The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 86ο

Liberty’s POV

Ο γυρισμός ήταν ήσυχος. Το περασμένο της ώρας και η πρόφαση της κούρασης, μου έδωσαν το προνόμιο να γείρω το κεφάλι μου στο τζάμι και να κλείσω τα μάτια. Ο Harry δεν επιχείρησε να ανοίξει κάποια συζήτηση. Σιωπηλός, είχε μόνη επιλογή να προσέχει τον δρόμο. Το χέρι του χτυπούσε ανά διαστήματα τον μηρό μου, η ζέστη της παλάμης του να κάνει αισθητή την παρουσία του δίπλα μου, και να διαλύει τις στενάχωρες σκέψεις μου.

Όταν πάρκαρε κάτω απ’ την πολυκατοικία μου ο μελαγχολικός αναστεναγμός ήταν η άμεση απάντησή μου. Είχα επιστρέψει στην ρουτίνα και την καθημερινότητα και η απογοήτευση με έπνιγε. Δεν περίμενα να περνούσα τόσο όμορφα με την οικογένειά του και παρά τις κρίσεις που πέρασε η σχέση μου με τον Harry τις τελευταίες μέρες, η διαμονή μας στο όμορφο χωριό του καρτερούσα να παραταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Κάτι φυσικά που ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί.

Χαμογέλασα βεβιασμένα παίρνοντας την βαλίτσα μου απ’ τα χέρια του. Ανταπέδωσε και εκείνος και έπιασε την δική του. Το πορτμπαγκάζ έκλεισε με έναν ελαφρύ ήχο και το χέρι του βρήκε καταφύγιο στο δικό μου. Χαμογέλασα πιο ζεστά χωρίς να αντικρίζω το βλέμμα του. Μπορεί οι μέρες στο χωριό του να ήταν ως επί το πλείστον γεμάτες ένταση, μα είχαμε έρθει αρκετά πιο κοντά σαν ζευγάρι. Μπήκαμε στο ασανσέρ για να γλυτώσουμε από τα κουραστικά σκαλοπάτια. Αμέσως άνοιξα την πάνω θήκη της βαλίτσας μου και έβγαλα τα κλειδιά μου.

Το σπίτι μου ήταν αρκετά πιο παγωμένο από ότι η ίδια η νύχτα. Οι τόσες μέρες κλεισούρας δεν είχαν δώσει την δυνατότητα στα θερμά κύματα αέρα της μέρας να δώσουν μια παραπάνω ζεστασιά. Ο Harry έκλεισε την πόρτα πίσω του και άφησε την βαλίτσα του στην πολυθρόνα, ενώ ήδη εγώ είχα ακουμπήσει την δικιά μου στον καναπέ. Ήμουν αρκετά εξαντλημένη για να ξεκινήσω να τακτοποιώ τα ρούχα μου στην ντουλάπα, και έτσι αρκέστηκα στο να ανάψω τα φώτα και να πέσω στον υπόλοιπο καναπέ αποκαμωμένη.

«Τι ώρα είναι;» χασμουρήθηκα.

Σαν να ζήλεψε ο Harry καθρέπτισε το χασμουρητό μου και τεντώθηκε, όρθιος πάνω από την πολυθρόνα ακόμη.

«Δώδεκα και μισή.»

Έτριψε τα μάτια και με πλησίασε. Σήκωσε το κεφάλι μου και με βόλεψε στα πόδια του όταν κάθισε στον καναπέ. Χαμογέλασα όταν έκλεισε τα βλέφαρα και χασμουρήθηκε πάλι. Η κούρασε τον έκανε χίλιες φορές πιο γλυκό απ’ ότι ήδη ήταν.