The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 77ο

Liberty’sPOV

«Αυτός είμαι εγώ σε ηλικία τριών ετών…»

Ο Harry γύριζε τα φύλλα του άλμπουμ αργά, δίνοντάς μου το περιθώριο να αποτυπώνω κάθε λεπτομέρεια από τις δύο μεγάλες φωτογραφίες που υπήρχαν σε κάθε φύλλο. Είχα ένα ενοχλητικά γλυκό χαμόγελο στα χείλη όσο στα δικά του ήταν αγκιστρωμένο το φάντασμα από το δικό του παρόμοιο χαμόγελο.

«Ήσουν τόσο όμορφος…» ψιθύριζα κάθε τόσο εκστασιασμένη.

Τα ξανθά ίσια μαλλιά του, τα λακκάκια στα μάγουλά του, τα ανοιχτά πράσινα μάτια του τον έκαναν να μοιάζει με ζαχαρωτό. Τόσο γλυκός ήταν. Πάντα είχε ένα χαμόγελο στα χείλη. Σε κάθε φωτογραφία πόζαρε με νάζι ανεβάζοντας το σκορ της γλύκας σε ασυναγώνιστα επίπεδα.

Μέσα σε μία ώρα είχα περάσει από κάθε στάδιο της παιδικής του ηλικίας. Χαμογελούσα με τις αμέτρητες φωτογραφίες που περνούσαν απ’ τα μάτια μου και γελούσα δυνατά όταν έβρισκα κάποια που έμοιαζε μοναδικά αστεία. Γελούσε και εκείνος μαζί μου με μάγουλα κατακόκκινα. Η συνείδησή μου μας κοίταζε με πλαγιαστό κεφάλι, χαμένη στην θολούρα της απρόσμενης ευτυχίας που κύκλωσε εμένα και τον Harry έπειτα από μέρες. Μέσα στην ζάλη της κατάφερε να μου ψιθυρίσει πως είχε ένα προαίσθημα ότι ο Harry έβλεπε τις φωτογραφίες μετά από αρκετά χρόνια. Σε αυτή την σκέψη σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα.

«Τι έγινε;» ρώτησε, χαμογελώντας στραβά όταν φίλησα το απείθαρχα αξύριστο μάγουλό του.

«Τίποτα. Απλά σου υπενθυμίζω πως είσαι ακόμη πολύ γλυκός.» ανασήκωσα τους ώμους.

Με έσφιξε πάνω του γελώντας. «Έτσι ε;»

Κούνησα το κεφάλι καταφατικά.

«Εσύ το βγάζεις από μέσα μου.» απάντησε κοιτώντας με έντονα.

Απέστρεψα το βλέμμα μου από το δικό του, με το χαμόγελο να γυροφέρνει τα χείλη μου και ένα κοκκίνισμα να σιγοκαίει τα μάγουλά μου. Σηκώθηκε από δίπλα μου λίγο αργότερα και έβαλε το τελειωμένο άλμπουμ στην ντουλάπα του. Στην συνέχεια να επιστρέφει με ένα αρκετά πολύ μικρότερο μέσα στην παλάμη του.

Βολεύτηκε ξανά δίπλα μου αναστενάζοντας. Με αγκάλιασε και φίλησε στοργικά το μάγουλό μου σαν να φοβόταν την αντίδρασή μου μετά που θα άνοιγε την πρώτη σελίδα. Ομολογουμένως αγχώθηκα και το χαμόγελο έμοιαζε να ξεθωριάζει.

Οι φωτογραφίες ήταν λιγότερες από την αρχή της εφηβείας του. Δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση αρχικά, μιας και η ίδια δεν ήθελα να βγάζω φωτογραφίες τα χρόνια της φουντωμένης εφηβείας μου. Ο Harry ωστόσο είχε άλλο λόγο. Δεν ήταν τα νεύρα και η απέχθεια προς οτιδήποτε προσπαθούσε να απαθανατίσει τις στιγμές από εκείνη την περίοδο της ζωής του αυτό που τον σταματούσε. Αντίθετα ήταν η εμφάνισή του.