The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 11ο

Liberty’sPOV

Η ζεστή ατμόσφαιρα που είχα καταφέρει να δημιουργήσω με τον Harry, δεν είχε σβηστεί καθ όλη την διάρκεια της συνάντησής μας. Το παρολίγον λάθος μου να αφεθώ στα μπερδεμένα συναισθήματα και στην γοητεία του, δεν είχε αφήσει αποτύπωμα εκείνη την βραδιά. Ξεχάστηκε γρήγορα, -το γέλιο και η χαρούμενη διάθεση του Harry, που διακωμωδούσαν το περιστατικό,- το άφησαν να μείνει στο παρασκήνιο. Η συνείδησή μου δεν είχε μείνει ευχαριστημένη με αυτή την αλλαγή, μα τουλάχιστον με επαινούσε που δεν είχα προβεί σε κάποια από τις συνήθεις βλακείες μου, που χαλούσαν το κλίμα.

Παρατηρούσα τον Harry την ώρα που μιλούσαμε, έναν τόνο πιο προσεκτικά απ’ ότι συνήθως, αφήνοντας την σκανταλιάρα συνείδησή μου να αποτυπώσει τις λεπτομέρειες των χαρακτηριστικών του. Ο φωτισμός έκανε τα μάτια του να λάμπουν, και το γλυκό πράσινο είχε μπλεχτεί με το ανοιχτό κίτρινο της λάμπας, χαρίζοντας σε μένα και στο αχόρταγο τρελό μου εγώ, ένα απαλό μπλε. Ναι, μπλε πρέπει να ήταν, μα δεν το έλεγα με σιγουριά. Το βλέμμα του ωστόσο, ήταν το ίδιο σαγηνευτικό ό,τι χρώμα και αν είχαν οι κόρες του. Τα μαλλιά του ήταν χτενισμένα προς τα πίσω, αφήνοντας το μέτωπό του και μερικά σπυράκια, ακάλυπτα, απ’ όσα μπορούσα να διακρίνω. Χαμογέλασα στο ότι έδειχνε να έχει ακόμη ακμή. Σίγουρα ήταν μεγαλύτερος από μένα, μα αγνοούσα το κατά πόσο. Είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο και δούλευε, επομένως η μικρότερη ηλικία στην οποία μπορούσα να τον κατατάξω ήταν τα 26 με 27. Όχι πως έδειχνε μεγαλύτερος.

Χάζευα τα κατακόκκινα μάγουλά του, - η αιτία για την συσσώρευση του αίματος στο σημείο, η ζέστη που επικρατούσε μέσα στο καφέ,- και αναρωτιόμουν τι ήταν εκείνο πάνω του, που δεν με άφηνε να τον βγάλω από το μυαλό μου. Να ήταν τα αφράτα ροζ χείλη του; Να ήταν οι γνώριμες λακκούβες στα μάγουλά του; Ή μήπως τα γοητευτικά προαναφερθέντα πράσινα μάτια και το αφοπλιστικό βλέμμα του, που ώρες-ώρες είχα την εντύπωση πως δεν κοιτούσαν εμένα, μα την σκοτεινή ψυχή μου; Για καλό, ή καλό, απάντηση δεν πρόλαβα να δώσω, και το μόνιμο ερώτημα παρέμεινε για άλλη μια φορά αναπάντητο. Να τριγυρίζει στο μυαλό μου και να αναστατώνει εμένα και το τρελό μου εγώ. Η φωνή του Harry με έβγαλε εντελώς από εκείνη την τροχιά των σκέψεων και η προσοχή μου εστιάστηκε στα λόγια που είπε, μα δεν πρόφτασα να ακούσω.

«Είσαι εδώ;» ρώτησε κουνώντας την παλάμη του μπροστά στα μάτια μου.

«Εμ, ναι… συγγνώμη, αφαιρέθηκα λίγο…» απάντησα με ένα χαμόγελο. «Τι έλεγες;»