuh barudakna ogé geus baralik, geus arasup deui sakolana. Kumaha, Din?"
Lamun geus kitu, taya pilihan deui pikeun kuring, iwal ti nyebut "mangga". Sabab anu ngaranna paménta dunungan téa, pikeun jalma modél kuring mah, ajénna sarua jeung paréntah.
"Heueuh, sukur wé atuh ari bisa mah," ceuk dunungan, terus asup ka jero imah, ninggalkeun kuring anu terus diuk ngahuleng dina jok urut gigireun garasi.
Ras ka Si Ujang, anak sorangan hiji-hijina. Méh unggal waktu ngarenghik ngurihit hayang ka Kebon Binatang. Ceuk pamajikan, cenah kapanasan ku Jang Iman, anak tatangga, anu Minggu kamari dibawa ka Kebon Binatang ku bapana. Terus ngagul-ngagul pangalamanana salila di Kebon Binatang. Tayohna mah Si Ujang téh kabita. Da mani jigrah atuh basa dijangjian rék dibawa ka Kebon Binatang poé Minggu téh. Ceuk pamajikan, teu sirikna dibéja-béja ka unggal hulu yén, "Ujang badé ka Kebon Binatang sareng Apa Ujang.” Ceuk pamajikan kénéh, Si Ujang jadi remen nananyakeun poé Minggu. "Ari Minggu téh iraha, Ma?" Kétang, soal éta mah tadi ogé isuk-isuk nanyakeun ka kuring, "Pa, Minggu téh énjing nya?"
Enya, isukan poé Minggu téh. Sakuduna mah nedunan paménta Si Ujang nu hayang ka Kebon Binatang; hayang nempo gajah, singa, maung, uncal, jeung monyét. Samarukna eusi Kebon Binatang téh ngan sakitu, da ngan sakitu apalna meureun. Kacipta tetelepékna wé engké di Kebon Binatang, nanyakeun sasaton, anu bisa jadi kakara nénjo harita manéhna mah. Budak umur lima taun jalan téa atuh keur meumeujeuhna célémbéng.
"Mang Udin, bésok téh jadi ka Taman Safari?" ceuk Néng Wida incu dunungan. Kuring unggeuk.
"Asiiik ...," ceuk budak téh bari asup ka imah. Torojol incu-incu dunungan nu séjén, tiluan, nanyakeun hal anu satua. Kuring unggeuk deui. Katémbong jaligrah.
"Kadé ulah poho Din, isukan téh urang isuk-isuk wé ti dieuna, ambéh salsé di dituna," ceuk dunungan awéwé.
"Pariksa heula mobilna, bawa ka béngkél. Ayeuna asupkeun, engké soré bawa deui," ceuk dunungan lalaki. Kuring ngahaminan
"Mun aya nu kudu diganti, ganti wé, asupkeun kana bon kantor nya.”
Datang ka imah teh geus soré.
"Geuning sonten?" pamajikan nanya.
"Ka béngkél heula, ngoméan mobil," témbal kuring bari ngodok saku, nyokot duit gajih, saratus salawé rébu pérak sanggeus dicocéng tipa-rupa potongan, gajih supir. Ditampanan ku pamajikan, katémbong paromanna marahmay.
"Cekap nya Pa lima puluh rébu ogé ka Kebon Binatang mah," pokna. "Ongkos pulang-pergi lima rébu, karcis dua rébu, jajan budak wé di ditu, moal dugi ka salawé rébu. Cekap lah. Sésana kanggo mayar sambetan ka Ceu Euis, teras mayar arisan RT. Ah, mung ngaliwat wungkul gajih sasih ieu mah Pa," ceuk pamajikan deui, teu riuk-riuk ari paromanna mah.
"Moal jadi ka Kebon Binatangna ogé," ceuk kuring, halon.
"Naha?" pamajikan ngajénghok, mencrong kana beungeut kuring.
