The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 74ο

Liberty’s POV

«Θέλω να κάνω εμετό.»

Πετάρισα τα βλέφαρα και τον είδα να εξαφανίζεται από πάνω μου. Έσυρε το μποξεράκι στην μέση του και βγήκε από το δωμάτιο φουριόζος. Δεν είχα ακούσει καλά, μα είχα την εντύπωση πως είπε ότι ήθελε να κάνει εμετό. Ξεροκατάπια σκεφτόμενη πως εγώ θα έπρεπε να το πω αυτό. Πετάρισα πάλι τα βλέφαρα, στην προσπάθειά μου να ξεθολώσω την όρασή μου. Ένιωθα την υγρασία στα μάγουλά μου μα δεν έκανα τίποτα για να την πάρω μακριά.  Σηκώθηκα μηχανικά και σκούπισα τα υγρά του απ’ το στομάχι μου. Ένιωθα… Βασικά δεν ένιωθα και εκείνο ήταν που με τρόμαζε. Έβαλα το εσώρουχό μου και το παντελόνι μου και βγήκα στον διάδρομο αναζητώντας τον Harry.

Έτρεξα στο μπάνιο για να τον δω να ξερνάει με φόρα πάνω απ’ την λεκάνη. Αναγούλιασα στην οσμή. Δεν τον πλησίασα περισσότερο. Γύρισα και στηρίχτηκα στον πάγκο. Τρέμοντας αναζήτησα τον νιπτήρα, η ηχώ του Harry να βγάζει ό,τι προηγουμένως είχε φάει, το έναυσμα για να ξεκινήσω να ξερνάω και εγώ. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Η οσμή, ο πόνος, ο ήχος, το όνομα της Ally, με έκαναν να βγάζω τα άντερά μου με τέτοια πίεση που από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα. Ούτως ή άλλως έκλαιγα μα το μυαλό μου δεν λειτουργούσε σωστά εκείνα τα λεπτά.

«Liberty;» τραύλισε, ακόμη σκυμμένος πάνω απ’ την λεκάνη.

Αναγούλιασα για τελευταία φορά και σήκωσα το κεφάλι παίρνοντας μια μεγάλη ανάσα. Πετάρισα τα βλέφαρα, τα δάκρυα που φώλιασαν για λίγο στις κόχες μου, να στάζουν στους κροτάφους μου. Γύρισα το κεφάλι μου αποφεύγοντας να μυρίσω το χάος μέσα στον νιπτήρα και άνοιξα την βρύση ενώ εκείνος τράβηξε το καζανάκι.

«Είσαι καλά;» ρώτησε μα δεν γύρισα να τον κοιτάξω.

Σκούπισα το στόμα μου, τα δόντια μου να γραπώνουν τα χείλη μου δυνατά, αποτρέποντάς τα από το ν’ ανοίξουν και να βγάλουν από μέσα μου όλα όσα ήθελα να φωνάξω. Η ανάγκη να γίνω βίαιη, να ουρλιάξω, να τον χαστουκίσω, να σπάσω ό,τι έβλεπα μπροστά μου, έγινε ξαφνικά μεγαλύτερη από εκείνην του να του συμπαρασταθώ και να βεβαιωθώ πως ήταν καλά. Κίνησα να βγω από το δωμάτιο μα η απελπισία του σταμάτησε τα βήματά μου.

«Δεν μπορώ να κουνηθώ…» είπε ξεψυχισμένα.

Γύρισα αργά, τα δάκρυα ακόμη να τρέχουν και το πρόσωπό μου να τρέμει από την ένταση των συναισθημάτων. Με κοίταξε ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρα και προσπάθησε πάλι να σηκωθεί μα δεν τα κατάφερε. Δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι, ανήμπορο και ευάλωτο, για αυτό προχώρησα και στάθηκα δίπλα του προσφέροντάς του απλά το χέρι μου για να στηριχτεί. Η επαφή μας δέρμα στο δέρμα με έκανε να φλέγομαι.