Bérés solat magrib, tuluy wiridan jeung ngadu’a. Teu lila kadéngé bapa ngageroan ti patengahan.
“Nono, enggeus solatna?” sora bapa semu ngosom.
“Entos,” témbal kuring bari nilepan sarung jeung sajadah.
Deregdeg disampeurkeun ka dapur nu dicaangan ku bohlam lima wat bari bohlamna katutupan ku haranghangsu.
“Anter bapa ka sawah,” pokna ngajakan ka sawah.
Najan sangheuk antukna mah nurut kana pangajak bapa. Geus pada apal yén bapa mah borangan pisan.
“Jung anteur, tunggu cai,” ema nyampeurkeun bari masih kénéh maké mukena.
Keur usum katiga. Cai hésé. Duka iraha rék hujan. Rajeun aya ngaruy sugan téh rék tuluy hujan, tapi ngan saparalak. Garing deui lemah téh. Loba anu kakurangan cai kaasup anu boga sawah. Paré sok sieun teu kapuluk alatan halodo anu geus mangbulan-bulan.
Hadéna téh bapa jeung batur-batur nyawahna teu hawek kana cai. Dibagi-bagi. Bapa kabagian caina tas magrib nepikeun ka tabuh satengah dalapan. Lumayan. Sahenteuna sawah moal ngolétrak teuing. Kabaseuhan. Paré téh kakeueum ku cai. Biasana mah inditna téh teu nyorangan. Sok duaan jeung Mang Kosim nu sawahna padeukeut jeung sawah anu bapa. Ngan teu ku hanteu Mang Kosim keur kapapatenan tadi beurang pamajikanna tilar dunya.
Imah Mang Kosim jeung imah kuring béda désa. Pamajikanna anu keur bureuyeung kakandungan tilu bulan maot tabuh salapan beurang. Geunjleung. Éta awéwé nu pangawakanna pendék busekel téh ragrag. Nepi ka teu katulungan. Puguh atuh saréréa jadi ketir ngadéngéna ogé.
Teu anéh mun lembur téh ngadadak simpé. Kaasup di daérah kuring, najan béda désa. Bapa anu borangan beuki ngandelan kasieunna téh. Keur mah eukeur bapa remen nganjang ka imah Mang Kosim. Geus wawuheun pisan ka manehna jeung Bi Edah, pamajikanna. Nya pon kitu kuring. Nya kuring ogé boga kasieun.
Ti imah ka sawah téh laleumpang. Mapay pilemburan anu sarimpé. Padahal ieu téh karék oge magrib. Teu kadéngé nu batuk-batukna acan. Padahal biasana mah tabuh salapan ogé masih kénéh narongkrong di warung. Warung Bi Tiah ogé ngadadak geus tutup. Beuki nambah kasieun. Bapa leumpang di hareup diturkeun ku kuring nu ngiclik bari mamawa smarphone nu aya senter-an.
Béak pilemburan ditema ku pakebonan. Mapay-mapay jalan satapak anu méh teu katempo awahing katutupan jukut. Aranglangka kasaba ayeuna mah lantaran warga kajeun milih nguir batan leumpang. Kana motor mapay jalan raya. Kénca katuhu jalan satapak pinuh ku tatangkalan samodel tangkal cau jeung gedang. Teu kaurus sigana mah pakebonan téh nu lila-lila mah harib-harib kawas leuweung. Duaan laleumpang mani rusuh hayang tereh tepi. Euweuh nu nyarita estu ngabaretem. Ngan pikiran mah ngacacang kamana mendi.
Kuring ngarasa sieun aya anu nuturkeun ti tukang. Atuh bapa oge sieun pasarandog jeung jurig. Pamikiran téh geus ngacaprak kana sagala rupa anu can tangtu bukti. Keur anteng leumpang sada aya anu ragrag tukangeun kuring. Lengkah kandeg bari panasaran. Kahayang mah dilieuk ngan kasieun leuwih gedé. Nuturkeun deui bapa anu geus ngingkig. Leumpang digancangan.
“Cing caangan itu!” titah bapa basa rék nanjak.
Sénter disorotkeun ka lebah anu dituduhkeun ku bapa.
“Teu aya nanaon,” kuring nyarita.
Bapa ngajeten.
“Titingalian panginten,” kuring nyarita deui.
Suku bapa ngaléngkah deui diturkeun ku kuring. Mapay tanjakan anu nyambungkeun pakebonan anu poék mongkléng jeung jalan raya.
“Tepi ogé ka jalan raya,” sora bapa renghap ranjug.
