The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 12o

Liberty’sPOV

Άνοιξα την πόρτα και τα φώτα χαμογελώντας. Η Lolaγάβγισε για κάποιον λόγο και την άφησα να βολευτεί στο καλάθι που πρόχειρα της είχα φτιάξει. Καλάθι δεν ήταν ακριβώς, ήταν μια μεγάλη κούτα την οποία είχα κόψει έτσι ώστε να μοιάζει με καλάθι και της είχα ντύσει με μια μικρή κουβέρτα έτσι ώστε να είναι ζεστά. Της έβγαλα το λουρί και κουνώντας την ουρά της χώθηκε στην κουβέρτα και ξάπλωσε.

Έβγαλα και εγώ το μπουφάν μου και αμέσως άνοιξα την θέρμανση. Έξω έκανε περισσότερο κρύο ομολογουμένως, μα και μέσα στο σπίτι ένιωθα μια ψύχρα να μου τρυπάει το δέρμα. Άνοιξα τον θερμοπομπό του σαλονιού και ξάπλωσα στον καναπέ.

Η ώρα ήταν δέκα και μισή το βράδυ και δεν είχα τίποτα το ιδιαίτερο να κάνω. Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα με τον Harry και αν και μόλις είχαμε αποχωριστεί, έπιασα τον εαυτό μου να λυπάται που δεν ήταν ακόμη μαζί μου. Το τρελό μου εγώ δεν μπήκε στην διαδικασία να σχολιάσει. Είχε μπει κάτω από το πάπλωμά της και προσπαθούσε να βολευτεί στα σεντόνια της, προσποιούμενη πως δεν με άκουγε. Στην σκέψη του ότι κρατιόμουν χέρι-χέρι με τον γιατρό μου στην επιστροφή, χαμογέλασε και αναστέναξε ικανοποιημένη.

Γέλασα και εγώ με την πρόοδο που έδειχνα να κάνω μαζί του. Αυτούς τους λίγους μήνες που τον γνώριζα, δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Αγνοούσα τι ήταν εκείνο πάνω του που με μεταμόρφωσε. Αν δεν ήταν αυτός, εγώ εκείνη την ώρα δεν θα γελούσα, ξαπλωμένη στον καναπέ. Θα ήμουν κουλουριασμένη σε μια γωνία, με τα φώτα του σπιτιού ανοιχτά, να κλαίω και να σφαδάζω για όλα όσα έχασα. Για την ζωή που σκότωσα. Θα ήμουν ένα ερείπιο, όχι πως δεν συνέχιζα να είμαι, μα θα ήμουν κυριολεκτικά διαλυμένη, όπως και τότε που βγήκα από το νοσοκομείο.

Οι μέρες εκείνες δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου. Οι τύψεις που ένιωθα κάθε βράδυ, ο πόνος στο στήθος που δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Με τρόμαζε το σκοτάδι και έτσι έκλαιγα μέσα σε ένα σπίτι που έμοιαζε με μουσείο, έτσι μεγάλο, φωτεινό μα άδειο όπως ήταν. Φοβόμουν να κοιμηθώ. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια η μορφή του γιού μου βρισκόταν εκεί για να με βασανίζει. Για να με τιμωρεί.

Τιμωρούσα και εγώ τον εαυτό μου. Έκανα πράγματα για τα οποία δεν ήμουν περήφανη. Πράγματα που μετανιώνω τώρα. Αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω, ουκ ολίγες φορές. Κανείς δεν ήτανε εκεί για να με σταματήσει, εκτός από το αισιόδοξο, ελάχιστο κομμάτι του εγκεφάλου μου που με σταματούσε πάντα την τελευταία στιγμή. Είχα αναρωτηθεί αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα που σταμάτησα τον εαυτό μου. Αν τελικά ήταν μεγαλύτερη τρέλα μου το να ζήσω, από το να πεθάνω και να σταματήσω να βασανίζω ανθρώπους μα και να βασανίζομαι. Η τρελή συνείδησή μου αναρίγησε κάτω από τα σκεπάσματά της ενώ το όνομα του Harry βρήκε από τα χείλη της. Ίσως τελικά το ότι ζούσα να μην ήταν και τόσο κακό. Είχα γνωρίσει τον Harry και αυτό επισκίαζε το κάθε αρνητικό κύμα που συνήθιζε να με χτυπάει ανά καιρούς.