Κεφάλαιο 19ο
Liberty’s POV
«Δεν νομίζω να έχουμε κάτι να πούμε.» τα χείλη μου έτρεμαν από το κρύο, μα και ο Louis μου μετέδιδε αρκετή αμηχανία για να τραυλίζω.
«Έχουμε. Σε παρακαλώ, άσε με να σου μιλήσω.»
«Πάνω σε ποιο θέμα; Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που μιλήσαμε…»
Φαινόμουν απότομη απέναντί του, μα μονάχα εγώ και η τρελή συνείδησή μου γνωρίζαμε πόσο πραγματικά τρομαγμένη ήμουν. Δεν θα άντεχα και άλλη έκρηξη οργής από μέρους του, ούτε κάποιο άλλο κύμα βιαιότητας.
«Σε παρακαλώ, θέλω να σου πω μερικά πράγματα.»
Τι να ήθελε να μου πει; Με έβαζε σε σκέψεις η συμπεριφορά του. Από την μια υποστήριζε πως δεν σήμαινα τίποτα για εκείνον, και από την άλλη με παρακαλούσε να μου μιλήσει. Δεν το σκέφτηκα για πολλή ώρα, ίσως να μην είχα πάρει την ίδια απόφαση αν το σκεφτόμουν πιο ψύχραιμα και όχι κάτω από την επήρεια του βλέμματός του και του τσουχτερού κρύου. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι και το πλησίασα. Το αχνό χαμόγελο στα χείλη του θα έπρεπε να ήταν της φαντασίας μου. Άνοιξα την πόρτα και πάτησα αμέσως το κουμπί για τα φώτα, στον τοίχο δίπλα της.
Μπήκαμε στο ασανσέρ και φτάσαμε στον δεύτερο, ο Louis πίσω μου αρκετά πιο ήρεμος από την τελευταία φορά που πέρασε το κατώφλι. Άνοιξα το φως και αναστέναξα. Το σαλόνι μεγάλο, κρύο και αδειανό.
«Κάθισε» ψέλλισα και πέταξα το μπουφάν μου στην πολυθρόνα.
Η Lola με πλησίασε αμέσως γαβγίζοντας και πριν προλάβω να την πιάσω από το λουρί, κατευθύνθηκε στον Louis, να τριγυρίζει στα πόδια του και να τον μυρίζει.
«Πήρες σκύλο;» ρώτησε εκείνος και την έπιασε στην αγκαλιά του. «Πάντα σου άρεσαν οι σκύλοι.» χαμογέλασε.
«Τι θέλεις Louis;» η φωνή μου κουρασμένη.
Αναστέναξε και άφησε την Lola να κατέβει στο πάτωμα. Τρεχάτη ήρθε προς το μέρος μου, με προσπέρασε και βολεύτηκε στο καλάθι της. Έστρεψα την προσοχή μου στον Louis και τον είδα να ανακαθίζει στην άκρη του καναπέ. Τα γόνατά του ανεβοκατέβαιναν νευρικά, τα δάχτυλά του πλεγμένα ανάμεσα τους. Είχε το κεφάλι χαμηλωμένο και η γλώσσα του έγλυφε τα ξερά του χείλη, πιθανότατα ψάχνοντας να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να μου πει.
«Θέλω απλά να σου ζητήσω συγγνώμη… Παραφέρθηκα τις προάλλες.»
Κάθισα στην πολυθρόνα απέναντί του. «Μου ζητάς συγγνώμη;»
YOU ARE READING
The Craziest Thing In Life Is Love
Fanfiction-book 1- ❝θα με κρατήσεις, γιατί θέλω να κρατηθώ.❞ © heswriter 2013 - 2015 All Rights Reserved [highest rank: #1 in Fanfiction] *Ενημέρωση* 🥰Ευχαριστώ για την αγάπη σας όλα αυτά τα χρόνια! Αυτό το βιβλίο γράφτηκε όσο ήμουν ακόμα έφηβη. Έχει λάθη...
