The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 110ο

Liberty’s POV

Τα χέρια του Harry ήρθαν δεξιά και αριστερά του προσώπου μου για να μαζέψουν το πέπλο των μαλλιών μου ενώ έκανα εμετό πάνω απ’ την λεκάνη. Στερούμουν της δύναμης να του πω να φύγει αν και δεν τον ήθελα εκεί. Ήταν αρκετά ντροπιαστικό το να με βλέπει σε τέτοια κατάσταση, με πρόσωπο και φόρεμα λερωμένο έτσι όπως παρά τρίχα πρόλαβα να φτάσω στην λεκάνη. Δεν πίστευα πως το στομάχι μου είχε τόσα πολλά να αποβάλλει, μα για αρκετά λεπτά βρισκόμουν με λυγισμένα γόνατα στα κρύα πλακάκια του μπάνιου και αναγούλιαζα κυρίως από την οσμή των καφέ υγρών που άφηναν το σώμα μου. Το κεφάλι μου πονούσε, λες και ο εγκέφαλός μου είχε αποφασίσει να μάθει ντραμς. Ήταν τόσο αδέξιος ωστόσο που τα χτυπήματά του ήταν εκτός ρυθμού και μου προκαλούσαν περισσότερη ναυτία.

Στερέωσα τα λερωμένα χέρια μου στο καπάκι της τουαλέτας ενώ συνέχιζα να αδειάζω το στομάχι μου με μανία. Μπορούσα ακόμη να αισθανθώ την παρουσία του Harry μέσα στην αναισθησία που μου προκαλούσε το μεθύσι και αν και ντροπιασμένη, του ήμουν ευγνώμων που ήταν εκεί. Η παλάμη του έτρεχε δρομολόγια στην πλάτη μου και τον άκουγα να ψιθυρίζει λόγια ενθαρρυντικά, τα οποία ωστόσο δεν μπορούσα να ξεχωρίσω επ’ ακριβώς. Με μια μεγάλη ανάσα, που βγήκε απ’ τα χείλη μου σαν αναφιλητό, σταμάτησα να ξερνάω και σήκωσα το κεφάλι μου προς τα πάνω. Τα πάντα χόρευαν γύρω μου στον ρυθμό των ντραμς που έπαιζε ο εγκέφαλός μου. Η επιθυμία του να χτυπήσω το κεφάλι μου στην λεκάνη μέχρι να σπάσει, σταμάτησε όταν διαπέρασε την βοή η φωνή του Harry.

«Νιώθεις καλύτερα;» χάιδεψε ξανά την ράχη μου.

«Φύγε.» είπα τραχιά. Χριστέ μου η αναπνοή μου μύριζε απαίσια.

Αποπειράθηκα να σηκωθώ μα το σώμα μου με πρόδωσε και δεν ανταποκρίθηκε, αφήνοντάς με σαν ένα σακί με πατάτες να στέκομαι χάρη στο στήριγμα που μου παρείχε η λεκάνη της τουαλέτας. Διαμαρτυρήθηκα όταν ο Harry με σήκωσε και με πήγε στον νιπτήρα. Ίσα που με άφησε να τραβήξω το καζανάκι. Ωστόσο υπήρχαν ακαθαρσίες και στο πάτωμα τις οποίες όσο εξευτελιστικό και αν ήταν θα έπρεπε να καθαρίσει εκείνος.

«Πλύνε τα χέρια σου.» είπε φιλώντας το μάγουλό μου προτού με αφήσει για να επιστρέψει στην λεκάνη. Είχε πιάσει αμέσως δουλειά.

Έβαλα τα δυνατά μου και έμεινα όρθια, κυρίως στηρίζοντας το βάρος μου στον πάγκο. Τα πόδια μου με πέθαιναν ωστόσο και μέσα στην παραζάλη θυμήθηκα πως ακόμη φορούσα τα τακούνια. Με τους αφρούς ακόμη στα χέρια, έκανα ένα βήμα πίσω και προσπάθησα να βγάλω το παπούτσι μου μα δεν τα κατάφερα. Το πώς βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα μου ήταν κάτι ανεξήγητο.