Teu burung datang nu lila didagoan téh. Layon Obid ti Bandung. Dibawa kana ambulan. Sora héong sirineu geus kadéngé ti kajauhan. Blus ka jalan pilemburan. Heureut. Ukur asup samobileun. Bari gerenjul ku batu. Leuheung usum halodo. Mun usum hujan nyeblok. Pinuh ku leutak.
Beuki tarik sora sirineu. Komo lebah tanjakan. Sora nu nambag kana lamping kénca katuhu lir ngajeritkeun hariring peurih nu lila kapendem satukangeun lulurung waktu.
Tapi éta mah ngan rarasaan Apin sorangan, nu harita milu mapag di sisi jalan. Bareng jeung urang lembur séjénna. Réréana dulur baraya Obid nu kaamanatan ngurus layon. Pikeun Apin, datangna Obid nu geus ngababatang satukangeun boéh, asa nyebit-nyebit tatu nu geus lawas lipur. Tatu nu kungsi gudawang opat puluh lima taun ka tukang.
“Saha nu hayangeun Obid dikurebkeun di dieu?”Nudin, batur sakulah-sakolih Apin, nanya semu panasaran.
Apin ukur ngajawab ku gideug. Kawas nu embung kaganggu, duméh pipikiranana keur kumalayang ka mangsa-mangsa ka tukang. Sanajan geus maot, Obid asa ngingetan Apin pikeun eling kana bingbilangan umur.
“Sabaraha taun umur, Jang?” opat puluh tujuh taun ka tukang, Obid kungsi nanya. Dibarung nyéréngéh, rada nyengir saeutik. Nepi ka tembong huntu caréhamna na nu dilapisan pérak.
Sanggeus ngahuleng sakeudeung, Apin nembalan :
“Tilu belas taun.”
“Tilu belas? Akang dua lima. Béda dua belas taun,” Obid nyéréngéh deui, kawas hayang némbongkeun huntu pérakna.
Dua lima tambah opat tujuh, hartina nepi ka maot téh, umur Obid tujuh puluh dua taun. Apin genep puluh taun.
“Geus papada kolot, “Apin ngagerendeng. Bareng jeung anjogna ambulan. Jalma-jalma pahibut. Rek milu ngagotong layon. Patugas ambulan mukakeun lawang tukang. Metot brangkar sina nolol gagangna. Ku duaan lembur nu geus pangdeukeutna ka dinya, dibetot deui. Duaan asup ka jero.
“Siap?”cék nu ti luar.
“Siap!”jawab nu ti jero.
Regeyeng gotongan layon dijungjungkeun.
“Ka mana ieu téh?”
“Ka masjid jami wé,” salah saurang dulur Obid némbalan.” Da geus dimandian, geus diboéhan. Tinggal nyalatkeun.”
Haté Apin ngageter. Uteukna pinuh ku rupa-rupa wangwangan ka jenatna Obid
“Tungtungna mah, teu burung asup ka masjid. Teu burung disalatkeun, da basa lahir dina kaayaan Islam. Naha keur hirupna kungsi Islam, jeung maotna Islam? Tapi salila mangsa opat puluh tujuh taun, bisa jadi Obid ngalaman parobahan kajiwaan.”
Sanajan geus liwat opat puluh tujuh taun basa mimiti pisan tepung jeung Obid, Apin inget kénéh pisan. Umur dua puluh lima pikeun Obid harita, kacida pisan hargaanana. Manéhna nyicingan imah panggung ukuran sedeng, sisi susukan irigasi. Pamajikanana, tara ka mamana. Beda jeung kabiasaan awéwé pilemburan, nu sok indit ka sawah ka kebon. Jongjon bae ngasuh budak umur tilu taunan. Keur meujeuhna pikalucueun. Bohono donto. Mun keur kikilitikan, ku Apin sok dijawéng. Dicium pipina nu tembem. Najan semu-semu hanyir jeung baseuh ku aday, teu jarijipen teu sing. Geugeut we nu aya.
Imah téh pagigir-gigir jeung tajug. Émpérna, dipasangan ontob. Di dinya Obin muka tempat nyukur. Atuh mindeng kaseundeuhan ku nu lalar liwat. Pangpangna lalaki nu rék ka carai. Ngadon niiskeun heula awak, dina bangku awi nu ngahaja dipasang di sisi émpér kénca katuhu. Boh nu rék dicukur, boh saukur milu ngawangkong, mindeng ngagelek.
Kawilang mindeng Apin datang ka tempat pangcukuran Obin. Diuk dina bangku awi salila-lila. Sakapeung ngahaja dicukur mun buukna geus rogok pisan. Mimindengna mah ngadon milu maca. Sanajan hirup di pilemburan, jeung ukur gawé nyukur nu hasilna teu sabaraha, di imah Obin réa bacaeun. Buku, suratkabar, majalah. Buku-bukuna dijéngjréngkeun dina méja tengah imah. Suratkabar jeung majalah mah,dibarakkeun dina erak panyukuran. Mun Apin datang, geus hideng deui Obin ngasongkeun suratkabar atawa majalah nu kasebut anyar kénéh.
