The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 68ο

Liberty’sPOV

Ο πόνος στα πόδια ήταν το μόνο που ένιωθα έπειτα από μια δίωρη περιπλάνηση στο Ανατολικό προάστιο του HolmesChapel. Ήσυχοι άνθρωποι, πιθανότατα λόγω της πρωινής ώρας, φιλικά βλέμματα και από καρδιάς χαιρετισμοί ήταν τα όσα έσπαγαν την μονοτονία της ησυχίας μου. Οι φωνές στο κεφάλι μου, κυρίως από την τρελή μου συνείδηση που μου κρατούσε παρέα, δεν ήθελαν να με αφήσουν εντελώς μόνη. Προσπαθούσε να με κάνει να σταματήσω να σκέφτομαι αρνητικά, μα πεισματάρα και απαισιόδοξη από γεννησιμιού, ήταν μια σαν μια αποστολή στο κενό.

Είχα κάνει το γύρο της γειτονιάς δύο φορές. Περπατούσα αργά, κοιτώντας τριγύρω, να σταματάω μονάχα για να θαυμάσω μερικά ωραία σημεία. Όπως την βιβλιοθήκη. Ήταν ένα τεράστιο, σίγουρα διώροφο κτήριο, χτισμένο στο στυλ του προηγούμενου αιώνα, με μεγάλες κολώνες στην είσοδο και πλατιά ξύλινα παράθυρα. Θύμιζε κάπως την πρόσοψη του πατρικού μου, στην σκέψη να μορφάζω και να συνεχίζω το περπάτημα. Το γήπεδο του μπάσκετ ήταν το επόμενο που με σταμάτησε. Ήταν μικρό και απλό, σε αντίθεση με το αρχαίο και όχι τόσο αδιάφορο στυλ της βιβλιοθήκης. Βρισκόταν χαμένο ανάμεσα σε δέντρα και υπήρχαν παγκάκια και εξέδρες τριγύρω.

Οι περαστικοί που με έβλεπαν χαμογελούσαν ευγενικά, κάτι πολύ παράξενο για μένα, ένα παιδί γέννημα θρέμμα του Λονδίνου. Οι άνθρωποι στην πρωτεύουσα είναι μουντοί και κρύοι, ακριβώς όπως και ο καιρός. Στο χωριό του Harry ωστόσο μπορούσα να τους χαρακτηρίσω ακόμη και ανοιχτόκαρδους. Από το μυαλό μου πέρασε το ταξίδι που είχα κάνει στην Ιταλία με τον Louis. Και εκεί οι άνθρωποι ήταν πολύ δοτικοί. Χαμογελαστοί και εξυπηρετικοί. Θυμήθηκα πως και ο Louis είχε κάνει την διαπίστωση.

Δεν άφησα τις σκέψεις μου να γεμίσουν με περιττές λεπτομέρειες από εκείνο το ταξίδι. Δεν άξιζε εξάλλου. Ήταν πλέον στο παρελθόν και είχε να κάνει με τον Louis, εκείνον που κατάφερε να γράψει τις σελίδες εκείνης της περιόδου με μαύρο μελάνι. Ωστόσο δεν έκοψα τελείως το νήμα με το παρελθόν. Οι γονείς μου, βασικά η μητέρα μου και η αντίδρασή της πάνω σε ό,τι είχε να κάνει με εκείνον, κολυμπούσαν στο κεφάλι μου σαν σκέψεις ναυαγείς, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρουν κάτι να πιαστούν και να μείνουν για περισσότερη ώρα στο μυαλό μου.

Και τα κατάφεραν, κατά κάποιον τρόπο. Ενώ ετοιμαζόμουν να κάνω τρίτο γύρο στην τεράστια γειτονιά του Harry, ο νους μου ήταν πλημυρισμένος με τους γονείς μου και τα ενδεχόμενα του τι να έκαναν τόσες μέρες που δεν είχαμε επικοινωνήσει. Αν και δεν περίμενα ο περίπατός μου να είχε τέτοια έκβαση, η συμπεριφορά του Harry δεν με είχε απασχολήσει τόσο. Φανταζόμουν πως ο καθαρός αέρας είχε αποτρέψει από τον εγκέφαλό μου να διαχειριστεί περαιτέρω μια κατάσταση που όπως και αν την σκεφτόταν κατέληγε σε αδιέξοδο.