Sanggeus amitan ka Ceu Yuni, Hérman ngabiur ka imah Nyi Acah, adina. Pasemonna baketut, duméh teu tepung jeung Amir, lanceukna. Puguh wéh Nyi Acah colohok ningali lanceukna nu balik ti Bandung bari jeung ujug-ujug némbongkeun SMS kawas kitu.
"Abdi mah awéwé Kang, héngkér. Kumaha alusna waé. Ngan kahayang mah ulah nepikeun ka dijual, Kang Hérman ogé meureun apal kumaha pérjuangan bapa basa mikahayang éta sawah, ceuk paribasana nepikeun ka dahar ogé karo uyah. Ayeuna rék dijual ka Ki Sapta bari jeung dimumurah, punten!" ceuk Nyi Acah sasat ngahulag.
"Enya. Sarua kahayang akang ogé, keun wé sawah nu éta mah itung-itung pusaka. Ngan ari kahayang Kang Amir kitu mah urang moal bisa ngahalangan. Manéhna lanceuk lalaki panggedéna."
"Ngan éta wéh nu teu panuju téh ku eusi SMS-na maké jeung ngancam sagala. Ka urang téh ngaréken budak rodék hulu meureun, maké jeung nyabit-nyabit sual waragad urut bapa basa dirawat di rumahsakit sagala. Pan sidik bapa mah bogaeun kartu jaminan kaséhatan ti pamaréntah," ceuk Nyi Acah bari semu jejebris.
"Lamun Kang Amir keukeuh peuteukeuh hayang kitu, hayu urang riungkeun wéh jeung pangurus. Urang bagikeun heula, kumaha dinya teuing bagéanana mah rék dijual ogé," ceuk Hérman ka nu jadi adina.
Duanana sapuk yén isuk rék babarengan nepungan lanceukna. Di luareun imah sapasang ceuli teu sirikna dirancung-rancungkeun ngadédéngékeun obrolanana. Biwirna nyéréngéh, bangun nu nyidem niat nu teu hadé.
Peuting mingkin jempling. Di luar kadéngé sora hujan ngaririncik.
Hérman nu ngarereb di imah adina, gulinggasahan teu daék saré. Haténa teu puguh rasa, lalewang tur seseblakan. Bréh, ngalangkang beungeut indung-bapana bangun nu nganaha-naha mun téa mah teu bisa mélaan titinggalna.
Séoor, séoor! Sora angin ngagelebug dibarung tingcungungungna sora anjing nu babaung. Riyeg! Imah inggeung bareng jeung sora nu ngagarapak kana suhunan. Hosss... Hosss....! Kadéngéna sada sora éntog, kaayaan jadi geueuman. Keur kitu... Hi-hi-hi-hi-hi...! kapireng sora awéwé nyikikik matak kukurayeun. Hérman ngoréjat, tuluy babacaan sabisa-bisa mapatkeun dunga panyinglar.
"Tulung..., nyeri ..., aduh ...!" kadéngé sora nu jejeritan, anu jolna ti kamar adina, geuwat diburu.
"Cah...! Acah!" pokna bari ngetrokkan panto kamarna. Euweuh nu némbal, ngan kadéngé sora nu tinggareblug. Teu loba catur, panto kamar Nyi Acah diteumbrag satakerna. Braaak! Bréh, katempo Nyi Acah keur adug songkol. Leungeunna tipepereket nyekék beuheung sorangan. Puguh wéh Hérman reuwaseun. "Cah! Éling, Cah!" Hérman nyekelan leungeun adina, bari tuluy ngagorolang maca Ayat Kursi. Acah teterejelan hayang leupas ngan teu burung bisa diungkulan, antukna ngalempréh bangun nu béak tanaga, ngan kaciri ambekanana nu rénghap ranjug.
Hérman ngarénjag melong beuteung adina nu bureuyeung kawas nu sagebroleun.
"Teluh...? Kutan téh di jaman kiwari ogé masih kénéh aya nu nyangking élmu kararitu?" gerendengna bari gogodeg.
Sora angin mimiti leler, dina kaayaan bingung Hérman ka luar, tuluy nepungan Mang Jumad tatanggana. Teu lila Mang Jumad jeung Bi Lilis tingkurunyung.
"Téang Bah Salya, Jang!" ceuk Mang Jumad, bari ngomprés sirah Acah nu karasa nyebrét. Teu talangké Hérman rurusuhan muru ka Ciganéo, kawantu rada anggang kapaksa ménta dianteur ku Iwan budak Mang Jumad. Kaparengan di jalan amprok jeung Kohar nu peuting éta kapapancénan ngaronda, nu ngalanteur téh katambahan ku Ucup jeung Hambali. Ari Kohar mah geuwat muru ka imah Nyi Acah, sakalian nyampeur RT.
***
"Cik caritakeun kumaha mimitina ieu téh, Jang Hérman?" Bah Salya tumanya, hayang nyaho kasang tukangna. Sabab ceuk ironganana durukan moal ngagugudag mun teu disuluhan. Tuluy ku Hérman didongéngkeun naon rupa kajadian nu geus kaalamanana.
