The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 20ο

Κεφάλαιο 20ο

Liberty’sPOV

Για επιπλέον μια φορά βγήκα από το ιατρείο του κλαίγοντας. Δεν με ενδιέφερε το βλέμμα της γραμματέας του ούτε η ανησυχία της όταν σχεδόν έπεσα πάνω της βγαίνοντας. Για το μόνο που νοιαζόμουν ήταν να έφευγα από εκείνο το μέρος το γρηγορότερο δυνατόν. Κατέβηκα τρεχάτη τις σκάλες, με δάκρυα ακόμη να θολώνουν την όρασή μου. Μη έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνω άφησα τον εαυτό μου να βουλιάξει για άλλη μια φορά στην θλίψη.

Περπατούσα στο πεζοδρόμιο ρουφώντας την μύτη μου. Το κεφάλι μου ήταν σκυφτό και έτσι οι περαστικοί δεν έβλεπαν το πρόσωπό μου. Περιφερόμουν ανάμεσά τους σαν σκιά, ένα με την ομίχλη που βάραινε εκείνη την στιγμή το κλίμα. Ήμουν αδιάφορη για αυτούς όπως και για τον υπόλοιπο πληθυσμό της Γης, μα τίποτα δεν περνούσε από το χέρι μου ώστε να το αλλάξω αυτό

Ένας λυγμός βγήκε από τα χείλη μου στην ανάμνηση του καυγά μου με τον Harry. Σκούπισα τα μάγουλά μου ευχόμενη να μπορούσα να σκουπίσω και τα λάθη στα οποία μονίμως υπέπιπτα όταν είχα να διαχειριστώ μια κατάσταση που αφορούσε εκείνον. Γιατί φέρθηκε τόσο εγωιστικά; αναρωτιόμουν συνέχεια. Άφηνα απέξω το δικό μου κομμάτι της ιστορίας, σκεφτόμενη περισσότερο εκείνον και την αναίδειά του, ώστε να βρω πιο πολλά ελαφρυντικά για τον τρελό εαυτό μου.

Καταλάβαινα πως τον είχα τρελάνει και εκείνον με τις αλλαγές στην διάθεσή μου και με την συμπεριφορά μου, που την μία μέρα ήταν άψογη και την επόμενη ήταν σαν να μην ήθελα να τον ξέρω, μα γιατί δεν με καταλάβαινε; Είχα υποφέρει αρκετά στην ζωή για να με βασανίζει και εκείνος. Τουλάχιστον ας έμπαινε στην θέση μου. Πως θα μπορούσα να ερωτευτώ κάποιον μετά τα όσα έγιναν την πρώτη φορά που το επιχείρησα; Μονάχα στην ιδέα να αφεθώ και να ακούσω την καρδιά μου, έκανα δέκα βήματα μεταβολή και ξεκινούσα να τρέχω. Φυσικά η συνείδησή μου, ριψοκίνδυνη και πάντα αχόρταγη για δράση, με συμβούλευε για έτι μια φορά να αφήσω τις κλάψες και να παραδεχτώ τι νιώθω. Ωστόσο εγώ, κλασσικά όπως πάντα, παρέμενα δειλή και κατηγορούσα τους άλλους για την δυστυχία μου.

Όση ώρα και αν περπατούσα μέσα στους δρόμους, η ενοχή από το στήθος μου δεν έπεφτε, αντίθετα με πλάκωνε περισσότερο και με βούλιαζε ψυχολογικά. Τα βήματά μου με έσυραν στην όχθη του Τάμεση, εκεί που υπήρχε μια ελπίδα να ηρεμίσω την φουρτούνα που είχε ξεσπάσει πάλι στο μυαλό μου. Ακουμπώντας τους αγκώνες μου στο προστατευτικό κάγκελο, έκλεισα τα βλέφαρα και η μορφή του γέμισε τον χώρο.