The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 81ο

Liberty’s POV

Ο κύριος Joseph είχε γεννηθεί σε ένα φτωχικό χωριό της Γαλλίας πενήντα χρόνια πριν, μισό αιώνα μακριά από την έξαρση της τεχνολογίας, και για αυτό το μόνο πραγματικό του χόμπι ήταν να ασχολείται με τα λουλούδια. Τα έβρισκε γοητευτικά, -το λιγότερο, και ανέκαθεν του προξενούσαν ένα ανεξήγητο έντονο ενδιαφέρον. Το παράξενο κλίμα του ορεινού χωριού του, επέτρεπε σε πολλά παράξενα και για μερικούς ανήκουστα είδη, να ανθίζουν όλες τις εποχές του χρόνου, προς ευχαρίστησή του. Έτσι όταν μετακόμισε στην Αγγλία, ο μόνος τρόπος για να βγάλει χρήματα ήταν να ανοίξει ένα δικό του ανθοπωλείο.

Δεν παρακολουθούσα την συζήτηση που είχε με τον Harry για το πώς έφτασε στο Holmes Chapel ή για τον αν του άρεσε τόσο που δεν επιθυμούσε να γυρίσει στην χώρα του, μιας και είχα μαγευτεί από τα υπέροχα αρώματα και την πανέμορφη θέα όλων των λουλουδιών. Περπατούσα κατά μήκος κάθε ράμπας και εξέταζα κάθε γλάστρα προσεκτικά, πρώτη φορά να βρίσκομαι περιτριγυρισμένη από έναν τόσο όμορφο κήπο. Κάποια στιγμή, -η συζήτηση του Harry και του κύριου Joseph ήταν ακόμη στο ζενίθ της-, το βλέμμα μου έπεσε σε μια γλάστρα με μπλε τριαντάφυλλα.

Είχα την εντύπωση πως ο χρόνος σταμάτησε για εκείνο το πρώτο δευτερόλεπτο. Ένιωσα ένα τίναγμα και κάτι που ακουμπούσα παραλίγο να βρεθεί στο πάτωμα. Ευτυχώς το πρόλαβα.

«Είσαι καλά;» ρώτησε ο Harry ανήσυχος.

«Ναι, παραπάτησα…» χαμογέλασα, βάζοντας την γλάστρα πιο μέσα στην ράμπα.

Μετά από ένα χαμόγελο συνέχισε να μιλάει με τον ανθοπώλη, και εγώ κοίταξα πάλι το πανέμορφο λουλούδι. Το πλησίασα ξεροκαταπίνοντας. Ήμουν περικυκλωμένη από τα πιο όμορφα και τα πιο φροντισμένα τριαντάφυλλα που είχα ποτέ συναντήσει, μα τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με εκείνο. Ούτε στο χρώμα, ούτε στην αφή. Τα γαλάζια πέταλα ήταν τόσο απαλά. Κάτω από τα δάχτυλά μου φάνταζαν μετάξι.  

Όταν το έφερα στα ρουθούνια μου τα βλέφαρά μου πετάρισαν αποπροσανατολισμένα. Για μια στιγμή δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το όνειρο από την πραγματικότητα. Η μυρωδιά με εγκλώβισε και ξύπνησε αναμνήσεις στο μυαλό μου. Φωτεινές αναμνήσεις ενός γλυκόπικρου ονείρου. Ο γιός μου ήταν το μόνο που έβλεπα και το γέλιο του το μόνο που άκουγα. Με αγκάλιαζε και παίζαμε όπως παλιά. Ήταν τόσο όμορφη εκείνη η εικόνα, που με έκανε να κλαίω.

«Ω σε μάγεψαν και σένα τα μπλε τριαντάφυλλα βλέπω!» μια φωνή με έβγαλε απότομα από την ουτοπία μου. Ένα χέρι τυλίχτηκε στους ώμους μου και το γλυκό χαμόγελο του κύριου Joseph βρέθηκε μπροστά στο πρόσωπό μου. «Μου ήρθαν αυτή την βδομάδα! Τρελαίνομαι γενικώς για τριαντάφυλλα και πόσο μάλλον για τα σπάνια… Τα μπλε είναι τόσο…»