The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 3ο

Liberty'sPOV

3 μήνες μετά

«Liberty; Liberty, με ακούς;» κάποιος πολύ κοντά μου προσπαθούσε να μου κεντρίσει την προσοχή μα εγώ κοιτούσα ευθεία μπροστά, ανέκφραστη και αμίλητη, μέσα στις πικρές μου σκέψεις.

«Liberty πρέπει να μου μιλήσεις... Για αυτό έρχεσαι εδώ...» επέμεινε η φωνή.

Να μιλήσω; Γιατί να μιλήσω; Τι θα έβγαινε από αυτό; Το παιδί μου ήταν νεκρό και εγώ μια ζωντανή νεκρή. Ο πόνος που ένιωθα δεν συγκρινόταν με τίποτα. Εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν να πάρουν τον πόνο μακριά, να μην πονάω τόσο. Γιατί μου ζητούσαν συνέχεια να μιλήσω; Δεν είναι τόσο εύκολο... Δεν μπορείς να μιλάς για κάτι τόσο επίπονο. Σε κάνει να το ξαναζείς, και είναι χειρότερο. Δεν το καταλαβαίνουν;

Ανοιγόκλεισα τα μάτια, και μεταφέρθηκα νοερά στο παρελθόν, σε εκείνη την ημέρα που εγώ και ο γιος μου θα κάναμε μια καινούργια αρχή. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν εκείνο το αμάξι δεν έπεφτε πάνω στο δικό μας; Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου, με τον μοναχογιό μου; Χαρούμενη λογικά... Αυτή που είχα σχεδιάσει όταν έμενα στο πατρικό μου. Ποτέ δεν θα τους συγχωρέσω για την αδιαφορία τους. Και πριν το ατύχημα, και μετά. Πριν ντρεπόντουσαν για μένα γιατί είχα αποκτήσει παιδί εκτός γάμου. Μετά ντρεπόντουσαν γιατί τρελάθηκα από τις τύψεις. Ήμουν τρελή άραγε; Δεν ήξερα, έτσι φαινόταν στους υπόλοιπους... Για μένα δεν είχε σημασία όμως.

Η ζωή μου μετά το ατύχημα, ήταν λες και την ζούσα σε fastforward. Δεν θυμάμαι τι έκανα το πρωί, το βράδυ, κατά την διάρκεια της μέρας. Κινιόμουν μηχανικά, υπάρχοντας και όχι ζώντας. Για μένα τίποτα δεν είχε σημασία εκτός από τον πόνο, που πολλαπλασιαζόταν, και το χαμένο μου αγόρι που ποτέ δεν θα ξανακρατούσα στην αγκαλιά μου. Μέσα στην ρουτίνα της ύπαρξης μου, βρίσκονταν και οι επισκέψεις σε έναν ψυχολόγο, τον 'αξιότιμο δόκτορα Styles', τον οποίον πλήρωναν αδρά οι γονείς μου, -σαν μια πράξη μεγαλοκαρδίας και όχι ενδιαφέροντος- και ο οποίος δεν έκανε τίποτα άλλο, εκτός από το να με πιέζει να μιλήσω. 'ΜΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ', ούρλιαζα από μέσα μου.

Σε ένα μου κομμάτι άρεσε ο χρόνος που περνούσα στο ιατρείο του όμως. Ο γιατρός φαινόταν καλός και ήταν πάρα πολύ ευγενικός, παρά την επιμονή του να με κάνει να μιλήσω για κάτι που δεν ήμουν έτοιμη. Θυμόμουν πόσο αμήχανη με έκανε να νιώσω την πρώτη φορά που βρέθηκα στο γραφείο του. Αμήχανη με εκείνον το τρόπο μου το στομάχι σου μουδιάζει και το αίμα βράζει στις φλέβες σου και το δέρμα σου δεν είναι ικανό να κρύψει την κοκκινάδα. Θυμόμουν πως δεν ήθελα να ξαναγυρίσω, τρομαγμένη όπως ήμουν απ' την ξαφνική ζωντάνια που μου χάρισαν λίγα λεπτά μαζί του. Ωστόσο ξαναγύρισα. Ίσως γιατί ήθελα να διαπιστώσω αν θα ένιωθα πάλι το ίδιο συναίσθημα. Μου άρεσε να ακούω και να λέω ψέματα για να σκάσω όποιες φωνές στο κεφάλι μου προσπαθούσαν να διαπεράσουν την ηρεμία μου. Έτσι συνέχιζα να επαναλαμβάνω, πως δεν ένιωθα τίποτα. Τίποτα απολύτως.