The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 31ο

Liberty’s POV

Το παραδέχτηκα. Και στον εαυτό μου και σε εκείνον. Νοιαζόμουν για τον Harry έπειτα από αρκετό καιρό που νοιάστηκα για κάποιον εκτός από την απαλλαγή του μυαλού μου από τις τύψεις. Νοιαζόμουν και δεν ήταν κακό, κάθε άλλο. Μα με τρόμαζε το συναίσθημα. Ήταν σχεδόν αγνώριστο έπειτα από τόσα χρόνια αποχής. Με τρόμαζε το βάρος που κρυβόταν κάτω από τις λέξεις. Άραγε ο Harry το αντιλαμβανόταν πλήρως; Αντιλαμβανόταν το πόσο μου κόστιζε να μην τον απογοητεύσω και πάρω τα λόγια πίσω; Θα μπορούσα. Είχα την ευκαιρία να μαζέψω τα αισθήματά μου όταν μου ζήτησε να επαναλάβω το τι ένιωθα. Μα ποιο το όφελος; Ποιο το όφελος να κρύβεις τα ευκόλως εννοούμενα πίσω από τους φόβους σου;

«Που πας;» ρώτησε ο Harry, ξαπλωμένος ακόμη στην άσπρη μπανιέρα μου.

«Κρυώνω.» έπιασα το μπουρνούζι μου από το πάτωμα. «Πεινάς;» κουμπώθηκα και του χαμογέλασα.

«Λίγο.» απάντησε και σηκώθηκε.

Προσπάθησα να μην κοιτάζω επίμονα το γυμνό του σώμα, ούτε να σταθώ για πολλή ώρα στις σταγόνες που έτρεχαν γρήγορα στο κορμί του. Χαμήλωσα το κεφάλι όταν με κοίταξε, μη θέλοντας να καταλάβει πως αυτό που έβλεπα όχι μόνο δεν με άφηνε αδιάφορη, μα με αναστάτωνε και πάρα πολύ. Ποια γυναίκα θα μπορούσε να του αντισταθεί με τέτοιο σώμα; Ωστόσο αυτό που αγαπούσα πάνω του, ήταν εκείνος ο μικρός μυς μέσα στο στήθος του που με νανούριζε όταν κοιμόμουν. Η καρδιά του, που όσο αδύναμοι μου ακούγονταν οι χτύποι της, άλλο τόσο μεγάλη ήταν.  

«Να σου φτιάξω σούπα;» μίλησα πρώτη χωρίς να του δίνω την ευκαιρία να σχολιάσει το κατακόκκινο πρόσωπό μου.

«Σούπα;» τύλιξε μια πετσέτα στην μέση του και με κοίταξε περίεργος.

«Ή ό,τι άλλο θέλεις;»

Εκείνος γέλασε. «Και μετά λες πως δεν είσαι ρομαντική…» έπιασε την άλλη πετσέτα και ταμπόναρε τα μαλλιά του.

«Πως βρίσκεις το να σου φτιάξω σούπα είναι ρομαντικό;»

«Ω, έλα τώρα… Σε όλες τις ρομαντικές ταινίες υπάρχει…» ανασήκωσα το φρύδι μου. «Το νέο αγόρι πλακώνεται με το πρώην και η κοπέλα του φτιάχνει σούπα..;» ρώτησε σαν υπενθύμιση.

Γέλασα δυνατά. «Δεν είμαι ρομαντική. Και δεν ξέρω γιατί είπα σούπα. Θες να παραγγείλω πίτσα;»

Με πλησίασε και άφησε την πετσέτα που έτριβε τόση ώρα τα μαλλιά του στον πάγκο. «Είσαι.» είπε και έπιασε το πρόσωπό μου στα χέρια του. «Μόλις μου έκανες έρωτα και μου είπες πως νοιάζεσαι…» χαμογέλασε.