The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 4ο

Liberty'sPOV

Το επόμενο πρωί, ξύπνησα νιώθοντας τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με κάθε άλλο. Απώλεια, μοναξιά και πόνος, οι μόνες λέξεις που γύριζαν στο μυαλό μου. Είχα συνηθίσει στην μοναξιά και δεν με πείραζε τόσο αυτό, όσο το ένοχο συναίσθημα της απώλειας του μοναδικού πλάσματος που αγαπούσα μα και με αγαπούσε. Ήταν δύσκολο πράγμα να γνωρίζεις πως το αγαπημένο σου πρόσωπο χάθηκε και από δικό σου λάθος. Αν εκείνη την στιγμή δεν κοιτούσα το πρόσωπό του, ίσως να είχα δει το αυτοκίνητο. Ίσως να μπορούσα να τον σώσω...

Σηκώθηκα μουδιασμένη από το κρεβάτι, χωρίς πλέον να βρίσκω την όρεξη να καθίσω περισσότερο κάτω από την άνεση των σκεπασμάτων μου. Μια επιπλέον μέρα ενοχής προστέθηκε στην ήδη υπάρχουσα λίστα, κάνοντάς με να ευχηθώ για πολλοστή φορά να μην ζούσα.

Μπήκα στην κουζίνα και άναψα την καφετιέρα, χύνοντας μέσα τον σκέτο καφέ, που πάντα έπαιρνα το πρωί. Η καφεΐνη το μόνο πράγμα που με κρατούσε, και δεν με έκανε να αναζητώ κάποια τροφή. Έτρωγα βέβαια, εντελώς μηχανικά, καλύπτοντας κάπως το κενό στο στομάχι μου, που ώρες, ώρες με τάραζε στους πόνους. Δεν είχα παραιτηθεί από την ζωή, αν τέτοια ιδέα έδινε η συμπεριφορά μου, απλά δεν έβρισκα λόγο να ζω. Ο μόνος άνθρωπος που με αγαπούσε, έφυγε και όσοι έμειναν πίσω να μου θυμίζουν το ποια ήμουν, δεν νοιάζονταν έστω και στο ελάχιστο για το πώς ήμουν. Μιλούσα σαφώς για τους γονείς μου και τον ελεεινό εγωισμό του. Αδιαφορούσαν από το τότε που ήμουν μικρή, γιατί να άλλαζε τώρα; Η εικόνα που έδειχναν στον καλό κόσμο με το οποίο συναναστρέφονταν, δεν έπρεπε να αμαυρωθεί από την ύπαρξη μιας ανυπάκουης και μισότρελης κόρης.

Το φλιτζάνι που κρατούσα στα χέρια μου, έπεσε στο πάτωμα, ξαφνικά νιώθοντας οργή για όλα όσα περνούσα και δεν είχα κανέναν να τα μοιραστώ και να βασιστώ πάνω του. Τα δάκρυα έπεσαν από τα μάτια μου, εκείνη την φορά για να θρηνήσω την άδεια θέση του προστάτη στην ζωή μου. Ποιος υπήρχε για μένα εκεί έξω που θα μπορούσε να με κάνει να νιώσω σιγουριά; Ποιος υπήρχε να με αγκαλιάσει και να μου πει πως όλα θα έφτιαχναν γιατί εκείνος θα φρόντιζε. Δυστυχώς, κανείς.

Προσπέρασα τα απομεινάρια της σπασμένης πορσελάνης και αφού έπιασα ένα καινούργιο φλιτζάνι, έχυσα μέσα λίγο από τον καφέ που είχε πλέον ετοιμαστεί. Δεν μπήκα στον κόπο να σκουπίσω τα δάκρυα από τα μάγουλά μου. Εξάλλου η μόνιμη υφή τους, είχε μείνει αποτυπωμένη στο ωχρό δέρμα μου, και η ζέστη τους σκορπούσε μια επιθυμητή θερμότητα στο πρόσωπό μου. Ήμουν άδεια από κάθε ίχνος ζεστασιάς και τα δάκρυα ήταν από τα λίγα πράγματα που με κατέτασσαν ακόμη στο ανθρώπινο είδος. Κάθισα στον πάγκο της κουζίνας μου και προσπάθησα να απολαύσω το ζεστό μου ρόφημα.