The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 26ο

Κεφάλαιο 26ο

Liberty’sPOV

Η ξαφνική ησυχία δεν με τρόμαζε μα με ανησυχούσε. Αγνοούσα που βρισκόμουν, μα όπου και αν ήμουν είχα την υποψία πως δεν υπήρχε άνθρωπος τριγύρω. Άφησα την ακοή μου να πάρει τα ηνία μέσα στις άλλες αισθήσεις και να αναζητήσει κάποιο σημάδι ανθρώπινης ύπαρξης κοντά μου. Όταν η έρευνά μου απέβη άκαρπη, άφησα την αφή να με κατατοπίσει.

Ακουμπούσα σε κάτι μαλακό και βελούδινο. Η τελευταία ανάμνηση αφής στο μυαλό μου ήταν η αφή των χεριών του γιατρού μου όταν δέθηκαν γύρω μου και ήμουν σίγουρη πως όσο όμορφα και αν ένιωθα μέσα τους, δεν ήταν τόσο μαλακά. Ένιωθα τα φρύδια μου να σμίγουν στην προσπάθειά μου να θυμηθώ πως βγήκα από την αγκαλιά του μα δεν τα κατάφερνα. Τελικώς τα βλέφαρά μου μισάνοιξαν και το έντονο κίτρινο φως της λάμπας, έκανε το χέρι μου να έρθει στο πρόσωπό μου για να τα καλύψει. Θυμήθηκα πως τα χέρια μου ήταν καλυμμένα με αίμα, όταν η γλυκιά οσμή του δεν με χτύπησε, μα εκείνη την ώρα ήταν καθαρά. Πιθανότατα όποιος με μάζεψε, φρόντισε να με καθαρίσει.

Έτριψα τα βλέφαρά μου και κατεβάζοντας την παλάμη μου, προσπάθησα να προσαρμοστώ στο φως. Τα μάτια μου ανοιγόκλεισαν αρκετές φορές, μα είχα πλέον καταλάβει πως βρισκόμουν στο σαλόνι μου. Προτού σηκωθώ από τον καναπέ που με είχε ξαπλώσει όποιος με κουβάλησε σπίτι μου, γύρισα δεξιά το κεφάλι αναζητώντας τον Harry. Εκείνον είχα ανάγκη να δω. Ανακουφίστηκα όταν τον είδα να κάθεται στην πολυθρόνα απέναντί μου, το κεφάλι του σκυφτό, η καπαρντίνα του ριγμένη στο μπράτσο της πολυθρόνας. Είχα την εντύπωση πως θα με παρατούσε μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στην είσοδο.

Αρνήθηκα στα αντανακλαστικά του μυαλού μου που ήθελαν να φέρουν τον Louisκαι την προδοσία του στο προσκήνιο, και καθίζοντας καθιστή, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα να εξηγήσω στον Harry όσα είχε παρακολουθήσει. Άραγε κατάλαβε ποιος ήταν ο Louis; Άραγε θα με συγχωρούσε που δεν του το είχα πει νωρίτερα; Θα συνέχιζε να θέλει να βρίσκεται στην ζωή μου, ή μετά τα όσα έκανα στον φίλο του, θα καταλάβαινε πως τον κατέστρεφα και θα με παρατούσε; Ήλπιζα να μην έκανε το δεύτερο.

«Liberty, είσαι καλά;» τον άκουσα να ρωτάει μόλις κάθισα καθιστή.

«Ναι.» απάντησα και έπιασα το κεφάλι μου. Η φωνή μου ακουγόταν βραχνή.

«Είσαι σίγουρη;»

Τον κοίταξα στα μάτια και ένευσα πάλι θετικά. Μου χάρισε ένα μικρό χαμόγελο και σηκώθηκε από την θέση του.