The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 91ο

Liberty’s POV

Μπορεί ακόμη να βρισκόμουν αιχμάλωτη του ύπνου μα μπορούσα ξεκάθαρα να νιώσω τα δυνατά χτυπήματα που δεχόμουν στην κοιλιά. Δυσανασχέτησα χωρίς να ανοίξω τα μάτια και γύρισα πλευρό. Λύγισα τα γόνατά μου και τα έφερα στο στήθος μου, στην προσπάθειά μου να προστατέψω το στομάχι μου, μα συνέχισα να νιώθω τον πόνο εξίσου δυνατά.

Άνοιξα τα μάτια αποπροσανατολισμένη. Ο Harry ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρισα και για μια στιγμή, η ομορφιά του με έκανε να ξεχάσω τον λόγο που άνοιξα τα βλέφαρά μου. Κοιμόταν ακόμη, μπρούμυτα, με τις κουβέρτες του να έχουν γλιστρήσει από το τεράστιο στέρνο του και η γυμνασμένη του πλάτη να έχει μείνει γυμνή. Χαμογέλασα και χάιδεψα την παλάμη του που είχε τυλιχτεί γύρω από μια γωνία της μπλούζας μου, για να με κρατάει κοντά του.

Και τότε ο πόνος με έκανε να μορφάσω. Σαν να ήθελε να μου υπενθυμίσει πως εκείνος ήταν υπεύθυνος για το πρωινό μου ξύπνημα, και όχι ο πανέμορφος άντρας δίπλα μου. Η ένταση του χτυπήματος με πόνεσε τόσο πολύ που για μερικά δευτερόλεπτα έκλεισα τα μάτια. Όταν υποχώρησε κάπως, τα ξανάνοιξα αβέβαια και πήρα μια ανάσα.

Το οξυγόνο ίσως ήταν αυτό που έβαλε σε λειτουργία τον εγκέφαλό μου, και μαζί με την αγουροξυπνημένη μου συνείδηση αναπήδησα από το κρεβάτι μαρμαρωμένη απ’ τον φόβο. Αφουγκράστηκα για λίγο τον πόνο που ετοιμαζόταν για μεγαλύτερο χτύπημα και όταν βεβαιώθηκα πως ήταν τέτοιου είδους πόνος, έτρεξα αλλόφρον στο μπάνιο. Ίσα που πρόλαβα να δω το κατσούφιασμα στο πρόσωπο του Harry και να ακούσω τον αναστεναγμό του όταν κατάλαβε πως έφυγα από δίπλα του.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου, με το κλειδί όντας αρκετά ντροπιασμένη για την οποιαδήποτε επαφή με τον Harry και ξεκίνησα να γδύνομαι. Το αίμα ήταν δύσκολο να το ξεχωρίσω στο μαύρο μου εσώρουχο. Στο γκρι σορτσάκι του Harry ωστόσο, μπορούσα να δω πεντακάθαρα τις δύο κόκκινες κηλίδες.

«Σκατά…» ψιθύρισα.

Έβγαλα το σορτσάκι και το έριξα στα άπλυτα. Αισθάνθηκα τόσο αδύναμη ξαφνικά. Πιθανότατα εξαιτίας των ορμονών μου που χόρευαν συρτάκι, μπορούσα να νιώσω τα δάκρυα να γεμίζουν τις κόχες μου. Τι θα έκανα τώρα; Ηλίθια, ηλίθια, ηλίθια!!! Το στόμα μου γέμιζε σάλια και το δωμάτιο ξεκίνησε να στριφογυρίζει σε υπερβολικό βαθμό, τόσο που γνώριζα αρκετά καλά τι επρόκειτο να συμβεί στην συνέχεια.