The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 61ο

Liberty’s POV

Άδειασα στο μπολ της Lola την καθιερωμένη της κονσέρβα και έβαλα λίγο καφέ στην καφετιέρα για μένα. Η ώρα ήταν οκτώ, το πουπουλένιο σύννεφο που περιπλανιόταν ακόμη και μέσα στους δρόμους, δεν άφηνε τον ήλιο να ζεστάνει την μέρα με τις ακτίνες του. Πιθανότατα είχε βρέξει το βράδυ. Χάζευα από το παράθυρο τους βρεγμένους δρόμους και τους οδηγούς που κινούνταν προσεκτικά, επαναλαμβάνοντας από μέσα μου τα σχέδιά μου για την μέρα που ανέτειλε. Η επίσκεψή μου στις φυλακές του Λονδίνου, ο Louis, και η αναζήτηση μιας γαλήνης που πάντα ξέφευγε απ’ τα χέρια μου, μα που τώρα είχα αποφασίσει να την κυνηγήσω με όλες μου τις δυνάμεις, έκαναν κύκλους διαδοχικά στο κεφάλι μου, η καρδιά μου να χτυπάει σαν εμβατήριο, δυνατά.

Το ‘μπιπ’ της καφετιέρας έκανε τις σκέψεις στο μυαλό μου να σταματήσουν για λίγο. Έχυσα λίγο από το καφέ υγρό σε μια κούπα και ρούφηξα προσεκτικά. Ήθελα να δω με τα μάτια μου τον Louis μέσα στην φυλακή. Ίσως ο οργανισμός μου να μην μπορούσε ακόμη να πιστέψει πως υπήρχε μια πιθανότητα να καταδικαστεί για τις πράξεις του, και μου χρωστούσα αυτή την διαβεβαίωση. Δεν τον είχα συγχωρήσει για ό,τι έκανε και ούτε επρόκειτο. Μπορεί πλέον να μην ήμουν θυμωμένη, ο θυμός είχε προλάβει να κρυφτεί κάτω από το αίσθημα της ενοχής όλες αυτές τις μέρες, μα εκείνο το σφίξιμο προσμονής, που ένιωθα στο στομάχι κάθε φορά που άκουγα το όνομά του, δεν θα ερχόταν ποτέ ξανά. Είχα κουραστεί μαζί του. Με είχε αηδιάσει η συμπεριφορά του και μονάχα στην σκέψη των όσων περάσαμε η αηδία μου προς εκείνον αυξανόταν. 

Η συνείδησή μου πηγαινοερχόταν στο μικρό δωματιάκι της, τρώγοντας τα νύχια της και ρίχνοντάς μου κλεφτές ματιές. Δεν τις άρεσαν αυτά που σκεφτόμουν, μα πότε συναίνεσε με τις αποφάσεις μου; Ωστόσο εγώ ήμουν σίγουρη για αυτό που ετοιμαζόμουν. Άφησα το ποτήρι μου στον νεροχύτη και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο, αναζητώντας την χαλάρωση των πιασμένων μυών μου με ένα καυτό ντους. 

***

Βγήκα απ’ το διαμέρισμα κοιτώντας ακόμη το κινητό μου. Το ενοχλητικό, χαζό χαμόγελο χώρισε πανηγυρικά τα χείλη μου και το μήνυμα που διάβαζα, άπλωσε στα μάγουλά μου ένα καυτό κύμα κόκκινου αίματος. Ο Harry ήταν τόσο γλυκός ώρες-ώρες, που αναρωτιόμουν αν ήταν όντως αληθινός. Αν δεν ήταν ένα κατασκεύασμα της φαντασίας μου που εμφανιζόταν ακριβώς την στιγμή που το είχα ανάγκη για να μην νιώθω εντελώς μόνη.