The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 88ο

Liberty’s POV

Ίσως είχα κοιμηθεί, ίσως και όχι, πάντως την τελευταία φορά που παρατήρησα το δωμάτιο όλα ήταν καλυμμένα πίσω από ένα αδιαπέραστο σκοτάδι. Ο ήλιος είχε βγει και εκείνο το πρωί, οι χρυσοκίτρινες ακτίνες του να τρυπώνουν αγενείς και ακάλεστες από τις χαραμάδες των πατζουριών. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και άνοιξα την μπαλκονόπορτα. Η ζέστη χτύπησε το πρόσωπό μου καίγοντας μαζί με το ευαίσθητο δέρμα μου, τις σκέψεις που τριβέλιζαν στο μυαλό μου.

Άνοιξα τα μάτια όταν ζεστάθηκα αρκετά και γύρισα στο κρεβάτι για να στρώσω το ανάκατο πάπλωμα. Η σελίδα με το πανέμορφο σκίτσο που μου κρατούσε συντροφιά εκείνες τις ώρες, έπεσε στο πάτωμα. Πιάνοντάς την, ένας κόμπος στάθηκε στο λαρύγγι μου. Δάκρυα συγκεντρώνονταν και απειλούσαν να ξεχυθούν από τα μάτια μου. Κάτω από το φως της μέρας, η ζωγραφιά φάνταζε περισσότερο συγκινητική απ’ ότι ήταν. Ολόκληρη η κατάσταση φάνταζε συγκινητικότερη απ’ ότι ήταν.

Την δίπλωσα στα δύο και συνέχισα το στρώσιμο. Ήμουν ανήμπορη να βρω ηρεμία, ακόμη και τις στιγμές που ήμουν μονάχα εγώ και ο εαυτός μου σε ένα δωμάτιο. Έτσι δεν είχα και άλλη επιλογή, από το να δεχθώ το πανηγύρι που είχαν στήσει ξένες φωνές στο κεφάλι μου και μαρτυρικά να συνεχίσω να στέκομαι όρθια την στιγμή που ήθελα να παραδοθώ στην θλίψη που αυτές μου προκαλούσαν.

Βγήκα στην κουζίνα υπό τον ήχο ενός γουργουρίσματος που παρήγαγε το στομάχι μου. Το γεγονός πως την βρήκα άδεια σταμάτησε κάθε εριστικό σχόλιο που είχαν να κάνουν οι δαιμονικές σκέψεις. Η τρελή μορφή της συνείδησής μου κοιτούσε επιφυλακτικά γύρω της, στραβομουτσουνιάζοντας τα χείλη της κάτω από το απλανές βλέμμα μου. Ο Harry δεν ήταν εκεί, και όσο και αν αυτό έπρεπε να με ανακουφίζει μιας και δεν θα βρισκόμουν και πάλι αναγκασμένη να αντικρίσω την απογοητευμένη του έκφραση, άλλο τόσο με βούλιαζε στην απελπισία.

Ένιωσα αδύναμη ξαφνικά και το δωμάτιο γύρω μου έμοιαζε να χορεύει τον δικό του χορό, ζαλίζοντας τις αισθήσεις μου περισσότερο. Πιάστηκα από τον πάγκο και βολεύτηκα όπως-όπως σε ένα από τα ψηλά σκαμπό, αμέσως να πέφτω με τα μούτρα στην ξύλινη καλογυαλισμένη επιφάνεια και τα χέρια μου να καλύπτουν το πρόσωπο και τα αυτιά μου, από το βουητό που δεν έλεγε να κοπάσει. Έφυγε. Ψιθύρισε η συνείδησή μου την στιγμή που εγώ δεν μπορούσα να το κάνω. Το βίαιο ξέσπασμα και ο σφοδρός ρυθμός των βρισιών που του εκτόξευε έκαναν ένα δειλό χαμόγελο να σκαρφαλώσει στα χείλη μου, ενώ το κορμί μου είχε παραδοθεί σε βίαιους λυγμούς.