The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 38ο

Liberty’sPOV

Με έχεις ολόκληρο. Από την αρχή με είχες ολόκληρο. Οι λέξεις του τριγύριζαν στο μυαλό μου, ενισχύοντας τις ενοχές μου. Δεν με άφηναν ήσυχη, όσο και αν προσπαθούσα να τις αγνοήσω. Το κεφάλι μου ήταν ακουμπισμένο στο στήθος του, οι χτύποι της καρδιάς του να δίνουν ρυθμό στα γρανάζια του μυαλού μου. Σκεφτόμουν που θα μας οδηγούσε η εξομολόγησή του, και όλες μου οι σκέψεις ήταν μακάβριες. Δεν τον ήθελα δικό μου. Δεν ήθελα να τον εγκλωβίσω στο να αγαπάει μια σαν και μένα. Ήμουν επικίνδυνη, μια ωρολογιακή βόμβα. Από στιγμή σε στιγμή θα μπορούσα να εκραγώ και να κλείσω τις πόρτες για όποιον είχε την πρόθεση να μπει στην ευπόρθητη από χιλιάδες ανασφάλειες και φόβους ζωή μου.

Ήταν ερωτευμένος μαζί μου; Τι σήμαιναν ακριβώς τα λόγια του; Δεν τα αποσαφήνισε, είτε γιατί θεώρησε πως θα καταλάβαινα το νόημα, είτε γιατί δεν θέλησε να μιλήσει περισσότερο για τα συναισθήματά του. Μα αν ήταν ερωτευμένος μαζί μου, τι θα μπορούσα εγώ να κάνω για αυτό; Η πρώτη μου σκέψη ήταν σχεδόν αντανακλαστική. Να τον διώξω. Τι βρήκε άραγε σε μένα που τον έκανε να αφήσει τον εαυτό του στα χέρια μου; Εγώ δεν μπορούσα να χειριστώ τον εαυτό μου, πως θα μπορούσα να χειριστώ και εκείνον και την αγάπη του με τον σεβασμό που τους άρμοζε; Ήταν αδύνατον για το μυαλό μου να συλλάβει πως ένας άντρας σαν και εκείνον είχε ερωτευτεί εμένα. Μια γυναίκα προβληματική από την φύση της.

Αυτόν ακριβώς τον λόγο έβρισκε σαν πάτημα η συνείδησή μου και μου επαναλάμβανε πως θα έπρεπε να ήμουν ευγνώμων για την αγάπη του. Ήμουν έτσι και αλλιώς ευγνώμων για το ενδιαφέρον και την στοργή του, πόση μάλλον ευγνωμοσύνη θα έπρεπε να του έχω που ενώ ήταν ένας από τους ομορφότερους ανθρώπους που γνώριζα και θα μπορούσε να αγαπήσει κάποια πολύ πιο φυσιολογική, εκείνος δέθηκε μαζί μου. Τι καλό είχα κάνει στην ζωή μου για να τον αξίζω; Τίποτα, ήμουν σίγουρη.

Τα χέρια του χάραζαν μονοπάτια στην πλάτη μου κάνοντάς με να συμφιλιωθώ με την πραγματικότητα λίγο παραπάνω. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως μέσα στην ατυχία μου, ήμουν η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο. Ποια δεν θα ήθελε έναν πανέμορφο άντρα να ανέχεται τον διπολισμό της, να επιμένει να μένει δίπλα της, παρά τις όποιες προειδοποιήσεις του έδινε και σαν κερασάκι στην τούρτα να της λέει πως είναι ολοκληρωτικά δικός της; Μια ήταν εκείνη. Εγώ. Δεν ήθελα για τον Harry αυτή την ζωή. Ήμουν σίγουρη πως θα δυστυχούσε στο πλάι μου γιατί πολύ απλά δεν είχα τρόπο για να κάνω την σχέση μας να δουλέψει. Δεν ήθελα να βάλω τίτλο στο ό,τι και αν ήταν αυτό που συνέβαινε μεταξύ μας, μου ήταν ευκολότερο να τον έχω κοντά μου χωρίς όνομα, απλά σαν ύπαρξη, σαν κάποιον που θα μπορούσα να μιλάω μέσα στην μοναξιά μου. Σαν μια ηλιαχτίδα που πετάγεται μέσα από τα σύννεφα.