The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 32ο

Liberty’sPOV

«Μυρίζεις πολύ ωραία» τον άκουσα να ψιθυρίζει, το κεφάλι του χωμένο στον λαιμό μου, τα χείλη του να με φιλούν σκορπώντας ρίγη σε ολόκληρο το κορμί μου. Μου άρεσε η αίσθηση των χεριών του στο σώμα μου. Μου άρεσε η επαφή των δαχτύλων του με το κρύο δέρμα μου. Σκορπούσαν πίσω τους μονοπάτια ζεστασιάς, το αίμα θαρρείς να κυκλοφορεί μόνο στα σημεία εκείνα. Χάιδευε το πόδι και φιλούσε τον λαιμό μου, ανασαίνοντας βαριά, θερμαίνοντας με την ζεστή του ανάσα το δέρμα του λαιμού μου.

Μου άρεσε η αίσθηση του δέρματος πάνω στο δέρμα. Λάτρευα αυτή την οικειότητα ανάμεσά μας. Λαχταρούσα τις στιγμές που περνούσε απασχολημένος με εμένα, λατρεύοντας με τον δικό του τρόπο την μάζα από στάχτες που κατάντησα η ίδια τον εαυτό μου. Έκλεισα τα μάτια, το μυαλό μου αδειανό από όποια σκέψη, ο Harry να έχει κερδίσει την θέση του απόλυτου κυρίαρχου στο κορμί μου. Το χέρι του έφυγε από τον λαιμό μου, η ζεστή του παλάμη να ταξιδεύει το στέρνο μου. Έλυσε το μπουρνούζι μου προτού το καταλάβω, τα δάχτυλά του να γλιστρούν μέσα του και να χαϊδεύουν το στήθος μου. Τα φιλιά του μεταφέρθηκαν και εκείνα λίγα εκατοστά μακριά από τα δάχτυλά του. Άνοιξα τα μάτια όταν οι κινήσεις του ελαττώθηκαν. Ένα φιλί ακούμπησε το σημείο με το μαύρο μελάνι και η φωνή του γέμισε την σιωπή που μας είχε σκεπάσει.

«Ελπίζω να ξαναφέρω πίσω την γαλήνη που σου λείπει.»

«Δεν είσαι υποχρεωμένος.» απάντησα γρήγορα. Δεν χρειαζόμουν τον οίκτο του.

«Το ξέρω, αλλά θέλω να σε δω χαρούμενη.»

«Η χαρά είναι κάτι υποκειμενικό.» αντιγύρισα και τον έσπρωξα από πάνω μου.

Άνοιξα την ντουλάπα και έπιασα τα εσώρουχα και την πιτζάμα μου. Άλλαξα χωρίς να τον κοιτάω. Τον ένιωθα ωστόσο να με παρατηρεί, τα μάτια του να προσθέτουν κυριολεκτικά ένα επιπλέον βάρος στην πλάτη μου. Σήκωσα το μπουρνούζι μου από το πάτωμα και βγήκα από το δωμάτιο. Κλείστηκα στο μπάνιο αρκετή ώρα για να ηρεμίσω τον εαυτό μου. Όταν βγήκα, ο Harry καθόταν στον καναπέ ντυμένος.

«Δεν θα φάμε;» ρώτησα ανήσυχη. Δεν τον ήθελα να φύγει από τώρα.

«Ας φάμε.»

Ήρθε στο τραπέζι και κάτω από ένα παχύ σύννεφο αμηχανίας ξεκινήσαμε να τρώμε. Η πίτσα δεν ήταν τόσο νόστιμη όσο μύριζε πριν λίγη ώρα. Δεν έφταιγε το ότι είχε παγώσει μα το ότι ένιωθα στο στήθος μου το βάρος της συμπεριφοράς μου προς τον Harry. Συνέχιζα να είμαι απαίσιος άνθρωπος παρά την ελπίδα που μου έδινε ο γιατρός μου πως ήμουν καλή. Ποτέ δεν υπήρξα, το ήξερα καλά.