Liberty’sPOV
«Liberty; Liberty; Liberty, μεακούς;»
«Δεν συνέρχεται!»
«Τι κάνουμε τώρα;»
«Πότε έρχεται το ασθενοφόρο;!»
Ο πλήρης πανικός κάλυψε τις αισθήσεις μου, όταν τα μάτια μου άνοιξαν πάλι. Άγνωστοι έστεκαν πάνω από το κεφάλι μου, το βλέμμα τους ωστόσο να είναι στραμμένο αλλού, και όχι σε μένα. Σηκώθηκα όρθια αμέσως, ξαφνιάζοντας εκείνους που πιθανότατα άκουγα να φωνάζουν το όνομά μου όσο ήμουν αναίσθητη. Πόση ώρα ήμουν λιπόθυμη; Είδα την Danielle ακόμη στο πάτωμα, γονατισμένη να κλαίει πάνω από τον Cameron, και τον Louis να στέκεται λίγο πιο πέρα και να κοιτάζει γυναίκα και παιδί με ένα βλέμμα μεταμέλειας ίσως, που μόνο οίκτο δεν με έκανε να νιώσω για αυτόν εκείνη την στιγμή. Δεν θα έπρεπε να ήμουν αναίσθητη για πολλή ώρα, έβγαλα το συμπέρασμα από τα τεκταινόμενα.
«Θα σε σκοτώσω!!!» ούρλιαξα και όρμησα στον άντρα που κάποτε ορκιζόμουν πως αγαπούσα, ο αστυνομικός ωστόσο που τον είχε υπό την φύλαξή του να μπαίνει μπροστά μου και να με ακινητοποιεί. «Θα σε σκοτώσω!!! Κοίτα τι έκανες!! Κοίτα τι έκανες στο παιδί σου!!»
«Κυρία μου, ηρεμίστε σας παρακαλώ.» ίσα που ξεχώρισα την σοβαρή φωνή του άντρα, μέσα στην βαβούρα που έκαναν όλες οι απειλές που ήθελα να εκτοξεύσω στον Louis.
«Είσαι χαρούμενος τώρα;! Τον σκότωσες!! Κοίτα τον!!» συνέχιζα να φωνάζω.
Η Danielle έκλαιγε γοερά και φώναζε το όνομα του Cameron σαν παρακάλι. Δεν ήξερα ποιον παρακαλούσε ωστόσο. Τον Θεό για ένα θαύμα ή τον ίδιο τον γιο της να ανοίξει τα μάτια του και να της χαμογελάσει όπως της χαμογελούσε πάντα;
Ο Louis με κοίταξε. Ξεροκατάπιε και σήκωσε τα χέρια του στα μαλλιά του. Ο αστυνομικός που εμπόδιζε την όρασή μου, έφυγε από μπροστά μου και στάθηκε πίσω του. Έπιασε τα χέρια του και τα ακινητοποίησε πίσω από την πλάτη του, οι χειροπέδες που έβγαλε από την ζώνη του να τον δεσμεύουν στην ακινησία. Ένωσε πάλι τα βλέμματά μας, ο θυμός μου να ενισχύεται κάτω από το αβέβαιο και τόσο αταίριαστο για εκείνον ύφος του. Δεν είχε το δικαίωμα να παριστάνει τον αθώο. Όχι μετά από όσα τον είδα με τα μάτια μου να κάνει.
«Σε μισώ!» μίλησα πρώτη. «Σε μισώ τόσο πολύ!»
«Το ξέρω.»
«Δεν αξίζεις να λέγεσαι άνθρωπος.»
Χαμήλωσε το κεφάλι. «Συγγνώμη.» ψιθύρισε.
YOU ARE READING
The Craziest Thing In Life Is Love
Fanfiction-book 1- ❝θα με κρατήσεις, γιατί θέλω να κρατηθώ.❞ © heswriter 2013 - 2015 All Rights Reserved [highest rank: #1 in Fanfiction] *Ενημέρωση* 🥰Ευχαριστώ για την αγάπη σας όλα αυτά τα χρόνια! Αυτό το βιβλίο γράφτηκε όσο ήμουν ακόμα έφηβη. Έχει λάθη...
