Wattys'2022&2021 Yarı Finalisti/WattpadFantasyTr Krallıktan Akan Asalet Kategorisi!💜
SERİNİN TÜM KİTAPLARI AYNI ÇALIŞMADADIR!
İnancın ve büyünün karıştığı topraklarda dört büyük yaratıcının kaderlerini değiştirdiği beş farklı kişi yaşıyordu. Bu beş...
Herkese Merhaba! Bölümü okuyanlar en azından kendilerini belli etmek amacıyla oy verebilir mi? Ayrıca yorum görürsem çok mutlu olurum. Lütfen varlığınızı belli edin, gösterin!
●EĞER GÜNCELLEME BİLDİRİMİ GELMİYORSA BENİ TAKİP EDİN! BÖLÜM DUYURUSU YAPIYORUM!
Yayın Tarihi: 09.02.2022 (00:21)
Bölüm Şarkısı: Carla Morrison - Vez Primera
İyi Okumalar!
✵
Naymahaen-Derhen
Venira - Yaş:34
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oturduğum yerde kollarımı kavuşturmuş, çocuklarımı izliyordum. Çevrelerinde birçok çocuk vardı, kurdukları oyunda mutlu gözüküyorlardı. Kimse onlara karışmıyor, ters bir kelime demiyordu. Oztavia çevresindeki çocukları yönetiyordu. Sarımsı kahverengi saçarını örülüydü, mavi bir elbise üstündeydi. Kardeşi Abrek ablasının sağ kolu gibiydi. Oztavia'nın emrine uymayanlara karşı sertti. Minik Tyber, ne olduğundan habersiz peşlerinde koşuyordu. Hareketli bir çocuktu. Düşüp kalkmak onu yormuyordu. Onları izlemek beni hem mutlu ediyordu, hem de endişelere sürüklüyordu.
Endişem geleceklerine yönelikti. Hayatın darbelerini yemiş birisiydim. Her şeyimi kaybetmiş, hayata yeniden başlamıştım. Kaybetmemde kendi hatalarım vardı elbette. Büyük hatalar. Her şey bitti diye düşünürken yeniden başlama şansı bulmuştum. Kendi topraklarımda değil, yabancısı olduğum topraklarda yeşermiştim. Köklerimi derinlere salmaya çabalıyor, bu sefer kaybetmeyeceğim diyordum. Kazanmak ve yükselmek istiyordum. İmkansız bir hayal değildi, çabalarsam olurdu. Hayatta kalmıştım, yeniden yaşama başlamıştım. Şimdi neden yükselmeyeyim ki? Geçmişimde kaybettiğim şeyleri neden almayayım? Bunu birçok kez sorgulamıştım, yanıtını bulmuştum. Evet, alabilirdim. Daha güçlüydüm. Eski Venira değildim, zayıf ve düşmüş olarak görmüyordum. Hiçbir şey ilk yaşadığım gibi olmayacaktı.
Diğer yandan ya sevdiklerimi kaybedersem diye içim içimi yiyordu. Bartan'ı ve evlatlarımı kaybetme düşüncesi, beni delirtiyordu. Canım çok yanıyordu. Sevdiği insanı kaybetmek nedir, çok iyi biliyordum. Hatalarına rağmen kardeşimi kaybetmiştim. Deliydi, mantıklı kararlar almıyordu. Abrek'i düzeltemediğim gibi ölümü karşısında bir şey yapamamıştım. Onu iyi birisi yapabilseydim, belki her şey farklı olurdu. Geçmişte takılıp kalmamam lazımdı. Ben bu zamana aittim, geçmişe değil. Fakat olmuyordu. Kendime çok kızıyor, affedemiyordum. Hatalarımı düşündükçe boğuluyordum. Aynı hataları yapmaktan korkuyordum. Kimseye diyemiyordum bunu. Ben aynı hataları yapmaktan korkuyorum dersem benden vazgeçeceklermiş gibi geliyordu. Tamerin yeniden kazanacak, ben her şeyimi kaybedecektim. Bundan çok korkuyordum ve korkum beni Tamerin'den uzak durmaya teşvik ediyordu. O kalbi kara fahişeden ne kadar uzak durursak iyiydi. Onun varlığı, acizliğimi gösterirken nasıl karşısına geçebilir ve dost elini sıkabilirdim?
