The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 94ο

Harry’s POV

Η Liberty είχε ανέβει στο δωμάτιό της, μαζί με την κυρία Sierra, και ξαφνικά σιωπή έπεσε στον κήπο. Ένιωθα τα βλέμματα των γονιών της πάνω μου, μα κανείς δεν έκανε το πρώτο βήμα για να ανοίξει κουβέντα. Ξερόβηξα και κοίταξα την μητέρα της.

«Πρέπει να σας πω κάτι.»

«Ό,τι θέλεις.» χαμογέλασε.

«Πρόκειται για την επιταγή που στείλατε στο γραφείο μου αυτή την βδομάδα.»

Κούνησε το κεφάλι και ήπιε λίγη απ’ την λεμονάδα της. «Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε για αυτό Harry. Είναι η αμοιβή σου.»

«Μα δεν θέλω να πληρωθώ.»

«Harry, ξέρεις πόσο καλό έχεις κάνει στην κόρη μου τους τελευταίους μήνες;» ρώτησε με τρεμάμενη φωνή. «Αυτά τα χρήματα είναι το λιγότερο που μπορώ να σου δώσω.»

«Κυρία Wallas, δεν μπορώ να δεχτώ αυτά τα λεφτά, αν το μάθει η Liberty θα γίνει έξαλλη και με το δίκιο της.»

«Μην της το πεις. Ό,τι δεν ξέρει δεν θα την πληγώσει.»

«Δεν μπορώ άλλο να της κρατάω μυστικά κυρία Margaret, δεν μπορώ να δεχτώ αυτά τα χρήματα.» επέμεινα. Έβγαλα την επιταγή απ’ την τσέπη μου και την ακούμπησα μπροστά της στο τραπέζι. Την αγάπησα την Liberty, θα ήταν ανέντιμο εκ μέρους μου να δεχτώ το οποιοδήποτε ποσό επειδή την αγάπησα.

«Είναι η αμοιβή σου, τόσα ζήτησες.» είπε χωρίς να την πιάνει. «Εξάλλου, έκανες αυτό που συμφωνήσαμε απ’ την αρχή.»

«Κύρια…» αέρας φύσηξε και παραλίγο το χαρτί να βρεθεί στην πισίνα, τα δάχτυλά μου το πρόλαβαν περισσότερο από τύχη. Δεν είχαμε συμφωνήσει να ερωτευτώ την κόρη της. Είχαμε συμφωνήσει να την κάνω να χαμογελάει. Μα αυτό ήμουν διατεθειμένος να το κάνω δωρεάν για την υπόλοιπη ζωή μου.

«Κύριε Styles είχαμε μια συμφωνία την οποία οφείλετε να τηρήσετε. Σας ανήκουν αυτά τα λεφτά.»

Ήμουν έτοιμος να αρνηθώ ξανά όταν η ξαφνική επανεμφάνιση της Liberty με έκανε να χάσω τον ειρμό των σκέψεών μου. Το πληγωμένο ύφος στο πρόσωπό της μου έλεγε πως άκουσε την συζήτησή μας, μα πολύ φοβόμουν πως κατάλαβε λάθος πράγματα. Για την Liberty μιλούσαμε.

«Νόμιζα πως δεν ήθελες λεφτά.» η ψυχρότητα στην φωνή της έκανε το αίμα μου να παγώσει περισσότερο στις φλέβες μου.

Σηκώθηκα όρθιος και προσπάθησα να της εξηγήσω μα μιλιά δεν έβγαινε απ’ τα χείλη μου. Γιατί δεν έλεγε κάποιος τι συνέβαινε για να διαλύσει αυτή την παρεξήγηση; Ήρθε δίπλα μου βιαστικά, με μάτια έτοιμα να ελευθερώσουν την θλίψη που θόλωνε την κρίση της. Άρπαξε την επιταγή απ’ τα χέρια μου, χωρίς ακόμη να μπορώ να της πω περί τίνος ακριβώς επρόκειτο.