The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 79ο

Liberty’s POV

Ο ήχος από τα ξύλα που ακόμη καίγονταν στο τζάκι, ελευθέρωσε την ακοή μου από το ξόρκι του ύπνου. Τα βλέφαρά μου πετάρισαν νυσταγμένα, κάτω από τις έντονες χρυσοκίτρινες φλόγες. Ένα κουρασμένο χασμουρητό βγήκε από τα χείλη μου. Έτριψα τα μάτια και επέτρεψα στο πιασμένο κορμί μου να τεντωθεί και να αναζητήσει μια πιο βολική θέση για να συνεχίσει τον ύπνο του.

Τότε πρόσεξα πως ήμουν μόνη ανάμεσα στο πουπουλένιο πάπλωμα και το βελούδινο άσπρο σεντόνι. Άνοιξα τα μάτια διάπλατα, ο ύπνος και η χαλάρωση να γλιστρούν από το σώμα μου όπως και το σεντόνι όταν ανασηκώθηκα περίεργη. Το σκοτάδι, χρωματισμένο πάντα με τις κόκκινες ανταύγειες από την φωτιά, αύξανε την αγωνία και τους χτύπους της καρδιάς μου. Γυρίζοντας το κεφάλι μου πίσω ωστόσο, προσπάθησα να χαλαρώσω. Ο Harry στεκόταν μπροστά από την μεγάλη τζαμαρία.

Έβαλα το εσώρουχό μου και κάλυψα όπως – όπως το στήθος μου, με την δροσερή μαύρη μπλούζα του να γλιστράει στο, χάρη στην θέρμη του τζακιού, ζεστό δέρμα μου. Χαμογελώντας στην γνώριμη μυρωδιά του Harry, σηκώθηκα όρθια και πλησίασα την μορφή του. Λίγα βήματα πίσω του, κοντοστάθηκα αβέβαιη και τον παρατήρησα περισσότερο. Δεν μου έδινε την εντύπωση πως είχε αντιληφτεί την παρουσία μου, από το απλανές βλέμμα που σκέπαζε τα χαρακτηριστικά του και την προσήλωση με την οποία κοιτούσε την βροχή.

Κοίταξα και εγώ μπροστά, αφήνοντας τον ήχο από τις σταγόνες να καλμάρει την ανήσυχη ακόμη καρδιά μου και βρίσκοντας το θάρρος από έναν άξαφνο κεραυνό, πλησίασα τον άντρα που αγαπούσα. Έδεσα τα χέρια μου γύρω από την μέση του, τα δάχτυλά μου να χαϊδεύουν απαλά την σειρά από τρίχες στο στομάχι του, που χάνονταν στο εσώρουχό του. Φίλησα τρυφερά την ωμοπλάτη του και έγειρα το κεφάλι για να τον δω να χαμογελάει πλατιά.

«Γιατί δεν κοιμάσαι;» ψιθύρισα.

«Με ξύπνησε η βροχή. Μου αρέσει όταν βρέχει.»

Έφερε το αριστερό μου χέρι στα χείλη του και άφησε ένα φιλί στην αναστροφή της παλάμης μου, προτού μπλέξει τα δάχτυλά μας και με τραβήξει μπροστά του. Τα λακκάκια στα μάγουλά του έκαναν την επανεμφάνισή τους και τα χέρια του βρήκαν τον δρόμο να τυλιχτούν γύρω από την μέση μου. Μας έφερε πιο κοντά, και λες και ήμουν κούκλα από πορσελάνη, άφησε όσο πιο απαλά ένα φιλί στο μέτωπό μου.

«Και μένα μ’ αρέσει όταν βρέχει.» είπα με κλειστά μάτια.

«Καθαρίζει το μυαλό μου.» είπαμε ταυτόχρονα.