Κεφάλαιο 8ο
Liberty’sPOV
«Είσαι καλά;» άκουσα τον Harry να με ρωτάει ενώ συνέχιζα να απολαμβάνω το χάδι του στην πλάτη μου.
Η συνείδησή μου είχε πάρει μια χρωματιστή πετσέτα -δεν ξέρω γιατί δεν αρκέστηκε στην λευκή που είχε στο τραπέζι της, ούτε που ακριβώς την είχε βρει- και σκούπιζε θεατρικά τα δάκρυα συγκίνησης που υπήρχαν στα μάγουλά της. Για να ήμουν ειλικρινής, αγνοούσα αν έκλαιγε κάνοντάς μου συμπαράσταση, ή αν απλώς δεν μπορούσε να μείνει ατάραχη στο ό,τι έπειτα από τόσες μέρες ο Harry με είχε αγκαλιά. Αγνόησα εκείνη την πιθανότητα και συνέχισα να απολαμβάνω τα χάδια του, αρνούμενη να απομακρυνθώ. Περίμενα τόσες μέρες για να με κλείσουν μέσα τους εκείνα τα μπράτσα και μάλιστα είχα μπει στην διαδικασία να βλέπω πως η συνείδησή μου, ή το τρελό μου εγώ στην συγκεκριμένη περίπτωση, είχε ένα μεγάλο δίκιο μέσα στις προσβολές που μου αράδιαζε τόσες μέρες. Είχε δίκιο στο ότι δεν μπορούσα να μείνω μακριά του και σε εκείνο θα έπρεπε να εστιάσω την προσοχή μου. Τι θα έπρεπε να κάνω για να μην γίνει αντιληπτό αυτό;
«Όχι» απάντησα ειλικρινά. Δεν ήμουν καλά. Τα λόγια της μαμάς μου είχαν αρχίσει να αποτυπώνονται στο μυαλό μου, και το νόημά τους με έκανε να σιχαίνομαι τον εαυτό μου περισσότερο. Σφάλισα τα μάτια και έδιωξα τις σταγόνες που εμπόδιζαν την όρασή μου, αφήνοντάς τες να πέσουν πάνω στο άσπρο πουκάμισο του γιατρού μου. Του τρελογιατρού όπως θα έλεγε η μάνα μου.
«Θες να μου μιλήσεις;» η αβεβαιότητα έκανε την φωνή του να τρέμει ελάχιστα, ωστόσο δεν μου πέρασε απαρατήρητο.
Ένευσα καταφατικά χωρίς να μιλήσω. Είχα βαρεθεί να τα κρατάω όλα μέσα μου. Είχα βαρεθεί να ξεσπάω στον εαυτό μου, είχα βαρεθεί να με μισώ και να μην βλέπω κάτι καλό στην ύπαρξή μου. Νόμιζα πως οι γονείς μου ήταν εκείνοι που θα έπαιρναν τα βάρη που με πλάκωναν από τους ώμους μου, μα εκείνοι απλά πρόσθεσαν ένα επιπλέον. Δεν είχα κανέναν στην ζωή μου εκείνη την στιγμή, και αν στο παρελθόν μου αυτό δεν θα με ενοχλούσε, στην παρούσα στιγμή με νευρίαζε.
Φανερά ξαφνιασμένος ο Harry με έβγαλε απαλά από την αγκαλιά του, μονάχα για να με βάλει ανάμεσα στα πόδια του. Τα μάτια του κοιτούσαν ερευνητικά το πρόσωπό μου, τα δάχτυλά του να βάζουν πίσω από το αυτί μου δυο τούφες που κόλλησαν στα μάγουλά μου λόγω των δακρύων.
YOU ARE READING
The Craziest Thing In Life Is Love
Fanfiction-book 1- ❝θα με κρατήσεις, γιατί θέλω να κρατηθώ.❞ © heswriter 2013 - 2015 All Rights Reserved [highest rank: #1 in Fanfiction] *Ενημέρωση* 🥰Ευχαριστώ για την αγάπη σας όλα αυτά τα χρόνια! Αυτό το βιβλίο γράφτηκε όσο ήμουν ακόμα έφηβη. Έχει λάθη...