Tintin anjeucleu hareupeun kaca toalét. Sakali deui leungeunna ngarongkong kana tempat kosmétik, nyokot lipensetip Mustika Ratu nomer 6. Terus dipulaskeun kana biwirna, lalaunan. Dipelong, ditéléng. Runya-renyu, biwirna diengabkeun saeutik, dilétak ipis ku létahna. Dipelong deui, ditéléng deui. Piraku sugan salakina teu uruy. Apan baheula mah resepeun pisan kana ieu biwir mun geus dilipensetipan modél kieu téh. Boh keur mangsa hahadéan, boh mangsa anyar kawin. Sok terus dicoo, diusapan, jeung sajabana-jeung sajabana.
Kadéngé ti luar Si Nénéng ceurik.
“Ésiiih, ku naon éta Si Nénéng?”
“Hoyongeun balon, Ibu!” témbal Ésih ti tepas.
“Meuli atuh! Yeuh, duitna!”
Ésih nyampeurkeun, muka panto kamar dununganana, terus ngajanteng di lawang bari ngais Si Nénéng nu inghak-inghakan. Tintin nyampeurkeun. Mikeun deuit limaratus pérak. Terus ngusapan sirah anakna.
“Nénéng ameng di payun, nya, sareng Bi Ésih. Ngantosan Apa, nya!”
Budak unggeuk, celengok pipina dicium.
“Ésih, bawa ulin di hareup. Tong jauh nya!”
“Mangga.”
“Keun wé méja makan mah, ku Ibu engké dibéréskeun. Geus digantitaplakna?”
“Atos.”
“Heueuh. Jung Nénéng ameng sareng Bi Ésih, mésér balon. Tong nangis nya!”
Budak unggeuk. Ésih indit bari ngais Si Nénéng. Panto kamar ditutupkeun deui ku Tintin.
Reg eureun hareupeun kaca. Tintin ngajanteng neuteup awakna nu sampulur konéng. Ngangigir, terus nukang. Kawas peragawati, geuning, nangtang tandang. Nyéh imut sorangan. Inget deui, mun geus kitu salakina sok katutuluyan. Ngaharéwos bojong, napasna karasa panas ku héabna kanyaah.
“Teraskeun ulah ieu téh?” Biasana Tintin ngajawab ku isarat raga tumarima.
Tapi éta mah baréto, basa anyaran kawin, basa méméh boga Si Nénéng. Ayeuna mah geus loba robahna. Geus aya taunna. Éta wé saprak Si Nénéng léléngkah halu, ayeuna geus opat taun jalan. Saprak salakina diangkat jadi Kepala Bagian Pemasaran di kantorna. Mun rék indit ka kantor kawas aya nu ngarurusuh. Balikna geus teu tangtu, ari datang boro-boro bisa heureuy, malah kawas nu embung pisan diajak nyarita gé. Malah kungsi salakina nyereng tina hal anu teu pira, ceuk Tintin mah. Harita téh salakina karék datang ti kantor,ngabaheuhay dina korsi di patengahan. Tintin nyampeurkeun.
“Pa, tadi Ibu Dadan ka dieu.”
“Hemh ....”
“Nawiskeun éta, mangkok poslén satengah losin, lalucu téh. Palay tujuh puluh lima rébu. Ké wé ceuk Mamah téh, upami Apana Si Nénéng tos sumping. Ditawis lima puluh, bari heureuy. Jigana Pa upami serieus mah dipasihkeun lima puluh ogé.”
“Na badé ngagaleuh nu kitu-kitu baé mani kedah ngantosan Apa heula? Pan kamari dipasihan artos ku Apa, piraku tps séép deui mah.”
“Ih, sanés kitu, Pa. Geuning saur Apa, sagala gé kedah musawarah heula upami badé nanaon téh.”
“Muhun. musawarah téh upami aya masalah ageung. Ieu mah, alah, naon masalahna atuh. Piraku gé badé ngagaleuh mangkok poslén. Der der wé atuh. Biasana ogé apan tara wawartos.”
“Pa!”
“Tos wé Mah lah. Éta mah teu langkung Mamah wé. Ulah nambih-nambih émutaneun Apa. Ku urusan kantor ogé tos riweuh Apa téh!”
Tintin teu nyarita deui. Ngan peutingna, di gigireun salakina anu tibra, Tintin mah nginghak.
Ti harita, mimiti karasana pisan ayana gunung és di antara manéhna jeung salakina téh. Gunung és anu beuki lila karasa beuki ngagédéan. Hubungan jeung salakina, karasana ku Tintin mah ngan ukur pikeun nohonan kawajiban. Teu leuwih ti kitu. Lamun seug teu katalian ku Si Nénéng mah, teuing kumaha pamustunganana.
