"Tuluuung...!" Ti pangkéng Mang Usup kadéngé aya nu ngagorowok ménta tulung.
"Saha nu tulung-tulungan Pa? Sora Mang Usup?" Bu Diah hariweusweus ka Pa Rohman nu keur anteng lalajo telepisi.
"Enya, sora Si Usup."
"Henjung téang ka ituh!"
"Aya naon, Mah?" Néng Yati, parawan Pa Rohman jeung Bu Diah norojol.
"Itu Mang Usup sora tulung-tulungan."
"Oooh....," ngan sakitu nu kedal tina sungut Yati. Langgéor deui ka kamarna.
Demi Pa Rohman gancang muru kamar Mang Usup nu perenahna di tukang, deukeut dapur. Barang blus, da panto kamarna ngewag siga nu ngahaja dibukakeun, kasampak Mang Usup keur jejengkengan. Leungeunna roroés kana buukna tangka kusut. Panonna katangen ku Pa Rohman bolotot...semu beureum.
"Sup, ku naon euy?"
"Hahahaaa...aing lain Usup. Lain Usup aing mah lain!"
Ngadéngé kitu Pa Rohman reuwas. Torojol Bu Diah da hariwang jeung hayang nyaho naon nu kajadian. Pangpangna mah bisi kumaonam wé.
"Ku naon Mang Usup téh?" Bu Diah hariweusweus.
"Aing lain Usup, lain!" témbal Mang Usup ngajawab pananya dunungan awéwéna.
Pa Rohman jeung Bu Diah silih pelong, teu ngarti naon nu keur kaalaman ku badegana. Teg wé haté Pa Rohman nyangka yén Mang Usup kasurupan. Warugana aya nu nginjeum ti sabangsa lelembut. Ngan teuing saha.
Geus tilu poé Mang Usup ngaringkuk di kamarna da cenah teu ngarareunah awak. Atuh baranggawé gé ditunda heula. Untung dununganana, Pa Rohman, bageur da meureunan piraku jelema gering kudu dikukuprak baranggawé mah manasina jaman Romusa.
Ceuk Mang Usup mah geus diubaran ku obat warung. Panyangka Pa Rohman rék terus cageur ari pék kalah ka gogorowokan siga nu teu éling da nyebut-nyebut lain Usup sagala.
Puguh wé Pa Rohman jeung istrina, Bu Diah, bati bingung. Kudu kumaha ngubaranana.
"Mang, Mang Usup?" Pa Rohman keukeuh nyalukan Mang Usup.
"Lain, lain Usup ngaing mah!" témbal nu ditanya, kituna téh bari goak deui tulung-tulungan.
"Ari lain Mang Usup saha atuh?" Bu Diah panasaran.
"Sok aringet-inget, saha ngaing?"
Pa Rohman jeung Bu Diah tiba silih pelong.
"Nyao teu apal," ceuk Pa Rohman.
"Kami gé sarua," Bu Diah gé nyelengkeung.
"Haaaaa.....barelet ning! Ngaing karuhun manéh deuleu!"
"Karuhun?" Pa Rohman ngembang kadu nya kitu deui Bu Diah. Néng Yati mah ngadedempes rada anggang ti indung bapana. Gelenyu imut. Taksiran teu percayaeun kana sesebutan karuhun. Jaman geus sakitu canggihna aya kénéh karuhun.
"Saha atuh salira téh?" Pa Rohman mimiti percaya. Yakin Mang Usup aya nu ngeusian. Ragana keur diinjeum ku lelembut nu nyurup nu ceuk Mang Usup karuhunna. Boa-boa enya? Pa Rohman kakara sadar.
***
"Omat, Yati, ulah sagawayah narima lalaki."
Pa Rohman mindeng pisan ngawawadian ku kalimah kitu ka Néng Yati, anakna nu ngan hiji-hijina nu keur meumeujeuhna padangadeukeutan. Teu rék kitu kumaha da Yati mah geulis bawa ngajadi, hérang bawa ti kudrat. Orokaya unggal lalaki nu nganjing cai téh siga nu rugag-regog da saréréa geus padaapal yén Yati mah parawan petingan nu teu sambarangan jajaka bisa ngadeukeutan.
