Bulan ngagantung di langit Lembur Sawah Ngampar. Angin halodo tingsalèor ngendagkeun tatangkalan, kalakay rabeng marurag kasapu angin. Sora gaang kadèngèna lir nu midangdam, mawa geueuman kaayaan. Diman ngalaan tulak panto tepi ka nyoara nyorolok, ngahaja tulak tèh ku bedog. Bongan geus mèh sabulan ieu, lembur diranjah bagong.
Naha begu ti mana? Puguh gè matak hèlok teu gugur teu angin, jauh ka leuweung, anggang ka reuma bet aya bagong kumalampreng ka jero lembur. Atem pamajikan Diman, nènjo salaki ngalaan tulak, keur nyangkèrè ogè tibuburanjat norojol ti kamarna.
“Kang, badè ka mana deui? Keueung,” cẻk Atem leungeunna meulit kana cangkèng Diman.
“Apan rèk ngaronda, boa batur geus ngadaragoan,” cèk Diman bari ngudar leungeun anu mingkin meulit, bangun embung ditinggalkeun.
“Wèngi ieu tong ka luar abdi sieun,” Atem ngaléndot, leungeunna nyasar kana jeroeun calana trèning salakina. Diman nepi ka ngalenggak basa leungeun Atem ngusapan.
“Nanaonan, ieu tèh ah! Atuh moal kaur indit,” Diman ngèpèskeun semu kalékéd. Gejlig turun ka buruan.
“Kang!” Cẻk Atem ngajanteng nganteurkeun ku teuteup nu ceuleuyeu.
“Kadè poho, panto tulakan deui!” Diman tuluy noyod leumpang teu malirè ka nu gegeroan.
“Akang. Kang Diman!” sora pamajikanana meupeuskeun simpèna peuting.
“Keun, isukan urang tuluykeun,” cèk Diman ditungtungan ku ngahèhèh. Manèhna kebat leumpang muru pos ronda. Lèngkahna dipirig ku napas anu beurat, mungguh ku panasaran tilu peuting noron manggihan bagong susungkur kana taneuh. Basa dikepung geus samakta marawa pakarang, nu diburu luncat kana pager buruan imah Oyib, ka kidulna ngebat ka imahna Suèb.
Unggal dikepung, bagong tèh lumpatna ka dinya. Tuluy ngereles teuing ka mana. Nepi ka loba anu nyangka lain bagong samanèa. Bagong kajajadèn puhitan Oyib cenah. Utamana keur nu baroga harta, boh duit boh perhiasan kudu parimpen neundeunna. Aya nu nyimpen dibungkus ku kantong kèrèsèk hideung tilu rangkep. Atawa disesepkeun dina lambaran Al-Quran ambèh aman, meureunan. Atem gé pipilueun der duit disusupkeun dina jero kutang, ari keur sarè leungeun Diman palid kana dadana, guriwel lokètna kacabak.
Nepi ka pos ronda aya nu morongkol di bèh juru. Ku Diman ditempo beungeutna horèng Akum, teu talangké diguyah-guyah bisi kajongjonan sarèna.
“Hudang, Kum! Hudang!”
Nu morongkol tèh hudang, najan kalékéd ogé. Ngan sungutna teu jempè, panonna angger peureum. Horéng ngalindur.
“Bagong, bagong, pegat! Lumpatna ka dinya,” biwir Akum ngabudah, curukna tutunjuk.
“Dasar jalma weureu! Digeuingkeun kalah gundam,” kojèngkang Diman nyokot cai hèrang dina gelas nu nyampak di dinya. Regot diinum, sebrot diburakeun kana beungeut Akum. Sasaran gancang ngalieuskeun beungeut, terus disusutan ku sarung.
“Ku naon ari Akang, bet mura!” Panon Akum molotot ka Diman.
“Menggeus deuleu! Teu pantes molotot gè bari luway-liwey kitu!” Cẻk Diman malik muncereng ka Akum.
“Kuring, ngimpi bagong asup ka imah. Nya dikepung. Lumpat ka luar pada nuduhkeun, ngan kuringna kaburu dihudangkeun. Jaba dibura deuih,” cẻk Akum camberut dibarengan ku ngaliwey.
“Matak ogè ari sarè tong kebluk, Sarkum!” Cèk Diman gèk dina biwir gardu ronda.
“Ari Oman, jeung Dadun Ka marana?” Ngomong kituna tẻh Diman bari marinkeun gelas ka sisi bilik, bisi katajong tayohna.
“Ngontrol lembur, kawasna sabot uing sarè,”cèk Akum bari memener sarung tuluy diharudumkeun. Meunang sajongjongan euweuh nu nyarita, boh Akum boh Diman dina hatènna bangun keur mikir sewang-sèwangan. Beuki dieu ku Diman karasa asa tambah èar, ngeunaan pangeusi lembur ibur, unggal peuting Malem Salasa jeung Jumaah cenah bagong tèh datangna.
