Pamajikan nu mimiti ngaributkeun sual tangkal jati tukangeun imah téh. Cenah aya buta héjoan. Ah, teu percaya. Piraku teuing aya buta héjo dina tangkal jati nu caang ku lampu ti sisi ti gigirna. jurig mah sok ngageugeuhna di tempat nu poék meredong.
“Ih, Bapa mah teu percayaan.”
“Mémang henteu.”
“Mun asup ka imah urang kumaha?”
“Moal mungkin da euweuh buta héjona gé.”
Teu cukup ka kuring ngadongéngna téh deuih. Ka tatangga-tatangga ogé.
Sok rajeun ngadédéngékeun mun keur guntreng jeung ibu-ibu, bari nyarepengan hapéna séwang-séwangan – ibu-ibu ayeuna mah geus teu usum sigana ngobrol bari silih siaran téh. Duka saha-sahana mah, da sorana ampir sarua. Ukur apal ku sora pamajikan baé.
“Mas Ijan nu ngawitan ningal mah.”
“Oh, muhun ... percanten ka Mas Ijan mah, da anjeunna mah tiasaan.”
“Tiasaan kumaha?”
“Muhun tiasaan ningal nu karitu.”
“Nu karitu naon?”
“Muhun, ningal nu goib-goib.”
“Oh, muhun atuh Mas Ijan mah tiasaan ningal nu karitu. Da anjeunna mah sok yasinan unggal malem juma’ah.”
Naon hubunganana coba, sok yasinan unggal malem Juma’ah jeung bisa ningali jurig. Ah, ibu-ibu mah sok aya-aya waé. Sok disambung-sambungkeun nanaon téh. Bari jeung tara nyararambung.
Teu disebut nompo. Maksud tukangeun imah téh pédah katénjo ngajegirna upama muka panto tukang. Aya lima puluh méter mah ti imah. Da kahalangan deui ku sababaraha imah. Kapegat ku jalan satapak deuih. Teu kungsi milu riweuh nyapuan kalakayna nu maruragan. Salian ti tangkal jati aya ogé tangkal buah jeung tangkal kupa. Tangkal jadi ku manéh, da éta mah tanah batur nu teu kungsi apal saha nu bogana. Tara aya nu ngaku deuih ku saha éta tangkal téh dipelakna. Jadina gé paselang jeung ngajijimbrungna rungkun-rungkun.
Mun arék gé nu gujrud mah tatangga nu deukeut pisan kana éta tangkal. Imah Pa Adnan, satpam salahsahiji bank, nu nampeu pisan kana éta tangkal. tapi manéhna teu kungsi kabéjakeun ngangluh. Adem ayem waé. kalahka pamajikan nu ribut téh. Nyung-Nyong ka ditu ka dieu, ngadongéngkeun nu can puguh benerna.
“Ulah waka héboh, ih. Hayoh ké dianggap hoak.” cekéng hiji mangsa.
“Ah, ceuk Mas Ijan gé ayaan.”
“Ari Ibu geus kungsi ningali buta héjona acan?”
“Acan.”
“Nya, enggeus atuh, ulah haliwu! Keun baé antep sina jongjon si jurig téh di dinya. Boa kétang harita mah Mas Ijan téh ningalina pas éta buta héjo keur ngadon istirahat di lebah dinya. Can puguh nu ngageugeuh.” pok téh deui bari nyéréngéh. Ngahaja wé diheureuyan. Sauted ogé kuring mah teu percaya.
Kungsi éta gé nanyakeun langsung ka Mas Ijan. Iseng wé nanyakeun sotéh bari hayang ngalonyéng.
“Bener dina tangkal jati téh aya buta héjo, Mas?”
“Leres Pa Burhan. Abdi ningali minggu kamari. Badak pisan,” pokna. Ngomong ku basa Sunda tapi lebah huruf ‘b’ jeung ‘d’ siga aya nu bitu dina sungutna.
“Naha henteu dina tangkal kupa atawa tangkal buah?” tanya téh bari seuri.
“Duka atuh te terang. Ngan sigana mah bekina kana tangkal jati.”
“Oh, enya nya, paingan awakna lintuh buta héjo mah, da teu beuki kana bungbuahan,” cekéng deui, dibarung ku seuri deui. Saréréa nu ngadéngé ogé saleuseurian.
