Kabayang baé pameunteu Éliana nu diteuteup harita. Geulis nu méhméhan pareum. Sepa. Kemong. Celong. Lambeuyna geuneuk. Meureun moal bisa deui imut manis. Galindeng soanten nu karaos halimpu, robah jadi peuyeuh, matak linu mireungeuh.
“Néng migandrung karya Aa’, dugi ka iraha baè ogé…” pokna bari engap-engapan. Cairan oksigen katangén buburukbukan. Salirana nu kuru téh ngadégdég bangun nu katirisan liwat saking. “Néng badé teras ngaréncangan Aa’ waktos nyerat. Rasa cinta Néng salawasna nyicingan manah Aa’.”
Kalimah nu dikedalkeun ku Éliana lir limpasan cai nu ngancurkeun dingding waduk. Kuring nu tatadi negerkeun haté tungtungna liwung. Teuing kudu ngomong naon. Ramo nu remen dipaké nuliskeun Éliana, ayeuna mah ukur bisa nyepengan leungeunna. Karasa haneut panangan nu ditanceban selang infus téh. Kuring miharep, aya nu bisa dibikeun ka Éliana—nu ngalantarankeun wanoja nu dipikaasih téh teu waka tepung jeung pati.
“Néng ningal aya seueur sajak dina soca Aa’,” saurna bari neuteup kuring. Teuteupan ngalimba cisoca. Nginghak. “Aa’…” soantenna kapengkek bangun aya nu nindihan harigu. “Néng ningal aya sajak pati kanggo Néng dina soca Aa …”
Sajeroning kaambeu hiliwir malati, kareungeu Éliana ngadawamkeun asma Illahi. Jep, simpé. Kuring gé ngarasa dina sababaraha detik teu ngarénghap. Cipanon ngalémbéréh maseuhan pipi, nyakclak dina tungtung gado. Biwir nu bieuna rapet, ngadadak muka, ngagorowok satarikna. Jelema ngabrul lalumpatan bangun rusuh muru rohangan rawat inap pasén paru-paru.
* * *
Angkot Kebon Kalapa – Dago ngageuleuyeung di jalan Dayeuh Bandung nu anggang dina pukul sapuluh peuting. Balik ti acara sastra di Taman Budaya, satadina deuk mondok di imah babaturan, atawa nyéwa kamar di hotel melati. Tapi sabot badarat di émpér nu dicaangan lampu jalan, aya angkot hèjo karék nyisi. Tungtungna dipegat.
Naék. Gék diuk. Di jero angkot geus aya sababaraha panumpang. Saurang bapa nu ditopi mawa kantong soléndang. Saurang lalaki taksiran sapantaran, bajuna rapih, anteng nyo’o hapé. Ibu-ibu duaan papada mawa kérésék badag. Jeung saurang rumaja putri katangén ngungun bari mangku hélem, diukna lebah kénca gigireun kuring.
Kuring diuk di jero angkot. Nurutan cara panumpang séjén nu aranteng séwang-séwangan. Lain nundutan atawa nyo’o hapé, meureun niron Néng ABG jékét kayas, nu bangun keur ngawangwang nu pikasediheun. Teuing naon nu dilamunan ku èta mojang rambut galing muntang téh. Meureun geus paséa jeung kabogohna, atawa… meureun ogé sarua geus ditinggalkeun maot ku nu jadi bébéné haté?
Angkot eureun. Pas hareupeun bangku nu di gigirna aya pot kembang. Ras inget. Kuring jeung Éliana kungsi diuk paduduan di dinya tos ulin-ulinan. Tapi ayeuna mah katingalna téh kosong. Taya jelema. Tapi naha angkot bet eureun?
“Mangga, Néng, tiasa palih kiri,” ceuk supir angkot bari ngalieuk.
Angin nu asup liwat panto angkot téh nembrag jékét kulit. Aya hawa tiis nu niupan beungeut. Hawa nu mimitina karasa biasa, jadi robah seungit malati. Ngulibek gigireun kuring. Néng ABG ngised. Mingkin pajauh jeung kuring.
Angkot maju deui. Néng ABG nu calimbam ngadadak bèar. Imut. Lain ka kuring. Tapi ka nu di gigireun kuring—kapan euweuh sasaha?! Kuring ngarasa sakabéh panumpang angkot malelong ka kuring. Teuing naon nu ditaringalina? Kuring gé ngarasa taya nu anéh, atawa ngarasakeun kila-kila. Ngan ngadadak tunduh. Ngalelentuk. Reup, peureum!
Asa ngoléang. Réhé comrék. Laju bijil cahaya buleud. Murub mubray. Les, ngaleungit. Ujug-ujug kuring aya di hiji taman nu asa teu bireuk.
“Aa’, Néng bingah pisan dinten ayeuna.” Éliana imut ngagelenyu. Tungtung rambutna katebak angin. “Kahoyong Néng mah tiasa sering ameng kieu sareng Aa’ téh,” Pokna deui. Nyekel pageuh leungeun kuring.
