The Craziest Thing In Life Is Love

Κεφάλαιο 2ο

Liberty'sPOV

Άνοιξα τα μάτια μου και κάρφωσα το βλέμμα μου στο ταβάνι. Η ησυχία ήταν τόσο εκκωφαντική που σχεδόν με ανησύχησε. Δεν μπήκα στον κόπο να γυρίσω δεξιά ή αριστερά μου για να δω που βρισκόμουν. Δεν με ενδιέφερε βασικά. Από την στιγμή που τα μάτια μου ήταν ανοιχτά και οι αισθήσεις μου δούλευαν στην εντέλεια, σήμαινε πως ζούσα. Πως εγώ ήμουν καλά, μα ο γιος μου ήταν νεκρός. Θυμόμουν πως είδα τα μάτια του. Τα πράσινα ματάκια του να με κοιτούν με περιέργεια. Συγνώμη Seamy, είπα νοητά. Η λέξη πια είχε χάσει την υπόστασή της από τις τόσες φορές που την χρησιμοποίησα. Φαινόταν φτηνή, μα δεν είχα τι άλλο να κάνω. Δεν ήμουν άξια να τερματίσω και την δική μου ζωή.

Το προσπάθησα για να είμαι ειλικρινής. Την μέρα που συνήλθα από το κώμα στο νοσοκομείο και μου ανακοίνωσαν πως ο γιος μου δεν ζούσε. Θυμάμαι που δεν ήθελα να το πιστέψω. Που έκλαιγα και επιτέθηκα σε μία νοσοκόμα η οποία έτυχε να κρατάει ακίνητη. Θυμάμαι που έβγαλα με μια κίνηση τα σωληνάκια που είχαν περασμένα στα χέρια μου και που με φόρα έπεσα από το παράθυρο του δωματίου μου. Είτε στάθηκα τυχερή, είτε απλά ο Θεός δεν ήθελε να πεθάνω, καθώς αν και βρισκόμουν στον τρίτο όροφο του νοσοκομείου και με την πτώση θα έπρεπε να μαζεύουν τα κομμάτια μου από το γρασίδι, εγώ προσγειώθηκα πάνω στην τέντα που σκέπαζε την είσοδο του πάρκινγκ. Θυμάμαι που γραπώθηκα από την άκρη της και έπεσα μαλακά στο έδαφος, πραγματικά χωρίς γρατζουνιά.   

«Liberty;» μια γλυκιά φωνή άκουσα να φωνάζει το όνομά μου κάνοντάς με να τρομάξω. Είχα ξεχάσει πως κάποιος βρισκόταν μαζί μου. «Liberty;» είπε ξανά και αυτή τη φορά στάθηκε ακριβώς πάνω από το πρόσωπό μου.

Και πάλι τα πράσινα μάτια του γιου μου ήταν το μόνο που μπορούσα να δω. Οι μπούκλες του, ανέμελες και πυκνές να γεμίζουν το κεφάλι του και να σκεπάζουν το μέτωπό του. Με δάκρυα στα μάτια και με ένα λυγμό να αφήνει τα χείλη μου, ύψωσα το χέρι μου και χάιδεψα τα μαλλιά του. Τα έκανα στο πλάι έτσι ώστε να βλέπω τα μάτια του πιο καθαρά. «Συγνώμη αγάπη μου. Συγνώμη Seamy...» η φωνή μου ίσα που ακουγόταν.

Το χέρι μου απομακρύνθηκε από τα μαλλιά του, τα δάχτυλά του να χαϊδεύουν τα δικά μου και σφίγγοντάς τα να μου ψιθυρίζει με την γλυκιά του φωνή. «Δεν είμαι ο Seamy, Liberty. Είμαι ο Harry, ο γιατρός σου. Με αναγνωρίζεις;»

Δεν ήταν ο Seamy; Δεν ήταν ο γιος μου; Μα του έμοιαζε τόσο... Τον κοίταξα προσεκτικότερα, και ένιωσα τα φρύδια μου να συγκρούονται μεταξύ τους στην προσπάθειά μου να κατανοήσω τα λόγια του. Όντως, κάτω από το εξεταστικό του βλέμμα μπορούσα να εντοπίσω τι τον διαφοροποιούσε από τον γιο μου. Τα μαλλιά του ήταν καστανά κι ας σχημάτιζαν τα ίδια κύματα και εκείνα του παιδιού μου. Και τα μάτια του... Τα μάτια του δεν είχαν μέσα τίποτα το γαλάζιο. Σκέτο πράσινο. Τίποτα για να με ταξιδεύει όπως η θάλασσα που κρυβόταν στα μάτια του Seamy. Ωστόσο με κρατούσαν αιχμάλωτη για άγνωστο λόγο. Ίσως να ήταν το ενδιαφέρον που έκρυβαν. Η περιέργεια. Ο οίκτος. Επανέλαβα τα λόγια του στο μυαλό μου και αναρωτήθηκα. Ο γιατρός μου; Είχα εγώ γιατρό; Α, ναι. Φυσικά και είχα. Ήταν ο γιατρός μου. Ο Harry. Ο ψυχολόγος μου.