The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 28ο

Liberty’s POV

Κεφάλαιο 28ο

Ένιωσα πως κρύωνα και τα μάτια μου πετάρισαν νυσταγμένα. Δεν ήθελα να ξυπνήσω ακόμη. Γύρισα και βολεύτηκα καλύτερα στα παγωμένα σεντόνια, τραβώντας το πάπλωμά μου ψηλότερα έτσι που καλύφθηκα τελείως από κάτω του. Άπλωσα το χέρι μου αναζητώντας  το σώμα του Harry, μα όταν η παλάμη μου προσγειώθηκε στο άδειο στρώμα μου, τα μάτια μου άνοιξαν ευθύς.

Ξεσκεπάστηκα αναστατωμένη και ανακάθισα στο κρεβάτι. Δεν στάθηκα στο γεγονός πως οι ακτίνες του ήλιου είχαν κάνει την εμφάνισή τους, μετά από αρκετές εβδομάδες από το παράθυρό μου, μιας και το αδειανό δωμάτιο με τρόμαζε. Ξεροκατάπια και σηκώθηκα. Έψαξα τα ρούχα μου γρήγορα, ο ύπνος να έχει φύγει για τα καλά από τα βλέφαρά μου και η καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή από την ανησυχία. Δεν θα μπορούσε ο Harry να έφευγε έτσι. Θα μου άφηνε κάποιο σημείωμα, ή έστω θα περίμενε μέχρι να ξυπνούσα. Ωστόσο τα σεντόνια ήταν αδειανά, αν και ακόμη ξεστρωμένα, μαρτυρώντας την παρουσία του πανέμορφου αγγέλου δίπλα μου. Τα ρούχα του άφαντα επίσης.

Με μισή καρδιά βγήκα από το δωμάτιο, η συνείδησή μου να μένει κουκουλωμένη κάτω από το αφράτο πάπλωμά της, φοβούμενη όπως ήταν να βγει από αυτό και να αντικρίσει την πραγματικότητα. Κάτι δυστυχώς εγώ δεν είχα την πολυτέλεια να κάνω. Ένιωθα τα μάτια μου να τσούζουν, δάκρυα να καραδοκούν να με πνίξουν πάλι. Σταμάτησα απότομα στην θέση μου, το θέαμα του πανέμορφου άντρα με τα ανάκατα μαλλιά που βρισκόταν στην κουζίνα μου, να με αιφνιδιάζει. Έκλεισα τα βλέφαρα και δάγκωσα το χείλος μου προσπαθώντας να εμποδίσω το χαμόγελο που πάλευε να απλωθεί. Όταν τα άνοιξα, δυο σταγόνες έπεσαν στα μάγουλά μου, κάνοντάς με να βλαστημήσω σιωπηλά τον εαυτό μου για την αδυναμία που έδειχνα σε ό,τι είχε να κάνει με τον Harry. Ωστόσο τα δάκρυα ήταν ανακούφισης και όχι ενοχής.

Το κεφάλι του γιατρού μου γύρισε προς εμένα, όταν έχοντας ανακτήσει τον έλεγχο του εαυτού μου, έξυσα τον λαιμό μου και τον πλησίασα αργά. Μου χαμογέλασε πλατιά, τα κάτασπρα δόντια και τα υπέροχα βαθουλώματα δεξιά και αριστερά στα μάγουλά του να μου κόβουν την ανάσα που πάλεψα να πάρω μετά το σοκ. Είχε μείνει τελικά. Είχε μείνει μαζί μου.

«Καλημέρα» χαιρέτησε, τα χείλη του να ακουμπούν το μέτωπό μου και το σώμα μου να παίρνει φωτιά.

«Καλημέρα» τραύλισα.

Προσπάθησα να χαμογελάσω μα δεν νομίζω να τα κατάφερα. Ήμουν στα πρόθυρα δακρύων. Ήταν μαζί μου ακόμη και μετά τα όσα του έκανα χτες. Μου έφτιαχνε πρωινό και αγνοούσε τον κίνδυνο που βρισκόταν μέσα μου. Γιατί συνέχιζε να βλέπει το καλό σε μένα; Γιατί δεν έφευγε χτες που είχε την ευκαιρία; Τον είχα ανάγκη, για αυτό δεν είχα τα κότσια να τον διώξω η ίδια. Ήμουν εγωίστρια, μα δεν θα άντεχα να φύγει από την ζωή μου.