CAN gé tengah poé geus meunang satengah tolombong, puguh wé atohna mah. Leumpang téh mapay sisi, hayang buru-buru pinuh tolombong. Tungkul, da lamun tanggah mah meureun moal manggih beling sapotong-sapotong acan. Mun engké geus pinuh, rék buru-buru dianteurkeun ka Ki Uhri, rék buru-buru néangan deui. Meureun nampa duit téh dua kali. Nu sakali rék dika-Emakeun, nu sakali deui mah keur kuring wé. Rék dipaké jajan saseubeuhna engké peuting di Alun-alun.
Ti kajauhan katempo aya nu ngalumbuk, abu-abu. Leumpang téh digancangan. Horéng baju, mani alus naker. Ceg baju téh ku kuring dicokot, dialak-diilik. Lain baju meureun anu kieu mah, jas. Sarua jeung nu sok dipaké ku Bapa Guru nu sok ngaliwat unggal isuk. Enya, jas nu kieu mah. Leuh, aya ku alus. Di loak gé moal meunang sarébu pérak. Ti heula gé Si Édod ngajualna téh dua rébu pérak, Jiga kieu pisan. Jaba ieu mah masih kénéh aya capan lebah dadana. Ginding temen lamun ieu jas téh dipaké ku kuring. Hanjakal wé kagedéan teuing, cukup keur bapa atawa Kang Ibot.
Kuring luak-lieuk, euweuh sasaha. Rawatan baé kitu? Tapi sieun jiga Si Édod, digarebugan gara-gara kapanggih ngarawatan jas tina popoéan. Ah, barina gé kétang, ieu mah lain tina popoéan ieuh. Mending rawatan, ngan kumaha mawana nya? Ari rék disesepkeun kana tolombong, lebar. Atuh meureun kotor, mangka jas sakieu hadéna. Jas téh ku kuring digigiwing. Tah, kabeneran manggih keretas koran, mahi keur mungkus jas mah. Kalawan ati-ati jas téh ku kuring dibungkus ku keretas koran. Geus kitu mah, disesepkeun kana tolombong. Campur jeung beling gé moal sieun kotor.
Terus bawa ka imah baé kitu? Da geuning euweuh nu nyusulan. Tapi, kumaha mun aya nu nganyahoankeun? Embung jiga Si Édod kuring mah. Si Édod gé dua poé teu bisa liarna téh, jaba beungeutna barengep. Mun kajadian téh, moal henteu kuring bakal disiksa ku Bapa. Cacak elat indit liar ogé geus sakitu popolototna. Ah, mending gé disalabarkeun. Ti heula gé Mang Awing, aya nu méré duit cenah, basa Mang Awing manggihan lokét dina bécana, terus disalabarkeun. Enya ah, mending disalabarkeun. Sugan wé atuh ….
Kudu ka mana nyalabarkeunana, nya? Tadi téh aya nu leumpang miheulaan kuring. Jigana nu manéhna, da can aya deui nu ngaliwat ka dieu iwal ti manéhna jeung kuring mah. Inget ayeuna mah, ka jelemana ogé moal poho mun panggih téh. Mun teu salah mah tadi téh méngkol ka beulah kénca. Jigana mah masiwah, ceuk Si Édod gé anu sarakola di dinya mah masiwah ngaranna téh.
Kuring méngkol ka kénca, terus leumpang, bras ka jalan gedé. Di sisi jalan beulah ditu, témbong lawang sakolana agréng. Komo di jerona meureun. Di saluhureunana aya aksaraan, teuing naon. Sabab kuring mah, tong boroning maca, nyekel patlot gé teu bisa. Kuring meuntas jalan.
Asup kitu ka jero? Leuh, éra temen. Leuheung mun ukur dipoyokan, éta kumaha lamun diusir jeung ditareunggeulan cara di sakola nu anyar téa. Teungteuingeun. Pédah kuring milu lalajo nu keur ucing galah, asup ka buruan sakolana. Resep tuda, padahal mah barudakna gé pantar-pantar kuring. Abong kéna ka nu teu sakola. Lain teu hayang kuring ogé, ngan ceuk Bapa mah moal kabedag ongkosna. Sakola téa ongkosna gé moal mahi saeutik-saeutik. Can keur meuli baju nu sarua jeung batur, can keur meuli buku jeung patlot, can keur méré ka Bapa Guruna.
Jigana kétang, masiwah mah moal kitu. Ceuk Si Édod gé balageur, asal ulah diheureuyan wé cenah. Piraku da geus galedé. Geus sagedé-gedé Mang Awing. Awéwéna gé geus pantar-pantar Ceu Minah. Sanajan kitu, ari kudu asup mah asa-asa. Asa sieun jeung éra. Tungtungna diuk dina batu, nyarandé kana pager sakola. Ari rék dibikeun ka masiwah séjén nu larsup, sok sieun teu ditepikeun. Atuh lapur meureun kuring téh moal meunang buruhan.
Mending ogé didagoan di dieu, sugan wé nu bogana néangan ka dieu. Inget kénéh ieuh ka jelemana mah. Lalaki, buukna panjang jiga Kang Codét méméh dibui. Apal lah ku saliwatan ogé. Mun kitu mah meureun, diukna ogé kudu nyanghareup ka jero sakola.
