The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 5ο

Liberty'sPOV

«Έχω όρεξη για φαγητό, τι λες και εσύ; Το πιο κοντινό εστιατόριο είναι στην επόμενη γωνία.» η τραχιά φωνή του με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

Σήκωσα το κεφάλι και τα μάτια μου εστίασαν στα πράσινα δικά του, που ήδη μελετούσαν την έκφρασή μου προσεκτικά. Ήταν σωστό αναρωτιόμουν αυτό που έκανα; Ήταν απαραίτητο να πάω μαζί του για φαγητό; Η συνείδησή μου, σκληρή όπως ήταν εδώ και χρόνια με τον εαυτό μου, επενέβηκε για να μου υπενθυμίσει πως δεν μου άξιζε να περνάω καλά. Αν ήθελα να εξιλεωθώ για τον θάνατο του γιου μου, θα έπρεπε να μείνω κλεισμένη στο σπίτι, να κλαίω και να παρακαλώ τον Θεό να σηκώσει από τους ώμους μου την αμαρτία.

Είδα τα φρύδια του να σμίγουν καθώς εγώ συνέχιζα να μένω αμίλητη, και κατάλαβα πως περίμενε μια απάντηση. Όταν τα χείλη μου χώρισαν η ρυτίδα στο μέτωπό του ίσιωσε και στα μάγουλά του φανερώθηκαν τα δύο γλυκά λακκάκια του.

«Ναι, και εγώ πεινάω.» είπα, η φωνή μου βραχνή και το βλέμμα μου να αποφεύγει το δικό του, όχι προτού όμως δω την ανακούφιση που απλώθηκε στα χαρακτηριστικά του. Μα γιατί ήθελε καλά και σώνει να βγει μαζί μου; Αναρωτήθηκα. Ίσως να είναι άλλη μια τακτική που χρησιμοποιεί σε τρελές σαν και σένα, επενέβηκε η συνείδησή μου κόβοντάς κάθε ελπίδα πως το αγόρι νοιαζόταν πραγματικά για μένα.

Περπατούσαμε αμίλητοι για λίγη ώρα, με τους αγκώνες μας να συγκρούονται που και που από την λιγοστή απόσταση που μας χώριζε. Ο ήλιος είχε ήδη δύσει και το ψυχρό αεράκι του Λονδίνου μας είχε κάνει και τους δύο να βάλουμε τα μπουφάν μας, ενώ οι παλάμες μας έβρισκαν ζεστασιά μέσα στις τσέπες.

«Συγγνώμη» τον άκουσα να λέει όταν ο αγκώνας του με ξαναχτύπησε, μα εγώ ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου για να νιώσω κάποια ενόχληση. Τον κοίταξα κουνώντας το κεφάλι και γύρισα πάλι να κοιτάξω ευθεία μπροστά, αποφεύγοντας για κάποιο λόγο να κοιτάζω την μορφή του.

«Εδώ είμαστε!» είπε με μια δόση χαράς ξαφνικά και το χέρι του βρέθηκε στο τέλος της ραχοκοκαλιάς μου κάνοντάς με να αναπηδήσω. Δεν περίμενα να με ακουμπήσει και ακόμη περισσότερο δεν περίμενα να αντιδράσω έτσι, μα με είχε πιάσει απροετοίμαστη. Είχα απομακρυνθεί δυο βήματα από εκείνον, ενώ ακόμη το χέρι του έστεκε μετέωρο και το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο δικό μου.

Έσμιξα τα φρύδια μου παλεύοντας με τον εαυτό μου για τον λόγο που απομακρύνθηκα από την επαφή του, και αν αυτός ήταν σοβαρός. Η δικαιολογία των αντανακλαστικών υπερίσχυσε, μα δεν μπήκα στον κόπο να την ξεστομίσω όταν είδα το βλέμμα του να κοιτάει το έδαφος και το χέρι του να κλείνει και να κρέμεται δίπλα στον κορμό του. Αισθάνθηκα απαίσια που τον έφερα σε δύσκολη θέση, μα δεν γνώριζα τι συνέβαινε στον ίδιο μου τον εαυτό για να μπορέσω να ασχοληθώ και με εκείνον. Κατέβασα και εγώ το βλέμμα και μόνο όταν έξυσε τον λαιμό του και άνοιξε την πόρτα τον ακολούθησα αμίλητη.