The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 6ο

Liberty's POV

Δάκρυα χαράκωναν το πρόσωπό μου, η όρασή μου θολή και το στήθος μου ανεβοκατέβαινε με μανία, όταν έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου πίσω μου. Η συνείδησή μου αράδιαζε αβέρτα προσβολές που δεν μπορούσα να αντικρούσω. Δεν είχα το κουράγιο να αντικρούσω. Περπάτησα μέχρι τον καναπέ μου και σωριάστηκα, με τα πόδια μου να τρέμουν από το τρέξιμο και το κεφάλι μου να γυρίζει από όλες τις πληροφορίες που είχε να επεξεργαστεί. Πως άφησα τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχο; Πως τον άφησα να με φιλήσει χωρίς να φέρω την παραμικρή αντίσταση; Μην παριστάνεις την αθώα! Παραδέξου πως σου άρεσε και σταμάτα να κλαίγεσαι! Τα έντονα βαμμένα κόκκινα χείλη του εγωκεντρικού εαυτού μου ούρλιαξαν και τα μάτια μου πετάρισαν, χωρίς να θέλω να απαντήσω. Έμεινα να κάθομαι στον καναπέ, και να κλαίω βουβά, χωρίς τα καυτά μου δάκρυα να με ενοχλούν, έτσι όπως ξεχύνονταν στα μάγουλά μου.

Αν με ρωτούσε κανείς γιατί έκλαιγα, θα απαντούσα από συνήθεια. Τόσα χρόνια είχα μάθει να κλαίω αντανακλαστικά και να μην με ενοχλεί αυτό. Ξέσπαγα, αλλά αισθανόμουν χειρότερα από την άλλη. Βρισκόμουν συνεχώς σε ένα μελαγχολικό στάδιο, όπου είτε θα έκλαιγα είτε θα σκεφτόμουν την ζωή μου και τα όσα λάθη είχα κάνει μέσα σε αυτή, και τα δάκρυα θα ερχόντουσαν αργά ή γρήγορα. Το να μένεις κλεισμένη στο σπίτι και να αναπολείς και αντάμα να θες να διαγράψεις πράγματα από το παρελθόν σου, σε βάζει από μόνο του σε μια μουντή και καταθλιπτική κατάσταση, όπου δεν βλέπεις τίποτα άλλο ως λύτρωση, παρά μόνο τον θάνατο. Ως το διάλειμμά μου από τις μακάβριες σκέψεις και τις καταθλιπτικές συνήθειες, υπήρξαν αυτοί οι τρείς μήνες που ο δόκτορας Styles μπήκε στην ζωή μου. Αρχικά πήγα στο γραφείο του επειδή οι γονείς μου δεν άντεχαν άλλο την κατάστασή μου που χειροτέρευε, χωρίς να έχω προβλέψει πως τα πράγματα ανάμεσά μας θα έφταναν εκεί που έφτασαν. Αλήθεια, που έφτασαν; Που βρισκόμασταν μετά το φιλί; Θα ήταν όλα όπως πριν; Τίποτα δεν θα μείνει όπως πριν, η εγωκεντρική μου συνείδηση επενέβηκε, ενώ καθάριζε το μακιγιάζ της με ένα μαντιλάκι. Δεν μπήκα στον κόπο να την αμφισβητήσω.

Βρήκα το κουράγιο να ξαπλώσω και να φέρω τα πόδια στο στήθος μου. Κουλουριάστηκα και κλείνοντας τα μάτια, άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν, συνεχίζοντας να μένω βουβή. Ήξερα πως δεν είχε νόημα το ό,τι έκλαιγα. Ό,τι είχε γίνει, ήταν παρελθόν, μα δεν ήξερα επίσης τι ακριβώς να κάνω. Ήμουν χαμένη και μπερδεμένη, συναισθηματικά και ψυχολογικά. Η παρουσία του Harry στην ζωή μου, ήταν αρχικά αναγκαστική, μα μέρα με την μέρα, γνωρίζοντάς τον περισσότερο, συνηθίζοντας στην μορφή του, ξεκίνησα να καρτερώ για τις ώρες που θα περνούσαμε μαζί. Ξεκίνησα να αναζητώ την αύρα που είχε ο αέρας όταν ήταν δίπλα μου. Μα δεν επρόκειτο να το παραδεχτώ αυτό, διάολε δεν έπρεπε καν να τον σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο. Δεν μου άξιζε.