The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 109ο

Liberty’s POV

Με μια τελευταία δαγκωνιά στο κάτω μου χείλος, το φιλί διακόπηκε και ο Harry άνοιξε τα μάτια. Η ακανόνιστη ζεστή ανάσα του χτύπησε το πρόσωπό μου και για μια στιγμή ζαλίστηκα απ’ την δυνατή μυρωδιά της βότκα, αν και ήδη ήμουν ζαλισμένη απ’ το ποτό και απ’ το βλέμμα του. Το καθαρό πράσινο το ματιών του,  και το κόκκινο που δανείστηκαν τα χείλη του απ’ τα δικά μου, οι αποδείξεις για όσα του έκανα πριν λίγο. Μια υποψία χαμογέλου τραβούσε τα χείλη του αριστερά, σίγουρα στις σκέψεις αυτών που κάναμε, μέχρι που στο τέλος υπέκυψε σ’ αυτές και ένα τραχύ γέλιο άφησε το λαρύγγι του. Έσκυψε μπροστά κλείνοντας τα μάτια και έθαψε το πρόσωπό του στον λαιμό μου.

«Δεν το πιστεύω ότι κάναμε κάτι τέτοιο…»

Οι λέξεις του φαγώνονταν απ’ το δέρμα μου έτσι όπως τα χείλη του με χάιδευαν σε κάθε του συλλαβή. Στο τέλος άφησε ένα φιλί στην φλέβα του λαιμού μου, βγάζοντάς με απ’ τις φαντασιώσεις μου κάπως αδιάκριτα. Δάγκωσα τα χείλη και πετάρισα τα βλέφαρα, το βλέμμα μου να πέφτει ολόγυρα στα μεθυσμένα κορμιά που λικνίζονταν πέρα δώθε σύμφωνα με τον ρυθμό της μουσικής, και για πρώτη φορά έπειτα από ώρα, όπως μου φάνηκε, η δυνατή βοή των ηχείων και η ασφυκτική ατμόσφαιρα του κλαμπ καταγράφτηκαν στο μυαλό μου και με έκαναν να συνειδητοποιήσω το που ακριβώς βρισκόμουν.

Αμέσως κοκκίνισα και τα χείλη μου τραβήχτηκαν στο πλάι σε ένα ντροπαλό χαμόγελο, ενώ τα χέρια μου δέθηκαν πιο σφιχτά γύρω απ’ τον λαιμό του Harry και τα μάτια μου ξεκίνησαν να παρατηρούν αν κάποιος απ’ τους γύρω μας είχε καταλάβει τι ακριβώς έκανα καβάλα στα πόδια του πανέμορφου αρσενικού. Κανείς δεν φαινόταν να μας έχει αντιληφθεί ωστόσο. Ο καθένας βρισκόταν τόσο βαθιά στο δικό του κόσμο που το να κοιτάξουν προς την κατεύθυνσή μας θα ήταν κάτι περιττό. Ξεφύσηξα ανακουφισμένη και άφησα ένα φιλί στην αγκαθωτή επιφάνεια του αξύριστου μάγουλού του.

«Ούτε και εγώ το πιστεύω…» ψιθύρισα στον ώμο του. Γέλασε και έσφιξε την μέση μου.

Βγήκε απ’ την προσωρινή του κρυψώνα και το βλέμμα μας συναντήθηκε ξανά. Το κάτω χείλος του είχε εγκλωβιστεί απ’ τα δόντια του, μα το χαμόγελο ήταν εύκολο να το διακρίνω. Έφερε το ένα του χέρι στο μάγουλό μου και με χάιδεψε τρυφερά. Τα βλέφαρά μου πετάρισαν ενστικτωδώς. Με σήκωσε απ’ τα πόδια του και το πριν λίγη ώρα στιβαρό του μέγεθος αποχωρίστηκε το σώμα μου. Το φόρεμα και η στάση μου έκρυβαν το τι έκαναν τα χέρια του μπροστά στο καβάλο του, μα για να είμαι απολύτως σίγουρη πως η αμαρτωλή μας συνεύρεση ήταν κάτι που βάραινε μονάχα τους δυο μας, γύρισα το βλέμμα και επιθεώρησα το πλήθος. Κανείς δεν μας παρατηρούσε επικριτικά. Ωστόσο ένιωθα μάτια καρφωμένα πάνω μου και μια ανατριχίλα να ανεβαίνει στην ραχοκοκαλιά μου, ένα σημάδι καθόλου καθησυχαστικό.