The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 33ο

Liberty’sPOV

«Υποθέτω πως έχεις δίκιο.» ξεφύλλισα για άλλη μια φορά το τετράδιο. «Ποτέ δεν σκέφτηκα να γράψω κάτω τις σκέψεις μου.»

«Είναι μια καλή τακτική. Την χρησιμοποιώ σε δύσκολες περιπτώσεις.» απάντησε εκείνος και με έβαλε σε σκέψεις.

Δεν μπόρεσα να εμποδίσω την τρελή συνείδησή μου από το να αναρωτηθεί αν ο Harry είχε με κάποιαν ασθενή του παρόμοια σχέση με την δική μας. Ήταν πανέμορφος άντρας και είχε μια καρδιά από χρυσάφι. Ίσως να συνάντησε κάποια σαν εμένα στο παρελθόν μα η σχέση του να μην είχε καλή έκβαση. Το πράσινο τέρας της ζήλεια ξεκίνησε να φτιάχνει την μορφή του στο μυαλό μου.

«Γιατί είσαι σιωπηλή;» η φωνή του με επανέφερε στο παρόν.

Ανασήκωσα τους ώμους. «Σκέφτομαι.»

Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι και απομακρύνθηκε. «Για αυτό επιμένω πως το τετράδιο θα βοηθήσει.»

Τον κοίταξα δαγκώνοντας το χείλος μου. «Είναι τρελό αυτό που σκέφτομαι.»

«Έχω ακούσει πολλά τρελά πράγματα ανά καιρούς, σίγουρα μπορώ να το αντέξω.» το χαμόγελό του προσπαθούσε να με κάνει να χαλαρώσω.

«Είχες ποτέ παρόμοια σχέση με ασθενή σου;» αμφέβαλλα αν η φωνή μου ακούστηκε. Όσο αργούσε να μου δώσει απάντηση, τόσο εντονότερα βάφονταν κόκκινα τα μάγουλά μου. Δεν ήθελα να μάθω την απάντηση εν τέλει.

«Φυσικά και όχι.» είπε και ένα βάρος έφυγε αμέσως από πάνω μου. Το πράσινο τέρας γρύλισε βαριά για τελευταία φορά και οι πράσινοι καπνοί της ανάσας του το ρούφηξαν από τις σκέψεις μου. «Γιατί το ρωτάς αυτό;»

«Απλά είπες πως χρησιμοποιείς τέτοια μέθοδο σε δύσκολες περιπτώσεις, και τα πράγματα ανάμεσά μας είναι περίεργα…»

«Είσαι η πρώτη με την οποία έχω έρθει τόσο κοντά» με έκοψε και έπιασε το πιγούνι μου. «Είσαι η πρώτη που μετά από καιρό με έκανε να νιώσω.»

Και για μένα ο Harry ήταν ακριβώς αυτό το πρόσωπο. Ήρθε στην ζωή μου και έφερε στην επιφάνεια μια πλευρά του εαυτού μου που κόντευα να διαγράψω. Άγνωστο μου ήταν το πώς. Τον γνώριζα τόσο λίγο και όμως είχε καταφέρει να χτυπήσει τους τοίχους που με εγκλώβιζαν από την πραγματικότητα. Εκείνους τους παχύς και πανύψηλους που κόντευαν να με θάψουν στα θεμέλια τους και στους οποίους έπρεπε εγώ να μεγαλώσω τις ρωγμές που εκείνος και το ενδιαφέρον του κατάφεραν να κάνουν.