The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 47ο

Liberty'sPOV

Τραβήχτηκε γρήγορα και προχώρησε μπροστά. «Πάμε στο αμάξι.» είπε χωρίς να με κοιτάξει.

Δάγκωσα το χείλος μου και τον ακολούθησα αμίλητη. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν ταμπούρλο, δικαιολογημένα θα έλεγε κάποιος. Είχα την υποψία από την πρώτη στιγμή που τον είδα εκείνη την μέρα, πως δεν θα ήταν το ίδιο φιλικός απέναντί μου. Ωστόσο τόλμησα να διεκδικήσω την αγκαλιά του που τόσο πολύ είχα επιθυμήσει. Έσκυψα το κεφάλι, οι φωνές που ξεκίνησα να ουρλιάζουν πάλι, να μην με αφήνουν να σκεφτώ καθαρά. Μόλις σταθήκαμε έξω από το αμάξι του, το μυαλό μου μπήκε σε λειτουργία.

«Δεν μπορώ να μπω μέσα.» είπα κοιτώντας το.

«Γιατί;» ρώτησε εκείνος από την πλευρά του οδηγού.

Δεν απάντησα. Έμεινα να κοιτάω το αυτοκίνητο, οι φωνές να γελούν δυνατά πλέον. Αναρωτήθηκα για ποιον λόγο. Για τις σκέψεις μου; Ή μήπως για την ηλίθια φοβία μου;

«Liberty;» ψιθύρισε, κάνοντάς με να τον κοιτάξω. «Θα οδηγώ εγώ, θα είσαι ασφαλής.»

Κατάπια και κοίταξα πάλι το αυτοκίνητο, η γεύση του εμετού που ανεβοκατέβαινε στον οισοφάγο μου να πέφτει στο στομάχι μου, που σφίχτηκε αγχωμένο.

«Δεν θα σου συμβεί τίποτα.» είπε πάλι «Το υπόσχομαι.»

Κατένευσα κουνώντας το κεφάλι καταφατικά και άνοιξα την πόρτα μου μετά από εκείνον. Μπήκα στην θέση του συνοδηγού και πήρα μια μεγάλη ανάσα. Είχα να μπω σε αμάξι τέσσερα χρόνια. Μετά την μέρα που γύρισα από το νοσοκομείο, δεν εμπιστεύτηκα ξανά το τετράκυκλο όχημα. Πάντα το μυαλό μου γέμιζε με την σκηνή του ατυχήματος, στην όψη του, και έτσι προτίμησα να περπατάω ή να παίρνω το λεωφορείο για τις μακρινές μετακινήσεις μου. Δεν ήθελα να επιβαρύνω τον ήδη φορτωμένο με αγχώδη συναισθήματα εαυτό μου, με επιπλέον πόνο.

Ο Harry ξεκίνησε και εγώ κόλλησα στο κάθισμα από τον φόβο μου. Με κοίταξε, τα φρύδια του σμιγμένα και τα χείλη του κολλημένα σε μια γραμμή. Προσπάθησε να μου χαμογελάσει, μα χωρίς να τα καταφέρνει κοίταξε πάλι μπροστά. Συνεχίσαμε να παραμένουμε το ίδιο σιωπηλοί σε όλη την διαδρομή. Μονάχα οι ανάσες μας και ο εκκωφαντικός χτύπος της καρδιάς μου έσπαγαν την αμήχανη σιωπή που μας πλάκωνε σαν βαριά κουβέρτα. Εγώ και η στάση μου ενισχύαμε την αμηχανία. Στιγμή δεν είχα χαλαρώσει. Παρέμενα κολλημένη στο κάθισμα, με την ζώνη γύρω από το στέρνο μου να με κρατάει σε μια θέση και τα χέρια μου να βαστούν την θέση μου δεξιά και αριστερά μου. Τα γόνατά μου ήταν τόσο κοντά μου λυγισμένα, που απορούσα πως ο Harry δεν έβαζε τα γέλια με το πώς έδειχνα.