Acan tunduh saenyana mah manéhna téh. Tapi ari rék diteruskeun lalajo televisi, taya pikaresepeunana. Saluranana geus dipundah-pindah, sarua baé. Boh TV pamaréntah, boh TV partikelir, nyiarkeun acara “Laporan Khusus”.
Ari televisi dipareuman, taya alesan pikeun terus cicing di dinya. Diuk di patengahan, ambéh bisa nalingakeun anu keur galuntreng di ruang tamu. Ngahaja manéhna ogé diuk dina tempat anu sakirana henteu matak kagok, boh keur nu di ruang tamu, boh keur manéhna. Anu penting, anu keur paduduaan di ruang tamu téh ngarasa yén aya jalma katilu di dinya. Lain teu percaya ka anak sorangan, tapi sahenteuna wé atuh anakna téh awéwé. Parawan meujeuhna. Malah leuwih ti meujeuhna mun nilik kana umurna mah. Geus méh salawé taun. Taki-taki mah kudu, ngajaga kamungkinan anu panggoréngna.
Leuh, tada teuing aébna mun anakna aya kabéjakeunana. Manéhna ogé tangtu kaciwit kulit kabawa daging. Meureun ceuk batur téh, “Anak saha nu reuneuh jadah?”
“Éta Néng Yani putra Pa Rustandi.”
“Pa Rustandi RW?”
“Enya éta.”
Tuh, nya, jabatan kolot ogé kababawa. Mangkaning tangtuna ogé moal ukur sakitu. Baris aya tuluyna. Enya ogé ukur RW, da pamingpin masarakat atuh. Mana dijadikeun RW ogé, tandaning dipercaya ku masarakat. Kangaranan pamingpin, hade jadi omong goring jadi omong.
Enya, anakna nu keur guntreng di ruang tamu téh. Anakna anu bungsu. Awéwé. Kuliah di Bandung, jurusan Akuntansi di salasahiji paguron luhur. Tadi soré datang ka dieu, ka Purwakarta. Ngan aya bédana ti sasari, datangna téh bari mawa lalaki. Mémang lain sakali baé aya lalaki anu datang ka anakna téh. Anu remen datang ogé kungsi. Tapi da tara meuting cara ayeuna. Cenah babaturanana sakampus, ngan béda jurusan jeung béda fakultas. Ngaranna Wawan, cenah. Papanggih alatan sakaresep, papada resep téater. Babarengan jadi anggota téater di kampusna.
Ukur kitu. Henteu kapapanjangan tatanya. Terusn mah ngobrol sakumaha biasa jeung nu anyar panggih. Tapi, pirasat kolot mah seukeut. Lalaki anu ayeuna dibawa ku anakna téh, lain ukur babaturan biasa. Aya leuwihna ti kitu. Béda tina rindat jeung kelétna ogé.
Ayeuna, anakna keur ngobrol paduduaan jeung lalaki anu cenah babaturanana téa, di ruang tamu. Sakapeung tingkecewis, sakapeung kadéngé obrolanana téh, sakapeung sareuri. Nu kadéngé ku manéhna téh, obrolan ngeunaan téater, ngeunaan babaturanana, ngeunaan dosén-dosénna. Tapi loba anu teu kadéngéna ogé. Geus kabadé, moal henteu ngobrolkeun dirina masing-masing, ngobrolkeun urusan maranéhanana duaan. Bisa jadi, ngobrolkeun aing deuih, ceuk pikir Pa Rustadi.
Surti lebah dinyana mah. Anakna téh geus déwasa. Geus meujeuhna milih-milih rabi mindah-mindah rasa. Da piraku sugan ari rék lalagasan baé mah. Tapi naha aya rasa anu béda karasana ku manéhna nyanghareupan mangsa sawawa anakna nu bungsu mah. Pédah awéwé kitu? Sabab ari lanceuk-lanceukna mah tiluanana ogé lalaki. Pédah ka anak anu pangdipikanyaahna kitu? Anak awéwé hiji-hijina, anak beunang hayang pisan. Maké aya rasa hariwang jeung melang. Lain, ka anakna nu lalaki ogé lain henteu hariwang jeung henteu melang, lain kitu. Ngan rarasaan téh ganjor pisan bédana. Pédah aya anggapan yén awéwé mah heureut deuleu pondok léngkah? Lain éta kawasna mah. Tapi kanyaah nu jadi bapa ka anakna nu awéwé. Kanyaah nu dibarung ku rasa tanggung jawab dunya ahérat.
Enya kawasna mah, aya rasa tanggung jawab dunya ahérat. Keun ari di dunya, omong manusa bisa laas ku mangsa. Tapi di ahérat? Aing ogé kababawa, ceuk pikirna.
Manéhna ngahuleng. “Laporan Khusus” can réngsé kénéh baé. Éh, na aing téh bet kawas nu teu percaya ka anak? Haténa ngajak norowéco deui. Goréng-goréng ogé anak aing téh sok salat. Rarasaan mah, cukup dibéré pendidikan agama téh. Keur leutik, sok dititah ngaji, malah kungsi hatam Kur’anna ogé dua kali. Enya dua kali. Jeung deuih, lamun enya mah anak aing rék migawé pagawéan nirca, teu kudu di dieu, teu kudu di imah kolotna. Di Bandung ogé laluasa, jauh tina panalingaan kolot, bisa jadi moal pati ditalingakeun ku tatangga deuih. Di imah kontrakanana, atawa di mana baé ogé bisa. Upama nilik kana paroman jeung réngkakna, babaturan lalakina ogé bageur katémbongna mah. Hadé tata hadé basa. Sopan. Dina rupa, moal nilam jeung anak aing mah. Itu kasép anak aing geulis. Manéhna imut ngagelenyu. Lucu. Kayungyun.
