The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 90ο

Liberty’s POV

Απρόθυμα τα βλέφαρά μου χώρισαν για να βρεθώ αντιμέτωπη με ένα μουντό πρωινό. Χασμουρήθηκα νυσταγμένη και γύρισα ανάσκελα, τρίβοντας την μύτη μου στο μαξιλάρι. Χαμογέλασα και άνοιξα τα μάτια με το σκεπτικό πως το πρόσωπο του Harry θα έφτιαχνε την μέρα μου. Μα δεν ήταν εκεί. Κατσούφιασα και ανασηκώθηκα, ψάχνοντας στο δωμάτιο κάτι που θα φανέρωνε την παρουσία του. Τίποτα. Ακόμη και τα ρούχα του που χθες το βράδυ τα είχε απρόσεκτα πετάξει στο κάτω μέρος του κρεβατιού έλειπαν.

«Harry;» φώναξα ακόμη κάτω απ’ το πάπλωμα.

Δεν ήθελα να σηκωθώ ήταν η αλήθεια. Ήθελα να μείνω ξαπλωμένη και εγκλωβισμένη στα μπράτσα του Harry, απλά να μιλάμε και να ανταλλάσουμε φιλιά. Όταν φωνή δεν ακούστηκε στο κάλεσμά μου, κατάλαβα πως είχε φύγει.

Ξεφυσώντας έπεσα στο κρεβάτι με τα μούτρα και παιδιακίστικα χτυπούσα τα πόδια μου στο στρώμα εκνευρισμένη. Μου άρεσε να ξυπνάμε μαζί. Γιατί δεν με είχε ξυπνήσει; Ήθελα να τον καλημερίσω με ένα φιλί και ένα συγγνώμη, από τις πολλές που του χρωστούσα τις τελευταίες μέρες. Αγανακτισμένη, πήγα στην μεριά του και έθαψα το πρόσωπό μου στο λευκό μαξιλάρι που κουβαλούσε ακόμη το δικό του άρωμα. Εισέπνευσα ναρκωμένη, το γλυκό ναρκωτικό να δρα με τον ίδιο γνώριμο τρόπο και να χωρίζει τα χείλη μου σε ένα δειλό χαμόγελο. Εισέπνευσα άλλη μια φορά και αναστέναξα.

Όσο και αν προσπαθούσα να μην σκέφτομαι την αναχώρηση του Harry απ’ το κρεβάτι μας, τόσο πιο πολύ φώναζαν οι σκέψεις στο μυαλό μου εικασίες για το τι πυροδότησε αυτή του την αντίδραση. Σίγουρα είχε να κάνει με το ότι δεν ήμουν έγκυος. Τον πείραξε, και δεν μπορούσα να πω ότι ήμουν αδιάφορη πλέον στο πως ένιωθε. Ήθελα να τον κάνω ευτυχισμένο πάνω απ’ όλα, μα με την συμπεριφορά μου περισσότερο τον προβλημάτιζα παρά τον ευχαριστούσα. Μα μονάχα στην σκέψη του να έμενα έγκυος αυτή την χρονική περίοδο τρελαινόμουν. Δεν ήμουν έτοιμη. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, ένιωθα σταθερή. Ο Harry με έκανε σταθερή. Μια εγκυμοσύνη θα έφερνε στην επιφάνεια πληγές που πάλευαν να επουλωθούν. Louis και Seamy πρωτοστατούσαν στις μακάβριες σκέψεις μου, ακολουθούμενοι από πόνο, ανασφάλεια, και λίγο περισσότερο πόνο. Ήμουν μια χαρά με τον Harry. Με αγαπούσε και τον αγαπούσα, και για μια ζωή θα του ήμουν ευγνώμων για όσα έκανε για μένα. Ίσως στο μέλλον ένα παιδί να φάνταζε ιδανικό ενδεχόμενο και για τους δυο μας. Σίγουρα. Θα ήμουν μαζί του για πάντα άλλωστε, κάπως θα έπρεπε να του δείξω πόσο τον ευχαριστούσα.