The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 71ο

Liberty’s POV

Τα χρώματα της αυγής ξεπρόβαλαν από το παράθυρο, βρίσκοντάς με στο κρεβάτι να κείτομαι ανάσκελα και να τα κοιτάω μαγεμένη. Από την θέση μου δεν μπορούσα να θαυμάσω πλήρως την ομορφιά της μέρας που γεννιόταν, μα έμεινα εκεί, κουρασμένη για κάτι παραπάνω. Το απαλό μπλε ενός ουρανού που πάλευε να καθαρίσει από τα γκρι σύννεφα και το ελαφρύ κίτρινο από τις ακτίνες του ήλιου που το συναντούσε, ήταν αρκετά για να με κάνουν να ονειρεύομαι και με ανοιχτά μάτια.

Στο τζάμι του παραθύρου έτρεχε με αργές σταγόνες το απομεινάρι της χθεσινοβραδινής βροχής. Η πρωινή υγρασία, παράγωγο της ομίχλης που σκέπαζε για λίγο την γη μέχρι οι ακτίνες του ήλιου να την διαλύσουν. Έκανε ψύχρα έξω. Το ήξερα. Είχα περάσει αρκετά πρωινά στην βεράντα του σπιτιού μου, ξάγρυπνη, απλά να κοιτάω τα ίδια χρώματα, φοβούμενη να κοιμηθώ στην νεκρική σιωπή που επικρατούσε στο δωμάτιο. Όπως είχα κάνει και εκείνο το βράδυ.

Δεν κοιμήθηκα. Ανοιγόκλεινα τα βλέφαρα, διώχνοντας δάκρυα, εκείνα να στάζουν και να μουσκεύουν το μαξιλάρι και το σεντόνι μου. Κρύωνα, και ήμουν σίγουρη πως κρύωνα περισσότερο απ’ ότι αν περνούσα το βράδυ μου στο μπαλκόνι, μα δεν ήθελα να κουνηθώ απ’ την θέση μου. Ο Harry κοιμόταν. Δεν έπρεπε να συνεχίσω να τον ενοχλώ.

Ξεροκατάπια και γύρισα πλευρό όσο πιο αθόρυβα μπορούσα. Κοιμόταν μπρούμυτα, όλο το βράδυ να μην έχει κουνηθεί ούτε εκατοστό από την θέση που έπεσε αποκαμωμένος. Τα γλυκά ροχαλητά που έβγαιναν απ’ τα χείλη του ήταν το νανούρισμα των αισθήσεών μου, οι οποίες με είχαν εγκαταλείψει, αφήνοντάς με κενή, άδεια. Απλά ένα κομμάτι κρέας ξαπλωμένο δίπλα σε ένα άλλο.

Δεν μπορούσα να νιώσω τον πόνο των όσων έγιναν. Ήμουν μουδιασμένη ακόμη για αυτό. Η αδρεναλίνη και οι τύψεις είχαν κυριεύσει το κουφάρι μου κρατώντας το ξύπνιο, βασανίζοντάς το λίγο περισσότερο απ’ ότι η ίδια συνήθιζα να κάνω. Σαν αντανακλαστικό άπλωσα το χέρι μου στην γυμνή, γυμνασμένη πλάτη του. Χαμογέλασα πονεμένα στο ζεστό γνώριμο δέρμα του, ένα κομμάτι από την σπασμένη μου καρδιά να ενώνεται με ένα τακ κάπου μέσα μου.

Δεν τον είχα ακουμπήσει όλο το βράδυ, φοβούμενη πως θα ξυπνούσε και ο θυμός του θα ήταν μεγαλύτερος. Απλά τον χάζευα και αναρωτιόμουν. Τελικά ήταν καλή ιδέα να είμαστε μαζί; Είχαμε σπάσει στο παρελθόν αρκετά κομμάτια για να μπορέσει η γνωριμία μας να τα ενώσει αμέσως. Μερικά από τα κομμάτια είχαν χαθεί και άλλα είχαν σπάσει σε άλλα μικρότερα που δεν μπορούσαμε ακόμη να βρούμε που ανήκαν. Η αποστολή έμοιαζε αδύνατη.