The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 17ο

Κεφάλαιο 17ο
Liberty’sPOV

Μπορεί ο ήλιος να είχε τρυπώσει στο δωμάτιο και να το είχε φωτίσει με εκείνο το έντονο κίτρινο, μα αυτό που με ξύπνησε πραγματικά ήταν ο ήχος ενός ενοχλητικού χαχανίσματος. Προσπάθησα να καλύψω τα αυτιά μου και να εμποδίσω τον ήχο από το να κάνει μεγαλύτερη ζημιά στην κοιμισμένη ακοή μου, μα τελικώς τα βλέφαρά μου χώρισαν.

Χασμουρήθηκα, γυρνώντας από την άλλη και έκλεισα πάλι τα μάτια, το υποσυνείδητό μου να καταγράφει πως η αφή εκείνου που ακουμπούσα το κεφάλι μου, δεν ήταν το απαλό μαξιλάρι στο κρεβάτι του Harry μα κάτι αρκετά σκληρότερο. Τινάχτηκα γρήγορα από το άγνωστο αντικείμενο, πλήρως ξύπνια πλέον.

Το χαχανητό έγινε δυνατότερο και το χαμογελαστό κόκκινο πρόσωπο που βρισκόταν από κάτω μου, με κοιτούσε με μάτια ζαρωμένα από το άνοιγμα των χειλιών του. Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω που ήμουν και γιατί ο Harry γελούσε, μα μόλις κατάλαβα, έπεσα δίπλα στα κρύα και άδεια άσπρα σεντόνια και έθαψα το κατακόκκινο πρόσωπό μου στο μαξιλάρι του. Ήμουν ακόμη γυμνή και καταπώς φαινόταν όλο το βράδυ δεν είχα χρησιμοποιήσει καθόλου το στρώμα. Το φαρδύ και ελκυστικό στέρνο του Harry με δελέασε και κοιμήθηκα πάνω του.

Ο Harryγελούσε ακόμη και όταν ένιωσα τα δάχτυλά του να μου χαϊδεύουν την πλάτη. Το κοκκίνισμα στα μάγουλά μου πάλευε να υποχωρήσει και η καρδιά μου χόρευε σαν τρελή στο στήθος μου. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν εμπόδισε τα χείλη μου να χωρίσουν σε ένα πανομοιότυπο χαμόγελο με εκείνο του γιατρού μου.

«Μην γελάς…» παραπονέθηκα, η φωνή μου βραχνή από τον ύπνο.

Γέλασε πιο δυνατά. «Είσαι γλυκιά όταν κοιμάσαι.» Βρέθηκε δίπλα μου πάλι. Φίλησε τον δεξί μου ώμο και με αγκάλιασε, έτσι όπως είχα πέσει μπρούμυτα.

Δάγκωσα το κάτω χείλος μου από την μέσα μεριά και έκλεισα τα μάτια. Το μυαλό μου πλημμύρησε από τις αναμνήσεις τις χθεσινής νύχτας, τα συναισθήματα, την ένταση, την πληρότητα, την ασφάλεια και την αγάπη που μου έδωσε ο Harry απλόχερα. Είχε καιρό να νοιαστεί άνθρωπος για μένα. Είχε καιρό κάποιος να δείξει πραγματικό ενδιαφέρον και στοργή. Ακόμη και ο Louisστις ιδιαίτερες στιγμές μας δεν ήταν τόσο τρυφερός, και επιτέλους γνώριζα τον λόγο. Κατσούφιασα σκεφτόμενη τα  γεγονότα που συνέβησαν πριν βρεθώ γυμνή και αγκαλιασμένη με τον γιατρό μου στο κρεβάτι του. Ο Louis δεν είχε ουσιαστικά ποτέ νοιαστεί για μένα, και όσο και αν πάλευα να μην το αφήσω να με επηρεάσει, με πονούσε.