The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 56ο

Liberty’sPOV

Ανέβηκα την σκάλα αργά, ο Harry να ακολουθεί σταθερά το κάθε μου βήμα. Ήμουν κάπως διστακτική για αυτό που επρόκειτο να κάνω. Σε κανέναν δεν είχα αφήσει ελεύθερο τόσο πολύ τον εαυτό μου, όσο επρόκειτο να τον αφήσω τα χέρια του Harry. Τρόμαζα στην σκέψη του να με εγκατέλειπε, αφού με γνώριζε ολοκληρωτικά.

Του είχα αποκαλύψει επιφανειακά και συγκεκριμένα πράγματα για μένα. Δεν του διηγήθηκα ολόκληρη την ιστορία, ούτε και του την έκρυψα επίτηδες. Δεν με ρώτησε να του αφηγηθώ τον χάρτη της ζωής μου, και όντας μια ζωή ανασφαλής, δεν μπήκα στην διαδικασία να την αφηγηθώ μόνη μου. Αναρωτήθηκα αν δεν θέλησε να με φέρει σε δύσκολη θέση ρωτώντας με για τόσο προσωπικά θέματα. Απ’ την άλλη, ως ψυχολόγος μου, είχε κάθε δικαίωμα να μάθει.

Στάθηκα έξω απ’ την πόρτα του δωματίου μου και πήρα μια ανάσα. Είχα να βρεθώ σε αυτό το σπίτι τέσσερα ολόκληρα χρόνια και ομολογώντας την πικρή αλήθεια στον εαυτό μου, δεν μου είχε λείψει ούτε για λίγο. Ο μεγάλος διάδρομος με το σκούρο καφέ παρκέ, οι άσπρες πόρτες των δωματίων και η μυρωδιά του ξύλου που ακόμη και μετά από τόσα χρόνια παρέμενε το ίδιο εκνευριστική στα ρουθούνια μου, πρωταγωνιστούσαν σε αρκετούς εφιάλτες μου τον πρώτο καιρό. Κοίταξα τον Harry στα δεξιά μου και πήρα μια ανάσα χαμογελώντας στο βλέμμα του. Άγγιξα το πόμολο και έστριψα το χέρι μου, η πύλη της κόλασης των εφηβικών μου χρόνων, ένα βήμα μακριά.

Μπήκαμε μέσα αμίλητοι. Ένιωσα τα χέρια του Harryνα τυλίγονται γύρω από την μέση μου όταν η πόρτα με ένα ελαφρό χτύπημα έκλεισε, και μας κράτησε αιχμάλωτους της μοναξιάς που ανάβλυζε από κάθε έπιπλο του δωματίου. Από το μικρό τακτοποιημένο γραφείο, την άδεια μισάνοιχτη ντουλάπα, το παγωμένο μα τέλεια στρωμένο κρεβάτι μου. Εισέπνευσα λίγο από το αεράκι που μπήκε από το μικρό παράθυρο, πάνω από το γραφείο μου. Η μυρωδιά του, μια ανάμειξη των λουλουδιών που ο κύριος Will πρόσεχε τόσα χρόνια. Τριαντάφυλλα, γιασεμί, και μανόλιες. Νοσταλγία με πλημύρισε ξαφνικά. Εκείνος συνήθιζε να μυρίζει γιασεμί, κάθε φορά που βρισκόμασταν στον κήπο.

Πλησίασα το παράθυρο και έπιασα την κουρτίνα. Το αεράκι χτυπούσε το πρόσωπό μου σαν δυνατά χαστούκια αναμνήσεων, όσο προσπαθούσα να κλείσω το παράθυρο. Για τελευταία φορά ανάσανα το άρωμα που συνήθιζα να λατρεύω και έκλεισα το φύλλο του παραθύρου. Σαν να ήθελα να τιμωρήσω τον κήπο για τις αναμνήσεις που μου ξυπνούσε τράβηξα με φόρα τις κουρτίνες και γύρισα στον Harry που με κοιτούσε σκεπτικός. Του χαμογέλασα καθησυχαστικά και κάθισα στο κρεβάτι. Κάθισε και εκείνος δίπλα μου αναστενάζοντας. Ακούμπησε τα χέρια του στα γόνατά του και μπλέκοντας τα δάχτυλά του με κοίταξε χαμογελώντας.