The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 87ο

Liberty’s POV

Οι δρόμοι δίπλα από τον Τάμεση έμοιαζαν συνωστισμένοι και τα μαγαζιά έσφυζαν από κόσμο έτσι όπως μηχανικά τα κοιτούσα στην διαδρομή. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, βρήκαν την ευκαιρία εκείνο το πρωί να περιπλανηθούν στην όμορφη πόλη του Λονδίνου. Σίγουρα βοηθητικό στοιχείο σ’ αυτήν την ανθρώπινη παρέλαση ήταν ο ήλιος, ο οποίος είχε επιλέξει εκείνη την μέρα να ζεστάνει με τις καυτές ακτίνες του τα ψυχρά κορμιά των Άγγλων. Ο Απρίλιος είχε ήδη μπει και η μυρωδιά της άνοιξης ολοένα και φούντωνε. Κανείς ωστόσο δεν ήταν σίγουρος πως μια ξαφνική μπόρα δεν θα μπορούσε να εξαφανίσει το εκ φύσεως γλυκό αυτό άρωμα και να σκορπίσει ξανά την αμφιβολία ενός χειμώνα που δεν ήθελε να παραδεχτεί πως εξασθενούσε.

Έβαλα τα χέρια στις τσέπες του τζιν μπουφάν μου και τάχυνα το βήμα μου, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου στην διαδρομή. Δεν χρειαζόταν να κοιτάξω το ρολόι μου για να βεβαιωθώ πως είχα, -έστω και ελάχιστα-, βγει εκτός χρονικών ορίων. Ήξερα πως οι περιπέτειές μου στο μπάνιο με τον Harry θα με έφερναν σε δύσκολη θέση. Έξυσα τον λαιμό μου, ζητώντας συγγνώμη από έναν κύριο όταν άτσαλα έπεσα πάνω του. Ανήμπορη να ακούσω τα λόγια του, συνέχισα την πορεία μου, όσο στ’ αφτιά μου ηχούσαν δυνατά τα βογκητά του Harry. Αναρίγησα στην σκέψη και έσφιξα τις παλάμες στις τσέπες μου σε δυνατές μπουνιές, όσο το σώμα μου διαπερνούσε ένα κύμα ηλεκτρικού ρεύματος.

Σκούντηξα πολλές φορές πάνω στους ώμους περαστικών, μα δεν ήμουν τόσο σχολαστική στο να ζητάω συγγνώμη, διότι κάθε αίσθηση της λογικής μου είχε καταληφθεί από μια όμοια θολούρα με αυτήν που είχαν πάνω μου τα φιλιά και το άγγιγμα του Harry. Είχα πλέον ξεκινήσει να ανασαίνω βαριά όταν σταμάτησα έξω από την μεγάλη τζαμαρία του καφέ. Πετάρισα τα μάτια για να γυρίσω στο παρόν, μα το μόνο που έβλεπα ήταν εκείνος, βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο, με μαλλιά κολλημένα στο μέτωπό του από το νερό που έτρεχε με φόρα πάνω του, και με μάγουλα κατακόκκινα, τόσο από την ζεστή θερμοκρασία του νερού, όσο και από την ένταση της ταχύτητας που χτυπούσε το κέντρο μου.

Άνοιξα την πόρτα και ο ήχος από το καμπανάκι πάνω ψηλά, μπλέχτηκε με τον αναστεναγμό ανακούφισης που έβγαλαν τα κορμιά μας όταν επιτέλους έφτασαν στην κορύφωση. Το χαμόγελο που χάρισα στον εργοδότη μου ήταν συγκρατημένο και η χειραψία την οποία ανταλλάξαμε βεβιασμένη. Αισθανόμουν τόσο ανήθικη που ο λογισμός μου έτρεχε σε τέτοιες περιπτύξεις και είχα την αίσθηση πως ο κύριος Bill μπορούσε επ’ ακριβώς να διαβάσει τις σκέψεις μου και εκείνη την ώρα με επέκρινε απογοητευμένος.