The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 93ο

Liberty’s POV

Η ζέστη του Μαΐου εξέπληξε θετικά τόσο εμένα, όσο και τον Harry ο οποίος φρόντισε από τις αρχές να κυκλοφορεί με κοντομάνικες μπλούζες. Και εκείνο το μεσημέρι είχε επιλέξει να φορέσει ένα γκρι κοντομάνικο μπλουζάκι. Το μαύρο σκισμένο στο γόνατο τζιν του, ήταν ασφαλώς αναντικατάστατο ενώ τα μαύρα all star του, συμπλήρωναν το ελαφρύ μα γοητευτικό του ντύσιμο. Είχε επιμείνει να φορέσω φόρεμα εκείνη την μέρα. Η αλήθεια ήταν πως δεν φορούσα συχνά φούστες ή φορέματα. Και πόσο μάλλον, φορέματα ή φούστες με χρώμα. Τα κοντά πόδια μου δεν ήταν κάτι που μ’ άρεσε να επιδεικνύω, μα ο Harry φαινόταν πως τους είχε μια ιδιαίτερη αδυναμία. Τόση, ώστε χρειάστηκε πάνω από δέκα φορές να απομακρύνω την παλάμη του από τον μηρό μου, όσο βρισκόμασταν στ’ αμάξι.

Ίσιωσα την φούστα του ροδακινί μου φορέματος και τίναξα τα, επιτέλους, μακριά μαλλιά μου υπό την συνοδεία του γέλιου του. Με έπιασε απ’ την μέση όταν περάσαμε τον κύριο που φυλούσε την είσοδο και φίλησε τον κρόταφό μου λίγο πριν χτυπήσω το κουδούνι.

«Χαλάρωσε.» ψιθύρισα.

«Χαλαρός είμαι.»

Δάγκωσα τα χείλη για να μην χαμογελάσω στο άγχος που χρωμάτιζε την φωνή του και πριν προλάβω να πω το παραμικρό, η πόρτα άνοιξε και το χαμόγελο της ευγενικής οικονόμου αντάμωσε το δικό μου.

«Κυρία Liberty!»

«Liberty, σκέτο…» γέλασα αμήχανα και έπιασα τον Harry απ’ το χέρι. Εκείνη παραμέρισε και άνοιξε περισσότερο την πόρτα.

«Ποιος είναι Sierra;»

Η μητέρα μου ξεπρόβαλε απ’ την κουζίνα, μέσα σε ένα από τα συνηθισμένα άσπρα ταγιέρ της. Η έκπληξη στο πρόσωπό της ήταν αδύνατον να κρυφτεί. Πισωπάτησε ένα βήμα, και αφού κατάφερε να τιθασέψει την έκπληξή της χαμογέλασε γλυκά.

«Liberty! Δεν ήξερα πως θα ερχόσουν…»

«Είπα να περάσω μια βόλτα, και αυτή την φορά έφερα και τον Harry μαζί μου.»

Χαμογέλασα πλατιά και σαν τρελό κοριτσόπουλο έδεσα το χέρι μου γύρω απ’ την μέση του, ενώ η μητέρα μου ερχόταν πλέον προς το μέρος μας. Με αγκάλιασε σφιχτά, συγκρατημένα η ίδια να ανταποδίδω το κράτημά της. Το δέρμα της φάνταζε ζεστό πάνω στα ακάλυπτα μπράτσα μου και για μια στιγμή έκλεισα τα μάτια και αναστέναξα. Μου είχε λείψει αυτό.

«Χαίρομαι που ήρθατε.» είπε εντέλει. «Harry, χαίρομαι που σε γνωρίζω και επίσημα.»

Έδωσε το χέρι της στο… αγόρι μου, -θα έπαιρνε πολλή καιρό να συνηθίσω αυτή την προσφώνηση-, και εκείνος το έκλεισε στο τεράστιο δικό του. Η κυρία Sierra είχε κλείσει την πόρτα και αποχωρούσε αθόρυβα απ’ το χολ.